Dryandra Wood Village 06 mei

Rustig zijn we opgestaan want vandaag geen haast. Alleen om 10.00 uur uitchecken en vanaf 10.00 uur kunnen we ook onze campervan ophalen.

Onze trots
Nadat we uitgecheckt zijn en de juiste bus hebben gevonden gaan we onderweg naar Apollo, het camperverhuurbedrijf. Het ligt even uit de stad. We komen daar aan en merken al snel dat dit nog wel even kan duren. We zijn niet de enigeen er zijn maar 2 mensen op het kleine bedrijfsterrein aanwezig. Na een halfuurtje zijn we dan eindelijk aan de beurt. Na het nodige papierwerk, een video en inspectie aan de campervan mogen we hem dan eindelijk meenemen.
Eerst terug naar het hostel om onze spullen te halen en uiteraard ook mijn nieuwe surfboard. Marriele is de wegwijs en ik rij. Vooral in Perth is het erg lastig doordat er veel 1-richtingsverkeer is, maar na een paar foute afslagen komen we toch op onze eindbestemming aan. Nadat onze spullen zijn ingeladen gaan we onderweg naar York.

De man met de vlag
Nadat we een tussenstop hebben gemaakt in Midland (redelijke grote stad in de buurt van Perth)waar we boodschappen en een kabeltje om onze mp3-spelers met de autoradio te verbinden, komen we rond 17.00 uur aan in York. Het caravanpark ligt even buiten het dorpje. We werden door de man van het caravanpark (die by the way vlaggen spaart, hij had er een stuk of 30 en ja, nederland stond erbij!) naar onze plek geleidt. Als avondeten, heerlijke worstjes van de barbecue met broodjes. Mjammie!

York 05 mei

Na een tijdje radiostilte oftewel webstilte ben ik er weer een tijdje, zodra de reisplannen het toelaten en er internetverbinding is. Toch ook wel erg belangerijk. Momenteel zit ik Monkey Mia, vrijwilligerswerk met dolfijnen toch wel een beetje een droom die waarheid komt. Dit geeft me mooi gelegenheid om een aantal blogjes te fabriceren. Foto's zijn echter niet mogelijk en spelfouten kunnen ook voorkomen aangezien het niet het besste toetsenbord is dat ik gebruik. Er zijn al wel een aantal foto's geplaatst op facebook. Kan je het niet vinden, mailen mag altijd. Maar daar gaan we dan...

Treinen
Na het afscheid zijn we door vrienden van Marriele afgezet op Bunburry station waar we de trein konden nemen richting Perth. We werden heel aardig bediend door een super aardige australier met een iets te homo-achtige manier van doen.

Perth
Nadat we onze zware tasen in het hostel hadden gebracht. Was het eerst tijd voor wat eten. De laatste twee maanden hadden we allebei aardig gezond gegeten maar nu was het toch echt tijd voor de McDonaldsen daarna besloten we wwe nog even naar de bioscoop te gaan. Het werd de film "Wolverine" in een oud maar erg mooi theater. De volgende dag was het vroeg opstaan.

Rotto: Tropisch Texel
We gingen naar Rottnest Island vandaag. Door de lokale bevolking ook wel "Rotto" genoemd. Dit is een eiland wat ten westen van Perth ligt. Het was aardig duur om de overtocht te maken, 57 dollar (ongeveer 30 euro) maar het zou zeker de moeite waard zijn. We waren ruim op tijd dus konden we een goed plekje vinden op de boot. Buiten op het dek in de ochtendzon. Nadat alle mensen aan boord waren en alle spullen zoals fietsen en surfboards ingeladen waren, konden we vertrekken. Na een halfuurtje kwamen we aan. En dus was het sprinten naar de fietsverhuur. Er stond dan ook een file voor het fietsverhuurbedrijf. De fiets was haast het enige vervoermiddel op Rottnest Island, maar ook het meest ideale. Rottnest was namelijk maar 8 km breed en 11 km lang. En ja, je kon het hele eiland rondfietsen in 1 dag. Ideaal dus. Al snel kwamen we erachter dat we ons in tropisch texel waande. Overal waren fietsers. Niet iedereen was er even goed in, maar toch...

Nadat we bij aankomst even een broodje hadden wat we 's-middags als lunch konden opeten (de rest van het eiland bestond aleen uit natuur en fietspaden) gingen we onderweg. We hadden besloten om voor de hele ronde om het eiland te gaan. Jammer genoeg waren er geen fietsen met versnellingen, dat merkte we wel. Het was aardig heuvelachtig maar ach... Rottnest was prachtig.

Hele mooie baaien en bij het uiterste punt van het eiland zijn we gaan lunchen op West End en ik moet zeggen, je maakt niet vaak zulke mooie lunch plekken mee. Het was adembenemend prachtig. We zijn daar dan ook zeker een halfuurtje blijven hangen.
Daarna terugfietsen. We waren al aardig moe aan het worden van de hitte en van alle heuveeels die we op moesten fietsen. Bij Salmon Bay zzijn we nog even wezen snorkelen waar vooral erg grote vissen voorkwamen en afentoe de zwart/geel gestreepte tropische vissen. Helaas stond er een erg grote stroming dus lang ben ik er niet ingeweest maar het was een lekkere afkoeling. Snel terug fietsen en de laatste heuvels trotseren en dan wass het tijd om de fietsen weer in te leveren en weer op de boot te stappen. Toen we bijna bij Perth waren zagen we opeens een speedboot met achterop een gek die op een band zat en ze gingen net zo snel als ons. Ik heb een mooi filmpje hiervan gemaakt, maar helaas kan ik die momenteel nog niet laten zien.
Iedereen was verbaasd dat hij het zo lang vol hield op de band zonder eraf te vallen.
'S-avonds zijn we nog even wat gaan drinken en dan naar bed want de roadtrip zou morgen beginnen en we hadden een lange zit voor de boeg.

Afscheid (deel 2)

Ik had de hele dag in Bunburry gespendeerd en om 16.30 uur werd ik weer op het visitorscentre opgehaald. Dat was nog niet zo makkelijk want het was even zoeken want gaf directies aan die niet echt helder waren. Maar na een kwartiertje had ik Owen toch eindelijk gevonden.

Topaz
We reden uit het centrum van Owen richting 1 van de buitenwijken van Bunburry waar Owen zijn 6 weken oude puppy op kon gaan halen. Het was een steffy, een soort terrier, de naam van het ras in het nederlands zou ik echt niet weten. Ik zat met een erg zenuwachtige Owen in de auto maar hij was niet de enige. Ik vondt het toch ook wel erg spannend. Een puppy in het hostel zou een perfecte plek zijn voor een hond om op te groeien. Owen woonde naast het hostel dus dat was totaal geen probleem en ik wist zeker dat de meeste backpackers een hond in het hostel erg leuk zouden vinden. Owen belde aan en een lief stel deed open met begroeting van 1 van de ouders van de puppy's. We werden gebracht naar de achtertuin waar de hele familie "hond" aan het spelen was. Zeven puppy's. Superlief! Ik kon er zo wel eentje meenemen maar helaas kon dit niet. Alles werd even doorgenomen zoals de vaccinaties die de puppy gehad had, maar dan kon Owen haar toch eindelijk meenemen. Hij was zo trots als een vader. En ik was blij want ik mocht de puppy op schoot nemen in de auto. We liepen richting de auto en keek om. De vrouw van het stel stond met tranen in haar ogen. Zij had ze grootgebracht maar ja zoals alle dingen gaan in het leven:"Er is een tijd van komen en een tijd van gaan" en voor haar was het tijd om afscheid te nemen van de puppy's, hoe treurig dat ook is.
Ik stapte in de auto en nam haar in me armen toen we gingen rijden trilde ze helemaal maar langzamerhand werd het minder. Owen had de naam "Topaz" voor haar bedacht. Dit betekent goud en gouden want ze hadden gouden vacht. Ik vondt het een erg mooie naam zo werdt ze dus omgedoopt tot Topaz. De hele rit ging het verder goed af en toe viel Topaz zelfs nog even in slaap.
Op een gegeven moment werd het echter erg bewolkt overal om ons heen. Het leek wel of er elk moment een onweersbui kon losbarsten. De mensen die op ons afscheidsfeestje waren weten dat er elk jaar ongeveer 3000 bliksemstormen zijn in Australie. Dus dit zou er best wel eens eentje kunnen zijn maar Owen dacht er anders over. Het kon namelijk ook rook zijn. Nee, dat ziet er niet zo uit toch? Al snel werd het vermoeden van Owen waarheid. We werden omgeleid bij Busselton en alle wegen die naar het westen wezen waren afgezet met politie auto's. Op een gegeven moment roken we zelfs de rook. Al snel kwamen we weer op de Bussel Hwy (de bekende weg richting Margaret River) terrecht want zelfs Owen wist op een gegeven moment niet meer waar we waren. Na een spannende autorit kwamen we weer terug in het hostel. Uiteraard wou iedereen even de puppy zien maar daarna kwam Flo met het idee om nog even van de zonsondergang te genieten. Zo gingen we, ik, Marriele, Flo en Kai (een nieuw gezicht in het hostel uit USA) onderweg naar het strand. Ditmaal naar Surferspoint waar we een mooie zonsondergang zagen met de surfers die aan de horizon nog aan het surfen waren. Het was een goed eind van een mooie dag.
De volgende dag heb ik in de ochtend gewerkt maar 's-middags was het tijd voor Koninginnedag van. We maakte er een hollandse dag van samen met Wijnand en Jan. Twee groningse jongens die Marriele kende van andere delen van Australie waar ze geweest was. Speculaas werd geserveerd en nederlandse muziek werdt gedraaid en als klap op de vuurpijl hebben we 's avonds heerlijke hutspot gemaakt.

De week vloog voorbij en zo ook de tijd in Margaret River en al snel was het zondag. Tijd om afscheid te nemen hier want ik zou naar het noorden ga reizen samen met Marriele. Het ging allemaal een beetje met gemixte gevoelens. Natuurlijk had ik onwijze zin om een roadtrip te maken richting het noorden maar Margaret River is zo fantastisch dat ik hier zeker nog een maandje zou kunnen blijven, maar helaas werdt er dus zondag afscheid genomen van een mooie tijd in Margaret River. Ik heb zelfs voormezelf al besloten dat ik hier zeker een keer terug zou komen.....

Afscheid (deel 1)

Langzamerhand wordt het erg rustig in het hostel. 5 canadezen een aantal aziaten een schot en kiwi, Flo en ik en Marriele zijn de enige die Margaret River nog niet verlaten hebben, maar hier komt snel een eind aan.

ANZAC day

Zaterdag 25 april was het ANZAC day. Iets waarvan ik nog nooit gehoord had. Het is Nederland te vergelijken met herdenkingsdag en veteranendag. Er worden grote parades gehouden in de grote steden in Australie. De veteranen worden ge-eerd en de doden worden herdacht van zowel de eerste als de tweede wereldoorlog. Ondanks dat het bij mij voelde als weer een "public holiday" in weer een vreemd land, raakte me het toch wel. Want door dez mensen hebben wij de vrijheid die wij nu in Nederland hebben. Ook in Margaret River vondt er een parade met veteranen plaats. Helaas heb ik die helaas moeten missen. De trommels en trompetten heb ik echter niet gemist, die kon ik luid en duidelijk horen in de IGA waar ik op dat moment hard aan het werk was.

Bunburry

Woensdag 29 april was het tijd voor Bunburry. Op het zwarte krijtbord in de keuken hing een memo. Woensdag zou Owen richting Bunburry rijden om zijn puppy op te halen en je kon gratis meerijden, alleen benzinegeld hoefde betaald te worden. Bunburry is wat groter dan Margaret River. Vooral de lokale mensen gaan hier heen om kleding of andere benodigdheden te kopen. Mij leek het wel wat. Je kon er met dolfijnen zwemmen, er zouden mooie wandelroutes zijn en eindelijk de mogelijkheid om een nieuwe broek te kopen. Aangezien me oude het net begeven had. Ik had geluk. Woensdag was de enige dag dat ik vrij had, dus kon gezellig met Owen mee naar Bunburry. Ik was echter de enige. Iedereen in het hostel was namelijk hard aan het werk en had geen tijd om naar Bunburry te gaan zo het was alleen Owen en ik. Het was een uurtje rijden naar Bunburry. Een klein stukje dus voor Australische begrippen.

Ik werd afgedropt bij het bezoekerscentrum. Eerst maar even langs het informatiecentrum voor informatie over wandelroutes. Daarna ben ik gelopen naar Kombana Bay waar ook het Dolphin Discovery Centre lag. Kombana Bay stond er om bekend om de dolfijnen die hier vaak zwemmen. Ik ging ook een poging wagen. Ik had me duikbril meegenomen. Toch wel een beetje zenuwachtig stapte ik het water in. Aan de ene kant wil je wel een dolfijn tegenkomen maar aan de andere kant was ik toch wel een beetje bang. Ja, het zijn toch redelijk grote dieren. Maar ik liet me niet afschrikken. Ik ben een halfuurtje bezig geweest maar helaas geen dolfijnen vandaag.

Daarna nog even genoten te hebben van de heerlijke zon ging ik onderweg naar Ocean Drive dit lag een kwartiertje lopen van Kombana Bay. Van daaruit liep er dan een walktrail richting een national park, 3 kilometer verderop. Ik kwam bij Ocean Drive aan en de bedoeling was om dan nog 3 km richting het National Park te lopen maar het strand was zo gigantisch mooi, daar moest ik toch echt even foto's van maken. Rotspartijen met gigantische golven en donkerblauw oceaan water. Soms denk je, het kan niet mooier. Nou ik vertel je:"Het kan altijd mooier" Wow!!

Nadat ik de foto's had gemaakt merkte ik dat het alweer drie kwartier later was. 13.30 uur en om 16.00 uur zou Owen me alweer op komen halen. Dus helaas het wandelen moet ik overslaan. Ik liep weer richting het centrum om even wat te eten en daarna nog even shoppen want ik moest gewoon een nieuwe broek hebben. Uiteindelijk een broek gevonden, shorts en een t-shirtje. Rond 16.00 uur kreeg ik een telefoontje van Owen. Hij zou me weer ophalen bij het Visitors Centre. Daarna zijn we doorgereden naar de familie waar Owen zijn Puppy op zou halen......

WORDT VERVOLGD

Door tijdgebrek wordt de rest van dit blogje over 1 a 2 dagen geplaatst. Op het moment is het nu zondag en zijn we hard bezig met inpakken want over een uurtje vertrekken we richting Perth voor onze roadtrip die dinsdag begint. Maar hier snel meer over.