vrijdag 27 februari 2009

Een thuis ver weg van huis

Na de wandeling in de regen had ik het wel gehad. Ik liep het hostel binnen en keek voor de gein nog even op het prikbord, maar wat hing daar?
Een blaadje met heel groot geschreven "Pickers Wanted". Waarschijnlijk waren alle functies waarschijnlijk al vergeven, maar ja ik wilde het toch even proberen. Gelijk bellen en wat bleek?
Ze waren nog op zoek naar "pickers". Ik moest alleen over een uurtje even terugbellen, want hij ging nu eten. Jeeh! Ik was blij. Ik moest het natuurlijk wel even afwachten, want misschien moest je wel een auto hebben zoals bij de meeste banen in de omgeving. "No worries" zoals ze hier zeggen in Australia. Ik ben gaan douchen en kon niet wachten tot ik kon gaan bellen. Ik kreeg Thom weer aan de lijn en zei dat het om fruitpicking ging op een wijngaard. Het seizoen begint hier net, het is waarschijnlijk voor een paar dagen per week. De ene week 2 of 3 dagen de andere week 4 of 5 dagen. Dit lag een beetje aan, hoe snel de druiven rijp waren en dat voor 6 weken lang. Ik vond het al snel best, was blij dat ik kon werken en het voordeel was, dat we opgehaald werden door Thom. Ik zou morgen teruggebeld worden. Hij wist namelijk nog niet of ik vrijdag of maandag kon gaan beginnen en hij liet dan gelijk weten, waar ik opgehaald zou worden.

Multicultureel zooitje
Vanaf het begin had ik al gezegd tegen Dannielle (me kamergenoot) als ik hier in Margaret River werk zou kunnen vinden, zou ik dat helemaal niet erg vinden. Een lief klein plaatsje met 5600 inwoners, 1 grote straat, waar als het druk is misschien 10 auto's rijden. De natuur om de hoek is en stranden waanzinnig mooi zijn en gigantische golven die ik in me leven nog nooit gezien heb. Ik zag van de week zelfs een wat oudere man van een jaar of 55 a 60. Hij had een kruiwagen vol met spullen en moedigde iedereen aan om eten/kleding wat je maar had te geven, zodat hij dat kon sturen naar de slachtoffers van de bosbranden in Victoria. Dit raakte me erg, doordat je dit soort dingen gewoon niet meer ziet in Nederland.
Ook het hostel waar ik nu zit, begin ik me echt thuis te voelen. Zoveel culturen, zoveel verschillende gebruiken. Drie italianen die zich afzetten tegen de maatschappij en alleen maar engels tegen elkaar aan het spreken zijn om het te leren, een ier die wil gaan stoppen met drinken en wil gaan mediteren!!, een kiwi (nieuw zeelander) die denkt dat ie italiaans is door steeds italiaans te spreken (hij kent 2 zinnen), een alternatieve duitser die weinig geld heeft en dus voor zijn ontbijt, lunch en dinner alleen maar eigengemaakte pizza eet (Ja, hier is het echt eten voor de armen) en die zondags op de lokale markt staat te jongleren, een chinees die in Hong Kong woont die van de natuur van Hong Kong houdt en eigenlijk nooit meer terug wil door de chinese maatschappij en vooral de chinese overheid en zo kan ik nog wel even doorgaan. 'S-avonds genieten we met z'n allen op het terras en drinken een biertje of wijntje. Ja, het leven hier is nog niet zo erg.

Snijwondjes overal
Ik kreeg een telefoontje van Thom en kon vrijdag al beginnen. Ik was gelukkig niet de enige van het hostel. Er waren nog 2 andere jongens, een ier genaamd barry en een engelsman waar ik ze naam niet van weet, die ook geluk hadden en de baan hadden. Vrijdagochtend om 5.30 uur opstaan en rond 06.00 uur de deur uit. Rond 06.30 uur zouden we opgehaald worden bij de busparking van de primaryschool en highschool. We waren niet de enige. In totaal waren we met ongeveer 10 man en echt niemand wist eigenijk wat we gingen verdienen! Ach...het was werk, dat is belangerijk. Thom had een pickup dus we hadden een probleem, niet iedereen kon mee.
"BARRY" we dachten allemaal toen Thom hem riep, dat hij in de pick up mocht stappen maar nee. Thom vertelde hem dat hij een dag vrij had. Heel erg raar.
Hij veranderde echter van gedachte en besloot dat wij drieen even moesten wachten, hij zou de anderen wegbrengen en over 30 minuten terug komen of hij zou bellen dat we dinsdag terug moesten komen (maandag was het namelijk labour day). We vonden het allemaal een beetje raar, maar uiteindelijk zijn we toch opgehaald en konden we beginnen met werk.
Iedereen kreeg een schaar in zijn handen gedrukt en dan was het kwestie van zo snel mogelijk knippen van de druiven. We kregen per krat uitbetaald, dus zoveel mogelijk kratten vullen als je kan. Ik knipte dan ook af en toe mis en in me hand, dus aadig wat snijwondjes eraan over gehouden, maar ik vondt het allemaal niet erg. Het was werk, ik stond buiten in het ochtendlicht en de stemming was vrolijk. Halverwege kregen we ook nog een flesje water en chocolade reep voor de energie. Rond 11.30 uur was dit deel van de wijngaard allemaal gedaan. Ik had 21 kratten gevuld. Een gemiddelde score. Rond 12 uur was ik dan weer terug in het hostel na een vermoeiende ochtend. 'S-avonds hebben we met z'n allen weekend gevierd met muziek en lekker eten. De ieren, kiwi en engelse hebben nu geleerd wat heineken's echte naam is:"piss". ;)

woensdag 25 februari 2009

Lief schattig dorpje

Ik werd wakker en voelde me toch niet hellemaal fit. Toch iets te veel alcohol naar binnen gegaan gister, maar ik had een drukke dag vandaag dus ik sleepte mezelf uit bed. Nadat ik ontbijten had, nog even onderweg naar "Aussijobs". Of ze misschien toch nog wat voor mij konden doen, qua baan, maar nee niks op korte termijn. Vlug terug naar me hostel want ik moest de trein/bus halen. Welke van de twee wist ik eigenlijk nog niet. Ik wist dat ik op East Perth treinstation moest zijn en dat de trein/bus om 12.25 uur vertrok richting Margret River.


G'day mate
Ik keek op me horloge."Shit" het was alweer 11.00 uur en ik moest nog terug naar het hostel en dan de "lightrail" pakken naar East Perth treinstation. Gelukkig redde ik het allemaal net op tijd.
Het was even zoeken op East Perth maar al snel zag ik een grote bus staan en bleek het ook nog de juiste te zijn. Nog even snel een broodje halen voor onderweg (het was namelijk 5 uur rijden) en zodra iedereen er was, vertrokken we. Zelfs nog eerder dan de afgesproken tijd.
Ik zat in de bus naast een stevige australische dame waar ik mee aan de praat raakte. Die australiers zijn altijd zo vriendelijk! Ze ging naar huis, naar haar man en 2 honden. Ze waren net een eigen zaak begonnen en zouden binnenkort verhuizen. De grote stad, Perth, vond ze maar niks (wat je een grote stad noemt!). Ze gaf me allerlei tips over wat er te doen was in Margeret River en hoe ik aan werk kon komen en het bleek ook nog dat ze een nederlandse echtgenoot had en dat ze altijd al eens Europa wou ontdekken. Super aardig. De 5 uur in de bus ging dan ook erg snel.
Ik stapte uit en daar stond ook nog een andere backpacker met de lonely planet in de hand, afvragend waar ze heen moest. Het bleek een nederlander te zijn en we bleken naar hetzelfde hostel te gaan en daar aangekomen ook nog dezelfde kamer te krijgen die we met elkaar mochten delen, het was een 4-persoons dormitory maar we vonden het wel best. 'S-avonds zijn we gezellig bij de plaatselijke pub wat gaan eten, we hadden allebei wel trek na de lange reis.

Lost in the wild
De volgende dag was het weer tijd om op zoek te gaan naar een baan. Er waren hier gewoon 3 jobagencies maar helaas ik was niet de enige backpacker. Bij alle bureautjes stond er gewoon een wachtlijst van minimaal 50 man. Nou ja....dan maar de lokale cafe'tjes. Even kijken of ze daar nog mensen zoeken, maar nee. Ik besloot 's-middags even de omgeving te ontdekken ondanks dat het erg grauw weer was, ik had me regenjas nog dus die kon ik mooi meenemen. Het dorpje zag er zowiezo wel lief en leuk uit. Het had 1 grote straat met winkels en de rest was gewoon huizen met parkjes. Bij het informatie centrum stond dat er een paar wandelpaden waren, vlakbij Carter Road. Ongeveer een kwartiertje lopen. Dit hield wel in, langs de weg lopen waar auto's toch wel rond de 100 kilometer per uur reden, maar ja zoveel auto's kwamen er niet langs.
Daar aangekomen besloot ik de brooke trail te gaan lopen, je kwam langs een oud trein spoor. maar al snel merkte ik al dat het niet goed werd aangegeven, dan maar de chimney trail volgen.
Je komt toch altijd weer bij het beginpunt uit, dacht ik. Op een gegeven moment hield het dan ook op en kwam bij een open veld uit en even verdere zag ik een aantal verlaten huisjes staan. Ja, het begint nu wel erg op hans en grietje te lijken, he! Nee, er kwam geen enge heks in voor, alhoewel......ik hoorde de auto's op de achtergrond, dus gewoon richting de weg lopen was de goede optie en toen begon het ook nog eens te regenen. Ik had geen idee waar ik was maar eenmaal bij de weg aangekomen ben ik de richting opgelopen waar ik vandaan was gekomen, althans dat dacht ik. Daar liep ik dan langs de weg in me regenjas in de regen. Hopend dat ik goed zou lopen, toen er opeens een auto stopte met een aardige vrouw: "Are you going to Busselton?". Nee, ik moest naar Margaret River. Ze werkte in Margeret River maar woonde in Busselton maar wilde me wel even naar Margaret River brengen. Normaal gesproken lift ik niet mee met vreemde mensen, maar ze vondt het zo zielig voor mij en die warme auto was ook helemaal niet erg. Nadat ik haar wel 5 keer heb bedankt, dropte ze me af bij Margaret River en kon ik gaan genieten van een heerlijke warme douche...

dinsdag 24 februari 2009

Pinnacles 4WD avontuur vervolg....

De volgende werd ik niet helemaal lekker wakker. Ik was niet meer gewend aan de harde matrassen zoals in china en nepal. We hadden wel vloermatjes gekregen maar toch had ik het gevoel alsof ik eigenlijk op de grond lag. Nadat iedereen wakker was geworden en de tenten had opgeruimd. Liepen we richting het picknick gedeelte waar we gingen ontbijten en waar ook de toiletten waren en een gigantsche waterton van ongeveer 5 meter stond. Ik en het canadese meisje gingen daar even onze tanden poetsen. Er zaten echter honderden bijen.


Waarom is nog steeds een raadsel. Misschien hadden ze gewoon dorst, maar er zaten er zoveel. Ik had er nog nooit zoveel in me leven gezien, behalve dan bij een bijenkorf. We gingen gewoon onze tandenpoetsen want allebei hadden we zoiets, als jij aardig doet zijn de bijen ook aardig. Afentoe zat er wel 1 op je been of arm maar dat was oke. De twee andere duitse meiden durfde het toch niet aan, dus zijn maar ergens anders gaan tandenpoetsen.
Als ontbijt hadden cornflakes of meusli met lauwe melk maar ach we zaten bij een mooi meer en we genoten van het uitzicht en de tropische vogels die om ons heen te vinden waren. Daarna zijn we langzaam de laatste dingen gaan inpakken en we gingen weer onderweg.
Surfen op zand
Na ongeveer twee uur weer richting het zuiden te rijden kwamen we aan bij enorme zandduinen. Het was verbazingwekkend want het lag gewoon praktisch naast de oceaan. Wat een contrast.
Eerst was het tijd voor wat extreem 4WD. Nadat Rob de trailer van de auto had afgehaald, werden we vooral gewaarschuwd dat iedereen zijn gordel vast had. Daar gingen we dan. Langzaam de zandheuvels op, het begon langzaam maar het leek al snel op een rollercoaster. Wow! Op sommige punten stonden we echt verticaal zowel met de neus naar beneden als met de neus helemaal omhoog. Ik had wel wat meegemaakt met auto's maar dit leek de Paris-Dakar rally wel. Na een kwartiertje stopte we bovenop een heuvel zodat we mooie foto's konden maken van de gigantsiche zandheuvels maar het was wel uitkijken voor je camera want het zand waaide echt overal. In je kleren, je mond en uiteraard de camera. Daarna was het tijd voor sandboarding. We waren allemaal wel een beetje zenuwachtig.
We hadden echte boards gehuurd, deze werden eerst ingesmeerd met wax. We liepen de heuvel op, dit was al een opgave op zich want het zand was zo fijn dat je aardig ver weg zakte met je schoenen. Eindelijk waren we boven. Rob zei dat je er op moest gaan zitten. Er was ook een plankje opgemonteerd zodat je daar je voeten op kon neerzetten en dan naar beneden. Het was eerst even wennen maar daarna ging het echt supersnel. Het leek een beetje op sleetje rijden in de sneeuw. We wilde ook allemaal een mooie foto en zittend poseren is niet zo boeiend, dachten we. Dus besloten we het staand te proberen. Dat ging ook nog wel aardig goed. We vielen allemaal wel een paar keer maar ach het zand viel zacht en we zaten toch al helemaal onder het zand.
Na het speelkwartier zijn we weer de jeep ingedoken om wat te gaan lunchen. Officieel stond er op het schema dat Rob wat zou maken maar daar had ie niet zo veel zin in, dus zijn we lekker bij het plaatselijke cafe wat lekkers gaan halen. Het smaakte ons allemaal erg goed.
Daarna op naar het Yanchep national park. Na twee uurtjes rijden waren we er dan. We liepen naar binnen en boven ons allemaal koala's. Weinig activiteit uiteraard, want ze slapen ongeveer 22 uur per dag, maar wel me eerste koala. Daarna snel doorlopen want we kregen wat onderwijs over de aboriginal cultuur. De verschillende gereedschappen werden getoond, hoe ze vuur maakte en sommige tekens werden uitgelegd en uiteraard werd ook nog een demonstratie van de digeridoo getoond. De tijd ging veel te snel, het was alweer 17.00 uur. Tijd om de jeep weer op te zoeken en richting Perth te gaan. Een uurtje later waren we weer in Perth en werden we afgedropt bij ons hostel. Het waren een 2 actieve dagen geweest, maar erg leuk maar eerst douchen want het zand zat echt overal!
'S-avonds kwam ik een meisje tegen dat ik al eerder was tegengekomen en we besloten om even gezellig uit te gaan vanavond met wat meiden. Het was me laatste avond in Perth, dus dat vond ik wel een goed idee. De volgende dag zou ik namelijk vertrekken naar margret river een klein dorpje ten zuiden van Perth.

maandag 23 februari 2009

Pinnacles 4WD avontuur

Afgelopen weekend kon ik weinig doen aan de banenjacht. Dus besloot ik wat leuks te gaan doen.
Normaal gesproken ben ik niet zo van georganiseerde tours maar wil je wat zien en heb je maar kort tijd, dan is een georganiseerde tour toch de beste optie. Dus ben ik even rondgaan kijken.
Overal worden tours aangeboden en zijn brochures te vinden. Veel tours worden aangeboden en dan zit je echt 8 uur in de bus met 20 tot 30 man. Daar had ik dus geen zin in. Ik wilde iets actiefs. Ik had een lokale organisatie gevonden, genaamd "Aussie Wanderer". Deze bood een 2 daagse Pinnacle Dessert 4WD tour aan. Dat leek me wel wat.

Pinnacles
Om 07.15 uur had ik uitgecheckt want rond 7.20 uur zou ik opgehaald worden. Niet dus! Het was 07.45 en nog steeds niks. Na een telefoontje naar de maatschappij bleek dat er twee meiden waren die wat verlaat waren. Uiteindelijk was de auto er dus pas om 08.15 uur. We waren met vier meiden en 1 tourguide/chauffeur.
Er was nog een anders meisje wat ik kende van het vorige hostel en de andere twee meiden waren duits en zaten voor 3 maanden hier omdat ze een exchange project hadden. Ze studeerde journalisme en konden dat voor 3 maanden in Australie doen.
We vertrokken met een 4WD richting de pinnacle dessert. Na een uur a 2 uur arriveerde we er dan. Rob, onze tourguide vertelde ons dat hier gewoon 150.000 stenen stonden. Die stonden er al eeuwen. Dit was namelijk vroeger een zee geweest en dit was allemaal koraal maar op een gegeven moment is dit allemaal opgedroogd en is dit het enige wat over is gebleven. In sommige zag je gewoon nog de fossielen zitten. Het was hier echt superwarm, ja wat wil je als je in de woestijn bent op het heetste moment van de dag. Na een kwartiertje hadden we het toch wel gezien dus gingen we snel verder.

Licht in de duisternis
We zijn weer een stukje gaan rijden om te gaan lunchen. Onderweg kwamen we nog een paar gestrandde toeristen tegen. Rob zuchtte dan ook diep "Toeristen!!". Ze hadden namelijk een busje gehuurd en zagen opeens hun eerste kangaroo. Ze besloten het busje langs de weg te parkeren. Ja, hier gaat dat niet zo makkelijk. Het busje was namelijk vast komen te zitten in het zand langs de weg. Dus uiteindelijk heeft onze grot 4WD het busje weer op de weg getrokken.
Als bedankje kreeg Rob nog wel 2 biertjes mee. Daarna was het tijd voor de lunch. Hij had een mooi plekje uitgezocht bij het water. Wat het mooie aan Australie is dat ze overal barbecue's hebben die je voor een dollar kan gebruiken. Wij kregen dan ook broodjes met salade en worstjes als lunch. Lekker hoor!
Daarna op naar de volgende plek. Lake Indoon. We arriveerde daar eind van de middag, eerst even de tent opzetten en dan op naar de grotten. Het was 17.00 uur maar het was nog steeds harstikke warm. We waren blij dat we met een 4WD waren gekomen want de weg naar de grotten lag vol met stenen en afentoe sprong er een kangaroo voor ons uit. We werden dan ook aardig heen en weer geschud. We liepen richting de grotten en werden gelijk gewaarschuwd voor de bijennesten die hier zouden zijn. We moesten nog wel een stukje lopen. Het was maar een klein stukje maar het was echt veel te heet. Het was dan ook een verademing toen we bij de grotten aankwamen. Lekker cool! De koele lucht kwam je hier tegemoet.
"Dammit" zei Rob. Hij was de zaklantaarns vergeten. Maar gelukkig was ik voorbereid en had me hoofdlampje bij me. Beter iets dan niets. Vooral in het pikkedonker scheelt het een hele hoop.
Op een gegeven moment moesten we ook klimmen en met weinig licht gaat dat aardig moeilijk maar het ging allemaal goed. Het was zowiezo wel een ervaring om met 1 klein mini lampje een pikdonkere grot te verkennen. Uiteraard kon ik het niet laten om te vallen. Dat is mij een beetje een gewoonte geworden, maar een schaafwond aan me arm was het enige wat ik er aan over hield. Daarna zijn we terug gegaan en lekker een halfuurtje in het zand gezeten in de grot, gewoon genietend van de koelte. Daarna was het tijd om weer terug te gaan over de hobbelige weg en tijd voor wat eten. De barbecue werd weer aangestoken en het heerlijke vlees werd genuttigd. Voor de vegetariers onder ons, was er een salade en verschillende groenten en zelfs een tofu burger.Daarna hebben we met z'n allen gezellig rond het vuur gezeten met bier en wijn en genoten van de sterren boven ons.

donderdag 19 februari 2009

surfen en biken

Queen of the waves
Ja, als je iemand bent die van water houdt en het water hier eigenlijk binnen handbereik is, dan is de keuze snel gemaakt. 'S-ochtends was ik weer eens hard bezig geweest met werk zoeken, lijntjes uitzetten, maar het gaat o zo traag hier. Dus besloot ik 's-middags lekker naar het strand te gaan.
Ik dacht eigenlijk dat ik te laat was voor de bus. Op me lijstje stond namelijk dat deze 13.10 uur zou vertrekken maar ik had geluk hij vertrok pas om 13.15 uur. Ik kwam aan bij de bushalte en kon gelijk instappen. Op naar City Beach.
Na een halfuurtje was ik er dan. Het bleek een stuk rustiger dan op zondag. Op het hele strand waren er misschien wel 30 a 40 man. Eerst even langs de shop, die zich links van het strand bevondt, deze had namelijk bodyboards te huur. Dit leek me wel wat. Het was geen surfboard maar het was een begin. Nadat ik deze opgehaald had en me omgekleed had, liep ik richting het water. Ik zag gelijk al dat er jammer genoeg niet zo heel veel golven waren. Mmmm...dat was wel wat minder. Ik dook het water in . In het begin was het wel even wennen hoe ik met het bodyboard om moest gaan, maar al snel had ik de slag te pakken. De bedoeling was: zodra er een grote golf komt, zo snel mogelijk op het bodyboard duiken en zwemmen maar.
Op een gegeven moment lukte dat aardig. Ik peddelde en ging als het ware met de golf mee. Dit was wel erg cool. Je kon soms 10 meter op de golf mee surfen en dat ging aardig hard. Binnen een paar seconden had je wel 10 meter afgelegd. Het was ook erg verslavend. Het was dan ook op een gegeven moment:"Nog 1 golf en dan ga ik eruit, nee nog een golf en nog een golf". Uiteindelijk ben ik van de 4 uur die ik op het strand had, 3,5 uur in het water geweest.
Het was dus een actieve stranddag, maar wel erg leuk.

Fietsend door de buitenwijken
Weer een dag verder en weer een halve dag zoekend naar werk. 'S-middags besloot ik een fiets te huren. Het is wel wat duurder dan in Azie maar ja je ziet toch meer en kan ook eens in de buitenwijken van Perth gaan kijken. Eerst naar de esplanade. Daar heb ik een me heerlijke broodje met ham en kaas gegeten en werd gelijk gecomplimenteerd met me mooie fiets. Ja, hij is mooi, maar of die goed fietst moet ik nog even testen. Daarna me fiets gepakt en onderweg gegaan. Je zou het niet verwachten hier, maar ze hebben gewoon fietspaden. Af en toe moet je ze wel delen met voetgangers, maar dat maakt niet uit. Zo druk is het hier ook niet. Mijn eerste plan was om naar Fremantle te rijden (zuidoosten van Perth), daar wat te gaan eten en terug te fietsen, maar dit bleek toch iets te lang te zijn. Ik zou dan rond 50 kilometer uitkomen. Er zijn mensen die dat dagelijks doen, maar ik niet, hoor! Dus besloot ik wel zuidelijk te gaan maar meer naar het westen. Van de fietswinkel had ik een mooie kaart gehad van de omgeving. Ik ben haast niet fout gereden. Dat vondt ik toch wel een prestatie van mezelf. Het eerste gedeelte van me fietstocht was niet echt superboeiend. Oke, aan me rechterhand had ik wel de mooie swanriver maar aan me linkerhand had ik een grote drukke snelweg. Al snel veranderde dat. In mooie rustige stukken met heel veel groen en haast geen verkeer. Leuke buitenwijken met mooie huizen. Ik snapte nu wel waarom veel nederlanders in Australie wilde wonen. Gigantische huizen, groot stuk grond, haast geen verkeer, veel natuur, altijd mooi weer en het leek toch wel een beetje op nederland. Ik kwam langs een aantal hele mooie stukken en het mooie was, het was zo lekker rustig hier. Het werd dan ook snel laat. Uiteindelijk heb ik rond de 35 kilometer gefietst en heb ik er vier uur over gedaan. Ik was dan ook pas om 19.30 uur weer terug. Het laatste stukje ben ik neergestreken in Burswood park. Een gigantisch natuurgebied wat door veel vogels bevolkt werd. Waaronder pelikanen, zwarte zwanen en heel veel andere vogels. Hier kon ik even uitpuffen want het was toch wel erg warm. Rond 20.00 uur kon ik dan eindelijk eten. Ik had dan ook aardige trek gekregen na deze mooie dag.

dinsdag 17 februari 2009

Vrije tijd

'S-avonds was ik erg moe van de me hele reis naar Rockingham dus ben ik redelijk vroeg gaan slapen maar op de een of andere manier kon ik de slaap niet bevatten. Op een gegeven moment sliep ik dan eindelijk. Ik werd wakker want de jongen die net was aangekomen en in zijn bed was gekropen. Hij snurkte gigantisch. Dit was niet leuk meer.
Je wilt hem ook niet aanstoten ofzo, want je kent hem niet en heb dus ook geen idee hoe die zal reageren. Het ging maar door en door....
Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft maar op een gegeven moment ben ik toch in slaap gevallen.
De volgende morgen werd ik wakker geworden en overal had ik muggebulten. Doordat ik waarschijnlijk zo moe was en zo vast had geslapen, had ik niet door dat de muggen me aan het lek prikken waren. Me armen zaten helemaal vol. Ik heb ze uiteindelijk maar geteld en het waren er wel meer dan 40!! Het kriebelde dan ook als een gek!

Vergane glorie van het merk Teva
De volgende dagen ben ik weer druk bezig geweest naar werk zoeken maar het was een rampenplan en ik was niet de enige maar omdat ik al stamgast was bij Aussijobs kende ze me onderhand en op een dag werd ik uitgekozen. Jeeh! Ik blij.
Er was namelijk een housekeeping (schoonmaker/interieurverzorgster) functie en daar was ik wel in geintereseerd. Ik heb uiteraard een beetje opgeschept dat ik dat wel eens gedaan had. Vaak genoeg had ik me moeder geholpen met banen die zij had als housekeeping, NOT!
Maar wisten zij veel.
De baan had zowel voor- als nadelen. Het verdiende aardig goed maar het nadeel was wel dat het voor minimaal 3 maanden was en echt in de outback. Je hebt er echt letterlijk niks. De eerste supermarket was dan ook pas te bereiken op 150 km afstand.
Maar uiteindelijk ben ik het niet geworden. Ze moest mij namelijk over laten vliegen en er was een ander meisje wat er gewoon met de auto kon komen. Jammer, maar helaas.
De rest van de dagen heb ik ook nog wat aankopen gedaan onder andere een wereldstekker.
Deze hebben we onze hele reis niet nodig gehad en dan blijkt opeens dat je het in Australie wel nodig hebt. De prijzen zijn hier natuurlijk wel wat hoger dan in Azie maar nog niet zo hoog in europa. Dus qua kosten was ik niet veel kwijt aan de wereldstekker.
Ook moest ik nog even langs een schoenenzaak. 1 van met teva's daar was het voorbandje van losgelaten. Dan zou je toch denken, hoe kan dat nou? Teva's zouden toch tegen alles moeten kunnen? Ja, zo staat het merk wel bekend. Ik heb er rotsen mee beklommen, wandeltochten mee gedaan, echt van alles maar het ijzersterke merk "Teva" is niet meer wat het geweest is.
Even langs de outdoor winkel. Misschien konden hun hem wel repareren. Nee, dat konden ze niet maar ze vertelde me wel dat er een goede schoenenmaker, een straat verderop zat.
Deze had ik snel gevonden en had het dan ook binnen een halfuurtje gemaakt maar hij raadde me vooral om deze schoenen niet meer te kopen. Hij had er van de week al 3 paar van binnen gehad, waar de bandjes los waren gelaten. Oh? Nou ja, tip voor de volgende keer.

He surfdude!
Perth was eigenlijk een ideale stad zonder stad te zijn. Het wordt een stad genoemd maar je hebt meer een dorpsgevoel als je hier rondloopt. Heel weinig verkeer en vooral heelveel gezelligheid maar toch heb je alles binnenhandbereik. Ook de mensen zijn superaardig. Je moet er dan ook niet raar van opkijken als ze je opeens: "Sweetheart, Love of Darling" noemen. Dat schijnt er allemaal bij te horen. Het gemakkelijke van Perth is ook dat het zowel langs langs de rivier ligt als langs de oceaan. Strand binnen handbereik dus.
Dus het was ook een keertje tijd om naar het strand te gaan. Eerst was ik naar het Cottlesloe beach gegaan. Dit was heel makkelijk te bereiken. Een kwartiertje a 20 minuten met de transperth (beetje vergelijkbaar met de lightrail in nederland).
Dit was wel een leuk strand maar City Beach vondt ik toch wel wat leuker. Dit is wel wat moeilijker te bereiken. Een halfuurtje met de bus en die bus gaat niet zo vaak maar dan heb je wel een heel mooi strand.
Het voordeel met de stranden hier in Perth is dat je er ook grasvelden bijkrijgt. Dus geen last meer van zand overal en nergens. Je gaat gewoon lekker op een grasveldje liggen en als je zin hebt om te zwemmen in de zee dan kan dat. Ideaal.
Ik was op een zondag naar het City Beach gegaan. Uiteraard gaat ook de lokale bevolking naar het strand dus het wel druk maar niet extreem druk. Familie's die genieten van de zee en sommige die zelfs de barbecue meenemen. Wat nog een heel groot voordeel is dat er altijd wel een windje staat en dat maakt het erg aangenaam. Wel uitkijken dat je niet verbrand natuurlijk!
Het water is prachtig blauw, niet zo helder als in Rockingham, maar wel erg helder.
Je moet alleen wel uitkijken hier want je hebt hier echt gigantische golven en als je niet oplet ben je zo kopje onder. Dat was in het begin wel even wennen. Ik moet zeggen. Ik heb ervan geleerd. Vooral niet tegen de golven gaan vechten, wat dat win je nooit. Ik ben dan ook een paar keer onder water gegaan. Dan merk je pas hoe krachtig zo'n golf kan zijn. Dan sta je opeens 10 meter van de kust en dan kom je boven water 3 meter van de kust. Nu kreeg ook wel een beetje het gevoel wat een tsunamo nou eigenlijk kan veroorzaken.
Je ziet dan ook heel veel surfers hier en heel veel mensen met bodyboards/wakeboards.
Toen ik terugliep naar de bus kwam ik er achter dat je die voor 5 dollar (2 euro) kan huren.
Dat lijk me wel wat. Ik was dan ook volop in het water want zulke golven kom je in Nederland niet tegen. Ik hoorde ook nog van een nederlands meisje dat een week op surfkamp was gegaan.
Dat lijk me toch ook wel wat. Iets voor mijn volgende avontuur??

zondag 15 februari 2009

A piece of heaven and a piece of hell

Rockingham was vandaag aan de beurt. Dit ligt 42 km ten zuiden van Perth. Het is er op zich niet zo heel erg boeiend maar vlakbij ligt het Penguin Island. Dat leek me toch wel erg interresant, dus ging ik onderweg...

Hitte
Nadat ik bij Aussijobs was geweest, waar ze wederom weer erg weinig werk hadden ging ik onderweg naar het treinsstation. Sinds juni 2007 was het nu eindelijk mogelijk om heel gemakkelijk de trein te nemen naar Rockingham. Voorheen kon dit alleen met de bus en was je een uur onderweg. Met de trein was dit maar een halfuurtje, maar ja dan ben je er nog niet.
Volgens de lonely planet moest je eerst langs het visitor's centre. Dat vond ik wel een goed idee. Daar kon ik dan gelijk even een kaart van Rockingham ophalen. Nadat ik de bus had gevonden naar het visitorcentere. Was ik er binnen een kwartiertje. Daar werd ik weer naar een andere bus verwezen. Ik had de bushalte snel gevonden. Helaas was het erg warm en was er geen schaduw te vinden. Gelukkig had ik genoeg drinken bij me. Daar ston ik dan te wachten, wachten....... maar de bus kwam maar niet. Ik brandde zowat weg uit de zon. Een uur verder en daar was die dan eindelijk. Ik was blij dat ik uit die hitte was.
De buschauffeur vertelde me waar ik naartoe moest lopen om Mersey Point te bereiken, het was eigenlijk gewoon de straat oversteken en dan was je er. Hier lag namelijk de ferry richting Penguin Island. Ik had uiteindelijk over de hele tocht van Perth naar Mersey Point er wel drie uur over gedaan. Om 10.30 uur vertrokken en rond 13.30 uur was ik dan eindelijk aangekomen bij Mersey Point.

Verkoeling
Eerst maar even een kaartje kopen voor de veerboot. Het was wel even wachten op de veerboot want deze vertrok pas om 14.00 uur. Er werd wel van tevoren gezegd dat als je nog iets te drinken of te eten wilde kopen, dan moest je dat nu doen omdat het eiland totaal eco toeristisch was, want er was geen enkele winkel te vinden op het eiland. Daarna ben ik richting het strand gelopen. Het zand voelde als hete kolen onder me voeten, dus snel richting de steiger.
Wow! Wat was het mooi hier. Het water was zo helder. Zo helder had ik het nog nooit gezien. Je kon wel een halve meter het water inkijken.
Rond 14.00 uur maakte iedereen aanstalten om de veerboot op te gaan. Ik zag nog een groen klein visje zwemmen. Volgens de bootman zou deze het niet lang meer overleven. Hij had namelijk nog maar de helft van zijn achtervin over. Dus zwemmen ging niet echt snel.
De veerboot vertrok en binnen tien minuten waren we aan de overkant. Hier bevondt zich ook het "Discovery Centre". Een klein gebouwtje met binnenin een klein zwembad met leefomgeving voor enkele penguins van de kolonie. Dit waren vooral penguins die om 1 of andere reden zichzelf niet meer kunnen redden. Een kwartiertje wachten en dan zou het voeren van de penguins beginnen. Ondertussen werd er natuurlijk ook wat over de penguins verteld. De kolonie die op dit eiland woondde waren "little" penguins omdat ze de kleinste soort ter wereld waren. Overdag zou je van de penguins weinig merken omdat het overdag gewoon te warm is en ze vooral in de nacht actief zijn. Ze vertelde dat het een aardig grote kolonie was. Na het voeren konden we zelf het eiland ontdekken. Althans...we moesten wel op de paden blijven. Want buiten de paden verstoor je de natuur waaronder vogels, reptielen en uiteraard de penguins. Veel van de paden waren vooral van zand gemaakt en afgeschermd met houten palen langs de weg. Ik ging richting South Beach. De meesten mensen bleven bij het strand hangen, maar ik was gekomen om van de natuur te genieten. Ik ging omhoog de trap op en overal vlogen er vogels om me heen. Alsof ik onderdeel was van de natuur. Ik probeerde enkele foto's van de vogels te maken en bij sommige kon ik gewoon een halve meter dichtbij komen. Wauw! Was dat nou gewoon omdat deze vogels mensen gewend waren of omdat ze de mens niet als "vijand" zagen?
Het liep alsmaar omhoog de heuvel op. Op de top had ik een mooi uitzicht over het strand en de rotsen. Ik liep snel naar beneden want me voeten verbranndde namelijk levend, ondanks dat ik me slippers aanhad. Bijna beneden aangekomen kon ik nog even op een soort van houten hekje gaan zitten, zodat ik even me voeten uit hete zand kon halen. Daarna snel doorgelopen naar het strand om me voeten te koelen in het hemelsblauwe water maar wauw! wat was het hier mooi. Hiervoor ging ik naar het westen van Australie. Dit deel van Australie was nog niet bezocht door duizenden toeristen. Het was hier echt prachtig. Ik stond in het witte zand en voor me een prachtige blauwe zee en omheen gigantische rotsen met honderden vogels. Ik loop richting het westen en langs het strand zie ik steeds meer rotsen. Door het water zijn veel van deze rotsen helemaal uitgeslepen zijn. Dit geeft een betoverend effect. Ondertussen klauter ik over wat stenen. Officieel mag dat niet maar ach....dan zie ik opeens bovenop een klif van ongeveer 5 meter hoog, wel iets van 50 pelikanen zitten. Wauw! Ik probeer iets dichterbij te komen. Maar neem niet te veel risico. Ik wil ze natuurlijk wegjagen. Dan ben ik echt blij dat ik een camera heb die heel veeeeel kan inzoomen. Wow! Ik heb er geen woorden voor, het was magisch. Ik keek op me horloge en helaas moest ik alweer terug. Om 16.00 uur zou namelijk de laatste veerboot gaan en ik moest nog even teruglopen. Ik kwam aan bij het discoverycentre en liep richting de steiger naar de veerboot. Wat zag ik daar door het gras? Het waren twee hagedissen en ze waren niet zo kleint ook, niet zoals we gewend waren in nepal en thailand. Nee, deze waren wel ongeveer 30 centimeter als je de staart meerekent. Ik heb het later opgezocht en het waren 2 skinken. Daarna op de veerboot gestapt en met de bus weer richting Perth. Dat ging ditmaal gelukkig iets sneller.

zaterdag 14 februari 2009

Een stukje Nederland in Australie

Fremantle, een klein vissersplaastje wat vroeger eigenlijk onderdeel was geweest van Perth.

Veel bootjes

Fremantle was heel makkelijk te bereiken per trein. Het lag dan ook niet zo ver verwijderd van Perth. Ik kwam aan op het station en zo te zien was Fremantle wel voorbereid op een stroom toeristen want alles stond goed aangegeven en zelfs op het station kon je een A4-tje meenemen met de plattegrond van het dorpje.
Mijn plan was om eerst naar de Esplenade te gaan. Een grasveld wat ook wel als parkje werd gebruikt door de lokale bevolking met uitkijk op de haven. Er stonden grote bomen zodat je de schaduw op kon zoeken en gezinnen met kinderen die genoten van het weekend. Even wat relaxen het gras en even uitzoeken wat ik allemaal wilde gaan bekijken in Fremantle. Er was in ieder geval genoeg te doen.
Eerst naar het maritiem museum. Oh, wat was ik blij! Ze hadden hier ook het gratis bussysteem dus rondkomen was hier ook een makkie. Bij het maritiem museum was ik dan ook snel.
Ik keek over de rivier die overliep in de oceaan met gigantische vrachtschepen volgeladen met gigantische containers. Het maritiem museum was een modern gebouw met buiten panelen met namen van de immigranten die per boot rond de vijftiger jaren richting Australie zijn gevaren.
Binnen kocht ik een kaartje en zag ik overal om me heen boten zowel klein als groot als oud en nieuw. In het eerste gedeelte van het museum werd vooral getoond hoe men vroeger vis ving, welke boten daarvoor gebruikt werden en hoe dit in de lopen der jaren verliet.
Het volgende gedeelte ging vooral over de trots van Australie. Zij hadden namelijk in 1983 de America Cup (belangrijke zeilwedstrijd) gewonnen met een geheim wapen. Zij hadden namelijk de opdracht gegeven om de boot zo snel mogelijk te maken. Dit had men namelijk gedaan door de kiel (onderste gedeelte van het schip, ter balans) soort van vleugels gedaan en wie had dat weer uitgevonden. De nederlanders! Jippie ja jeeh! De boot waarmee ze de america cup hadden gewonnen stond in het museum met de bijzondere kiel. Ook stond er een boot van de heer Jon Sanders. Deze man was in zijn eentje twee keer de wereld rondgereisd en zijn boot was tentoongesteld, de foto heb ik bijgevoegd. De foto is op waarheid gebaseerd. De boot lag op een gegeven moment in deze positie in zee en de golf reikte het plafond van het museum. Als je daar over nadenkt, dan denk je echt van wauw! Hij was namelijk maar de enige man op het schip. De enige man waar hij contact mee had, was iemand uit Australie waar hij 1 keer per week contact mee had over zijn locaties en hoe het ging op de boot.
Verder in het museum werden ook nog andere boten getoond waaronder vissersschepen en zelfs een bootje van 1 meter wat mensen gebruikte als soort van kano en toen ik eenmaal bijna aan het eind van het museum was, zag ik mariniers. Geen australische maar van aziatische komaf.
Ik heb ze nog op de foto proberen te zetten, maar helaas....

Batavia
Na het maritiem museum ben ik richting Fremantle park gelopen. Ik liep door de straten van Fremantle en bevondt me bijna een paar honderd jaar terug in de tijd want heelveel van de gebouwen die je om je heen ziet zien er als nieuw uit maar hebben de uitstraling van 300 jaar oud. Onderweg nog even een broodje gekocht. Het Fremantle park was echter druk bezet. Cricket werd beoefend door de plaatselijke cricket vereniging. Ik ging aan het rand van het park zitten om hiervan te genieten. Ook al snapte ik er niks van, het was toch wel erg leuk om te zien.
Daarna besloten om toch maar niet de gevangenis te bezoeken. Dit scheen toch wel 1 van de oudste gevangenissen van australie te zijn en een aantal gevangenen stonden vooral bekend om de ontsnappogingen die werden gedaan maar ik liep er langs en zag er zoveel auto's staan. Het leek wel een attractiepark. Dan leek me de shipwreck galleries interresanter.
Ook dit was wederom makkelijk te bereiken en de entree was alleen een donatie van 2 dollar. Wat het interresante aan dit museum was, dat het voor het grootste gedeelte over de geschiedenis van Australie ging ten tijde van de VOC (Verenigde Oostindische Compagnie), dit betekende dat veel van de stukken die getoond werden van Nederlandse geschiedenis waren.
Ik liep naar binnen en me aandacht werd gelijk getroffen door een gigantisch houten anker van 2 a 3 meter lang van een paar honderd jaar van een nederlands schip.
Ik liep door en kwam terecht in tentoonstelling over "Hartog De Vlamingh". Hij vaardde met het beroemde schip de "Batavia" richting Australie waar iedereen op een eiland strandde en er een muiterij ontstond. Oude nederlandse schilderijen werden er getoond, maar ook oude kaarten van bepaalde stukken van WA (Western Australia) en zelfs nederlandse munten. Ze hadden ook nog de befaamde plaat van "Hartog De Vlamingh". Dit heeft op een klif gestaan op het noordoosten van Australie. En sindsdien werd dat stuk land "het land van Eendracht" genoemd. Deze plaat is normaal gesproken te zien in het Amsterdams Rijksmuseum maar was nu speciaal voor de tentoonstelling naar Fremantle gehaald.
Maar het topstuk van de collectie was toch wel dat ze een gedeelte van het eeuwenoude schip de "Batavia" hadden gerestaureerd. Het was wel heel indrukkwekkend om te zien. Ook al was er weinig van het schip over.
Daarna ben ik nog even richting de winkelstraat van Fremantle gelopen om een lekkere smoothie te halen en ondertussen genoot ik van de straatmuzikanten die cubaanse muziek aan het maken waren, waaronder een aantal nummers van de Buena Vista Social Club. Ze waren erg goed. Daarna liep ik door naar een andere straat en hier was een jongenman met hanenkam en leren rok een doedelzak aan het spelen op een hele aparte manier moet ik zeggen. Maar dat was nog geen eens zo erg. Er waren ook een paar ieren. Ik heb tijdens mijn reis gehoord, dat ieren eigenlijk gek zijn. Voorheen geloofde ik dat niet maar nu, zeg ik:"Ja, zeker!". Ze begonnen namelijk mee te dansen alsof ze dronken in een kroeg stonden. Het was te hilarisch voor woorden.
Daarna heb ik de lekkerste fish and chips ooit gegeten. Ik was niet de enige die dat vond, want ze waren uitgekozen als WA's beste fish and chips tent. Mjammie.
Daarna weer terug naar Perth.

vrijdag 13 februari 2009

Ontdekken van Perth

Na al dat zoeken naar banen, had ik nog maar weinig van Perth gezien. Ik vond dat daar maar even een verandering in moest komen. Vandaag was het dus tijd om de Lonely Planet walking tour te doen die me langs alle mooie dingen van Perth zou leiden.

New Holland
Als eerste was de Art Gallery van Wester Australia aan de beurt. Nu eens geen museum met geschiedenis en oude pannen en potten en vergane schilderdoeken. Het was tijd voor inspirende kunstwerken en dat werd al wel snel duidelijk.
De schilder die als eerst aan de beurt was liet ook niks aan de verbeelding over. Het waren vooral schilderstukken over de relatie tussen de huidige australier en aboriginals en dat werd niet zo aardig uitgebeeld. Vaak zag je aardig schokkende beelden en erg donkere schilderwerken. Het ging ook over "9/11" en de "heilige oorlog". Maar ondanks dat het allemaal redelijk grauw was, zaten er ook een paar mooie schilderwerken tussen. Ook een aantal abstracte doeken werden getoond.
Daarna door naar een andere tentoonstelling. Dit was erg apart weer. Veel objecten en beeldhouwwerken werden getoond. Het was van een aboriginal en erg indrukwekkend allemaal.
Dan merk je toch wel dat de geschiedenis van de aboriginal bij veel mensen toch nog veel raakt.
De aboriginals zijn de oorspronkelijke bewoners van australie maar zijn eigenlijk van hun eigen land verjaagt en werden vroeger vaak als uitschot behandeld. De meesten aboriginals die in de steden worden soms nog steeds zo behandeld en belanden nog veel te vaak in de crimininaliteit of zijn alcholisten. In de outback zijn nog wel wat aboriginal gemeenschappen.
De Art Gallery had ook nog een speciale tentoonstelling. Deze speciale tentoonstelling ging vooral over de geschiedenis na de nederlandse ontdekking. De meeste authoriteiten geloven dat Willem Janszoon, Australie had ontdekt. Maar officieel is dat natuurlijk James Cook. Op deze tentoonstelling werden vooral franse en spaanse ontdekkingsreizigers getoon maar toch ook wel een beetje over Nederland. Dan ben ik toch ook wel weer een beetje trots op Nederland.
Ik zag oude kaarten met Australie met als naam "New Holland", kaarten die nog maar half af waren omdat het zuid oosten van Australie nog ontdekt moest worden. Ik zag globes van franse ontdekkingsreizigers en uitgestorven diersoorten die de Nederlanders hadden meegenomen, want deze diersoorten kenden ze dan ook niet. Waaronder een Quakka en slangen en krabben.
Dit was echt heel erg interresant. Ik zag zelfs een oud boek van een paar honderd jaar geleden waar in een aantal kwallen stonden. En ja hoor, de kwal waar Gwen en Marcel het slachtoffer van waren geweest stond er gewoon in en dat was een boek uit de 17e eeuw. Wauw!
Daarna was het tijd voor wat andere geschiedenis.

Het lelijke zwaantje
Ik kwam langs een paar hele mooie oude gebouwen. Zoals het oude gemeentehuis uit 1870 (het enige gemeentehuis in het hele land dat door gevangenen is gebouwd), St Mary's Cathedral (die jammer genoeg bijna helemaal in de steigers stond) en daarna langs een paar gigantische gerechtsgebouwen. Oversteken door de Higher Court Gardens (Hogere Gerechts Tuinen, in het engels klinkt het toch wat lekkerder) naar de Bell Tower. Wat wel iets op zich is. Van de buitenkant is het een supermodern gebouw. Eigenlijk heel lelijk. Soort van lelijke zwaan, want van binnen is het een belltower uit de 14e eeuw wel te verstaan. Ja, ik weet eigenlijk niet wat ik er van moet denken maar het heeft in ieder geval een mooi lokatie. Aan de haven en op de achtergrond de gigantische gebouwen van Perth en een mooi park erbij. Daarna doorgelopen naar het oosten van Perth richting Kingspark. De toeristische attractie van Perth. Het was nog even zoeken want ik moest met de zogenaamde "Jacobs Ladder" omhoog. Een erg steile trap die misschien wel 100 meter omhoog ging en ik was niet de enige op deze ladder. De ladder werd vooral gebruikt als hardloopoefening. Dus omhoog rennen en dan weer naar beneden. Ja, het is maar waar je van houdt. Nadat ik eindelijk boven was kon ik van het mooie uitzicht genieten en in Kingspark heb ik mooi van het uitzicht genoten. Je kon het hele Kingspark nog rondlopen maar daar was het veel te groot voor en het was onderhand alweer 5 uur. Dat doe ik wel als het wat koeler is want hier kan je leuke wandelingen maken.
'S-avonds heb ik heerlijke Teriyaki vis gegeten en ben ik blij met me mp3-speler op ( me geusthouse teruggelopen.

donderdag 12 februari 2009

Een wereld van dromen

Daar was ik dan aangekomen in Perth, Australie. Ik zat in het vliegtuig, rustig maar van binnen kon ik wel juichen. Hiep hoi!! Dit was 1 van de landen waar ik erg naar uitgekeken had.
Australie oftewel Ozzie!

Welcome Mate!
Ik stapte uit het vliegtuig en bedankte de stewardess. Ik was helemaal in "la la" stemming. Ja, hoe omschrijf je dat. Thuis zullen ze dat waarschijnlijk wel weten. Blij en hyper terwijl het eigenlijk tussen 12 uur en 1 uur 's-nachts was ook al voelde het niet zo en was ik 's-morgens om half zes al opgestaan, maar eerst orde op zaken stellen. Eerst door de paspoortcontrole en me bagage ophalen.
Wat me gelijk al opviel was, dat de hele bemanning van de douanne gewoon "wit" was. Ja, voor de alledaagse mensen die thuis zitten die denken:"Wat praat ze nou raar?" Ja, dat komt gewoon omdat je 7 maanden alleen maar aziatische mensen hebt gezien, is dit een rare gewaarwording. Ik merkte ook gelijk een groot verschil. Ik werd niet nagestaard, ik werd niet gezien als een bijzonder persoon, wat in Azie toch meestal wel het geval was. Wat een opluchting was dat.
Ik zou zo een australier kunnen zijn. Ik hou nu al van dit land!
En dat accent! Geniaal. Wie dat ooit verzonnen heeft, mag van mij de nobelprijs winnen. Toen ik het voor de eerste keer hoorde moest ik toch wel een beetje lachen. Ze klinken echt allemaal als Steve Irwin (Zie: Steve Irwin) en superaardig.
Dit vliegveld waar ik op aangekomen was, was ook niet zoals singapore of bangkok. Totaal niet hypermodern. Gewoon simpel maar dat was ook wel lekker. Dat hypermoderne hoeft allemaal niet. Gewoon achterin de rij aansluiten en gaan met die banaan.
Maar ik had alles: me backpack en ik had nog wat geld dat ik kon omwisselen naar Australische dollars. Nu alleen nog even wachten op me shuttle, die ik vantevoren geregeld had. Een busje dat vanuit het vliegveld richting de stad reed en ik had appelsap gekocht voor het eerst in 7 maanden. Man, wat smaakte dat lekker!
Na een halfuurtje wachten konden we vertrekken met de bus. Een aziatisch stel, ik en een oud vrouwtje waar ik al snel mee aan de praat raakte. Zij woonde nu in Engeland maar had in Perth gewoond. Zij had net een hele lange vlucht gehad helemaal vanuit London en dat voor een dame van een jaar of 65. Ze was Engeland even ontvlucht omdat het toch wel erg duur daar werd, dus ging ze hier tijdelijk even in een hostel zitten en werken.
Ik vertelde dat ik al een tijdje aan het reizen was en dat ik nu werk ging zoeken in Australie.
Ze gaf me allerlei tips, hoe ik dit het beste kon doen en dat ik het wel ging redden vooral omdat ik zo open en eerlijk persoon was en dat ik binnen een paar dagen wel wat zou vinden. Wel erg lief van haar. We wensten elkaar succes en ik werd afgedropt bij me hostel genaamd "Governor Robins". Dit hostel stond in een klein straatje. Het bestond uit twee oude koloniale huizen. Ik had van de eigenaar een code gehad voor de deur zodat ik naar binnen kon. Binnen lag een briefje, waar me kamer was en een sleutel. Nou eerst tijd om te slapen het was inmiddels ook alweer 2 uur midden in de nacht.

Italiaans Australie
Ik werd 's-morgens wakker en ben eerst het hostel gaan bekijken. Het had een gezellige sfeer.
Een grote mooie keuken, chesterfield banken en echt een mooie koloniale uitstraling. De badkamers zagen er ook allemaal netjes uit en ze hadden ook nog een gigantische koelkast waar je je eten in kwijt kon. Erg mooi. Daarna toch maar even eten scoren want het was inmiddels een uur of 10.30 uur. De lonely Planet erbij gepakt en een mooi restaurantje uitgezocht. Wat me erg opviel was dat het supermakkelijk navigeren was in Perth. Overal stonden naamborden en met het kaartje wat ik van de receptie had gehad, werkte dit prima.
Oh en ze hebben het beste vervoerssysteem ever! Genaamd het CAT-systeem dit zijn 3 buslijnen die door Perth rijden die langs het strand, shoppingsmalls, toerische trekpleisters en parken rijden en die rijden helemaal voor niks, noppes. Helemaal gratis dus. Geniaal! Daar was ik erg blij mee. Maar eerst tijd voor wat eten. Ik had gekozen voor een italiaans broodje met mozarella.
Dan verwacht je een normaal italiaans broodje, maar nee dit is australie en australie houdt van aparte combinaties. Het was een toast met boter, daarbovenop advocado (advocado? ja, advocado) dan tomaat en dan mozarella. Heel apart maar wel erg lekker.
Eerst maar even naar de immigration. Dat was nog wel even zoeken want ze hadden maar een piepklein bordje en probeer het dan maar eens te vinden en het was ook nog eens midden op de dag dus erg heet. Nou ja gevonden en dan was het wachten. Bij mij viel het gelukkig mee, ik moest maar een halfuurtje wachten maar de mensen voor mij hebben gewoon anderhalf uur moeten wachten. Ik had via me email een bevestiging gehad dat ik een visa had gekregen.
Nu moest ik alleen even bij de immigration langs om een labeltje in me paspoort te zetten zodat ik aan iedereen kon laten zien dat ik een working holiday visa had.
Daarna was het op zoek naar werk. Dit bleek echter niet zo gemakkelijk als ik dacht. Ook hier had de financiele crisis een grote impact gehad. Naar de travelclub, ik kreeg als antwoord: "nee, helemaal niks." Aussijobs:"nee, ook niks tenzij je een auto hebt". Oh, man dit schijnt toch wel wat moeilijker tenzij dan ik van de vele mensen had gehoord. Ik ben de rest van de dag en de volgende dag hard bezig geweest om toch iets voor elkaar te krijgen waaronder langs verschillende bureautjes gegaan, verschillende bedrijven afgebeld, CV op het internet gezet, en gereageerd op functies via het internet. Helaas kreeg je vaak de reactie dat je of te weinig ervaring hebt (dit gaat vaak om banen op het platteland of banen als ober) of dat je een auto moet hebben. Drama, drama. Van een meisje van het hostel, had ik de tip gekregen om gewoon om 09.00 uur 's-ochtends bij aussijobs te gaan staan, terwijl het pas om 10.00 uur openging. Dat had ik geweten. Ik was niet de enige. Voor het kleine bureautje stonden misschien wel 60 a 70 man te wachten, hopend op een baan. Maar hard zocht ik verder en zag ondertussen ook nog wat van de stad.

woensdag 11 februari 2009

Fly so high

Alweer vliegen. Wat een luxe, he!
Rond half zes opstaan. Dat was natuurlijk een beetje jammer. Maar ja ik was toch wel een beetje zenuwachtig want vanavond na middernacht zou ik gewoon in Australie zijn. Iets waar ik heel erg naar uitgekeken had.

Badeend mysterie
Het was toch wel aardig moeilijk om uit bed te komen maar ja. Even voor zes uur stond ik dan klaar voor het hotel waar ik met een bus opgehaald werd. Er was geen hond op straat. Alleen een locale taxichauffeur die even geen zin had om ook echt wat te gaan doen. Ik wachten, en wachten. Daar kwam iets aan, nee een taxi en nog een taxi en nog een taxi. Het kwartiertje dat ik daar zat op de stoep van het hotel, heb ik misschien wel 20 tot 30 taxi's langs zien komen.
Het werd nu toch wel erg laat. Het was alweer 06.15 uur en rond 09.15 uur zou mijn vliegtuig vertrekken en het zou toch zeker wel een drie kwartier tot een uur zijn om het vliegveld te bereiken. Ik stond net op het moment om het bureautje te bellen dat het geregeld had, maar er kwam al een dame mijn opgerend. "Ja, er is wat fout gegaan met je boeking". Oh! Nou we liepen samen richting een straat en moest daar even wachten. Ze had een taxi geregeld. Deze zou me zo snel mogelijk naar het vliegveld brengen. Kijk dat is service. Sneller dan een bus tenminste en dat heb ik ook geweten of niet? Want in de auto vindt ik het altijd leuk om even te kijken hoe hard iemand rijdt. In dit geval was dat onmogelijk. Zijn snelheidsmeter was namelijk kapot. Hoe hard hij ook reed hij bleef gewoon tussen de 0 en 10 staan. Ik moest er wel even om lachen.
Op een gegeven moment hoorde ik ook nog een piepje. Ik dacht dat komt van mijn telefoon af. Ik heb namelijk als berichttoon het geluid van een badeendje (het komt van het 3fm programma Met michiel). Ik wist echter zeker dat ik me telefoon had uitgezet. Het geluid herhaalde zich ook onregelmatig, dus het kon gewoon niet van me telefoon zijn. Ik wilde het weten!! Maar ja de taxichauffeur kon ook geen engels en hoe leg je een badeendje uit? We zullen het wel nooit weten, het blijft een badeendmysterie.
We hadden gelukkig geen opstoppingen onderweg, wat erg ongebruikelijk is voor bangkok, dus daar was ik wel erg blij mee. Wist je trouwens dat bangkok bekend als een van de ergste steden qua opstopingen? Nou ja, ik kwam gelukkig even voor 08.00 uur aan op Bangkok Airport.
Mooie timing. Althans, ik moest wel opschieten met inchecken want een uur voor me vertrek zou de incheck balie sluiten, maar wat bleek ik scheen niet de laatste te zijn.
Nog even snel ontbijten want ik hoefde alleen nog me paspoort te laten controleren en zo ver was me gate niet. Dus even snel ontbijten, en naar de paspoortcontrole. Maar nee!!! Een gigantische rij voor de paspoortcontrole. Drama!! Maar ik was gelukkig niet de enige. Twee meisjes voor mij moesten met dezelfde vlucht mee en ook zei hadden dit niet verwacht. Rond 08.45 uur was ik eindelijk aan de beurt. Een halfuur voor vertrek. Ik ben maar gaan rennen, er zat niks anders op, maar aangekomen bij de gate viel het allemaal nog wel mee. Ze zouden om 08.35 uur al zijn begonnen met boarden maar ze waren nog geen eens begonnen. Ik had het gehaald maar wat mij betreft had ik met wat meer tijd minder hoeven te stressen. Ik was klaar voor me 2,5 uur durende vlucht naar Singapore.

Tijd te kort

Na 2,5 uur kwam ik dan aan in Singapore. Dit was wel even wat anders. Ondanks dat Bangkok erg luxe was, was Singapore nog luxer. Wie had dat ooit gedacht. Ik had van tevoren al even gekeken op de website van Singapore Airport. Ze boden een gratis 2 uur durende citytour aan. Dat leek me wel wat. Ik kwam namelijk rond 1 uur aan en pas rond 17.45 hoefden ik weer te vliegen. Nadat ik eerst even wat ben gaan eten, ging ik naar de informatiebalie toe. Het bleek echter niet te kunnen omdat je dan toch minimaal een hele dag moet hebben. Mijn overstap was net iets te kort. Dat was wel jammer. Er zelf op uitgaan was geen optie want het vliegveld lag toch wel aardig van de stad vandaan en ik had totaal geen informatie over Singapore. Wel jammer maar niks aan te doen. Ik merkte echter al snel dat je je op Singapore airport niet zou gauw zou kunnen vervelen. Er was genoeg te doen. Verschillende tuinen, watervallen, entertainment centra's, gratis internet en hele comfortabele lounge's en niet te vergeten de eet- en drinkstandjes en ze hadden niet 1 maar 3 terminals. De verschillende terminals kon je per voet doen (daar was je dan wel even mee bezig) maar je kan ook gewoon de skytrain nemen. Net zo makkelijk en uiteraard gratis. Alseerst ben ik naar de cactustuin gegaan. Deze bevondt zich op het dak van 1 van de terminals, daarna gewoon even rondkijken en uiteindelijk beland in terminal 2 waar ze computerspelletjes hadden. Daar vermaakte ik me wel. De tijd ging gewoon veel te snel. Eigenlijk had ik gewoon tijd te kort! Erg, he.
Rond 16.00 uur ben ik maar weer gaan inchecken voor de volgende vlucht, had er eigenlijk helemaal geen zin in . Het was hier veel te leuk.
Rond 17.45 uur vertrok me vliegtuig dan richting Perth, Australie. Ook al vloog ik met dezelfde low-budget maatschappij (Jet Star) het vliegtuig was toch wat moderner en we kregen zowat water aan boord. Daar was ik erg blij mee, want nog steeds is het zo dat je helemaal geen drinken aan boord mag meenemen en de vorige vlucht van bangkok naar singapore had ik een erg droge mond. Ik had gelukkig nog een broodje gekocht dus deze kon ik als avondeten op eten.
Rond 12 uur middernacht kwamen we dan aan in Perth airport.

maandag 9 februari 2009

Shopping time!

De vlucht van Ranong naar Bangkok duurde maar een uurtje en was dus zo voorbij.

Kaosan Road
Rond 18.00 uur kwam ik dan aan in Bangkok. Jeeh! Ik was blij. Eerst maar even wat eten zien te scoren want eer dat ik een hotel had gevonden zou het ook wel weer 20.00 uur a 20.30 uur worden, wist ik uit ervaring.
Dan is er zoveel keuze uit eettentjes dat je niet meer weet wat je moet kiezen. Ik ben gewoon maar voor de simpele caesar salade gegaan met een orange juice met heelveel ijs. Erg lekker!
Daarna naar de bus. Er was namelijk een speciale busdienst die langs alle toeristische buurten ging en was 150 bath (3 euro). Helaas was het wel even wachten en rond 20.00 uur vertrok de bus dan eindelijk. Ik kwam aan op Kaosan Road. Het backpackers gedeelte van de stad.
Het zag er allemaal gezellig uit. Restaurantjes, cafe'tjes er was nu zelfs ook nog een markt aan de gang, maar eerst op zoek naar een hotel. Dat was me eerste prioriteit want die backpack werd er niet lichter op.
Na een hotels afgegaan te zijn, had ik er 1 gevonden. Niet een toplocatie, maar ach morgen kon ik altijd op me gemak naar een ander kijken. Het voordeel was wel, het was lekker goedkoop voor Bangkok begrippen. Nadat ik alles gedumpt heb, het was inmiddels 21.30 uur, ben ik nog even in de straat wezen kijken. Erg gezellig allemaal, er hing een leuke sfeer.
Soort van Thamel (Kathmandu, Nepal) maar dan wat rustiger. Je kon er met gemak een tattoo laten zetten. Dat heb ik maar niet gedaan en voor een tientje kon je een degree kaart (universiteit) of een press kaart of een id kaart halen. Ik zag ook dat er een swengers winkel(amerikaanse ijs keten)zat. Dus ik heb mezelf even op een heerlijk ijsje getrakteerd. Rond 23.00 uur ben ik me bed ingedoken.

Inkheart of Madagascar 2?

De volgende morgen ben ik eerst even gaan ontbijten en toch maar even van hotel gewisseld.
Daarna was het vooral een kwestie van regelen van een aantal dingen voordat ik naar Singapore zou vliegen waaronder een nieuwe Lonely Planet kopen van WA (Western Australia), spullen ophalen bij het Prince Palace Hotel, een aantal spullen opsturen. 'S-middags ben ik lekker naar Central World (groot shoppingmall) gegaan. Niks gekocht uiteraard, moest zuinig zijn met me geld. 'S-avonds ben ik naar de bioscoop gegaan van Central World. Het was nog een moeilijke beslissing, hoor! Naar een animatie film of een fantasy film. Uiteindelijk werd het de fantasy film genaamd "Inkheart". Een leuke en mooie fantasy film.
In thailand is het wel apart om naar de film te gaan want voordat elke film begint wordt er een stukje video van de koning getoond en komt het volkslied langs. Iedereen gaat dan braaf staan om zijn eer te betuigen aan de koning. Dat gaat bij ons wel anders. Hier staat de koning dan ook heel hoog aangeschreven. De koning is momenteel rond de 80 jaar. Zou hij overlijden dan zou dit een hele schok voor het hele land zijn. De bioscoop was ook gigantisch met 12 zalen en hypermodern, het zag er allemaal heel mooi uit. Voor de film ben ik voor het eerst in me leven japans gaan eten. Ik kreeg een menukaart in me handen met gerechten waar ik nog nooit van gehoord had, nadat ik de moeilijke beslissing had genomen welke maaltijd ik nou eigenlijk wilde, kreeg ik een mooi bord met sushi's op tafel. Het smaakte apart maar toch wel erg lekker. Na me avondeten ben ik naar de film gegaan en daarna weer terug naar het hotel.

Monnikengekte
De volgende dag zou ik naar Panthip Plaza gaan. Een shoppingmall wat bekend was als het "geekparadise". Het was namelijk een shoppingmall met allemaal elektronica en alle benodigdheden die je nodig hebt voor een computer. Met de taxi was de beste en goedkoopste manier. Daar aangekomen was het eerste wat me opviel was dat er zoveel monnikken rondliepen. Je zag hier meer monnikken, dan je in een normale tempel zag. Verbazingwekkend!
Waarschijnlijk hielden die ook wel van een gadget hier of daar.
Dan nog op zoek naar het gene waar ik naar op zoek was. Een externe hardeschijf zodat de vele foto's die ik onderweg had gemaakt op een harde schijf kon zetten en ik me fotokaarten weer leeg kon maken. Ik wilde eerst even rondshoppen en al snel bleek dat verschillende verkopers verschillende prijzen aanhielden. Het scheelde wel dat ik precies wist wat ik wilde hebben. Na een uurtje rondgesnuffeld te hebben toch gekozen. Voor de hardeschijf die ik wilde hebben, betaalde ik 1900 baht (42 euro) terwijl je Nederland er 80 euro voor moet neerleggen.
'S-avonds ben ik er vroeg in gegaan want rond 06.00 uur de volgende dag zou ik opgehaald worden om naar het vliegveld gebracht te worden voor mijn vlucht naar Singapore.

zondag 8 februari 2009

Hot Spring

Nog twee dagen in Ranong en dan vliegen naar Bangkok. Eerst was het tijd om de omgeving van Ranong te bekijken.

Hot Spring
Vroeg eruit en na het ontbijt onderweg naar de hotspring. Ik had een map uitgeprint van de omgeving van Ranong want ook dit was nergens te bekennen. Na een halfuur a driekwartier lopen kreeg ik een bord van de hotsprings in zicht. Langs de weg stonden hele aparte bomen alsof de bomen geen bast hadden en kaal waren. Met het zonlicht erbij ga het een heel mooi effect. Ik liep verder naar de hotspring en kwam ondertussen een pad tegen dat naar boven liep. Dat leek me wel interresant. Boven aangekomen was een grote Buddha met overwicht neergezet. Ja, deze Buddha had iets te veel welvaart meegekregen van zijn scheppers. Na de buddha bekeken te hebben ben ik weer naar snel naar beneden gegaan want ik werd een beetje lek geprikt door de muggen. Ik kwam aan bij 1 van de hotsprings. Een gigantische put met daarin heet water van wel 65 graden die erg naar rotte eieren stonk. De put was door de hitte ook enigzins vervormd en er kwam ook heel erg veel stoom af wat een mysterieus effect gaf.
Na dit bewonderd te hebben ben ik even wat gaan drinken. Het was erg warm en ook rond 12 uur 's middags, heetste moment van de dag. Een fanta met heel veel ijs ging er wel in.
Daarna wilde ik nog naar een tempel verderop lopen die magische karpers hadden.
6 km verderop maar het was toch iets te warm, het zou toch wel weer een andere tempel zijn.
Dus weer richting Ranong gegaan, op de terugweg kwam ik ook nog een aantal huizen en winkeltjes tegen die allemaal dezelfde soort vogel in een klein kooitje hadden. Heel apart.
'S-avonds ben ik wezen eten bij Food & Ice waar ze een overheerlijke maaltijd hadden.
Rijst met cashwnoten, zoetzure saus en groenten. Heerlijk!!
Op de kaart hadden ze ook ijs dat er overheerlijk uit zag maar dat heb ik toch maar gelaten aangezien ik net ziek was geweest.

Snel, snel!!!!
Vandaag was het de laatste dag in Ranong en daar was ik wel blij om. Om 16.45 uur zou ik vliegen naar Bangkok en daar had ik zin an. Eerst rustig me backpack inpakken en rond 13.00 uur nog even lunchen. Rond 15.00 uur liep ik dan naar de market waar alle minibusjes stonden.
Even rondvragen waar ik moest zijn. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vooral tegen mensen die geen engels kunnen. Het vlieggebaar maken ging dan nog wel. Uiteindelijk kwam ik bij een man uit die zei dat ik hier moest wachten. Oke dat doen we dan maar. Ik wachten en wachten... en nee nog steeds niks. Het was al een kwartier later en nog steeds niks. "Nee, nee hij komt zo" gebaarde hij. Op een geveven moment kwamen er ook 2 andere nederlandse meiden bij staan.
Het werd nu toch wel erg laat. Op een gegeven moment kwam er een minibusje die wilde ons wel brengen maar dan moesten we wel de volle pond betalen. 400 baht (8 euro). Nou ja, laten we dat dan maar doen want als we te laat komen voor ons vliegtuig kost het ons nog meer en we konden het door drieeen delen. Dus dat scheelde.
We stapten in en hij scheurde weg. Op een gegeven moment was hij bijna bij het vliegveld en we merkte als snel dat hij hier nog nooit was geweest. Verwacht niet veel. Het was een kleine parkeerplaats met een klein gebouwtje wat net zo goed een busstation had kunnen zijn. Op een gegeven moment moest hij rechts en dat merkte hij op het laatste moment met als resultaat dat hij letterlijk door de bocht scheurde inclusief piepende banden. We moesten er allemaal wel om lachen. Rond 15.45 uur waren we dan bij het kleine vliegveldje. Ja het was echt superklein. Zo'n klein vliegveld had ik in me leven nog niet gezien. Zelfs nog kleinder dan Lukla (Nepal).
Maar we hadden net genoeg tijd om in te checken. We moesten namelijk 45 minuten voor vertrek inchecken anders mocht je niet meer mee. Wat een geluk weer. Het was 1 scan en klaar.
Veel beveiliging was er dan ook niet, maar ach niet dat ik hier een bom verwachtte ofzo.
En om 16.45 uur zat ik dan op het vliegtuig richting Bangkok.

donderdag 5 februari 2009

Het begin van de rest van me leven....

Dat vond ik wel een toepasselijke naam voor het blogje omdat ik vanaf nu in me eentje verder ga. Gwen moest helaas afscheid nemen.

Een tijd van komen en een tijd van gaan
Gwen en Marcel liepen met me mee naar de boot die naar Krabi zou vertrekken en vandaar kon ik de bus nemen naar Ranong. Tijdens het ontbijt zat ik al een beetje met een brok in me keel omdat ik afscheid moest nemen. Ik had tegen mezelf al gezegd dat ik niet moeilijk moest gaan doen en niet moest gaan huilen want ik zag gwen gewoon over een paar maandjes weer. No big deal, maar toen we naar het strand liepen en we nog even herrineringen ophaalde over onze mooie avonturen konden we het allebei niet tegenhouden. Als de 1 gaat huilen dan hou je de ander gewoon niet tegen. Eenmaal op het strand aangekomen had marcel nog een paar leuke foto's van ons en gwen gemaakt. Helaas kunnen we die nu niet meer terugzien omdat de camera van gwen werd gestolen tijdens de terugreis naar Nederland. Na een halfuurtje wachten, kon ik dan in de boot stappen met tranen in me ogen stapte ik de Longtailboot in en nam afscheid van Gwen en Marcel. We vaarde weg en sprak met mezelf af om niet meer om te kijken naar Gwen en Marcel die ook huilend en zwaaiend aan de kant stonden. Het was nu tijd geworden voor een nieuw tijdperk. De zon scheen over het water en we gingen de golven tegemoet.....

Ziek van pepertjes

De boot naar Krabi was een uur en rond 11 uur was ik dan in Krabi. Helaas vertrok de bus naar Ranong pas om 12 uur, dus was het weer wachten. Rond 18.00 uur 's-avonds kwam ik pas aan in Ranong en dan nog op zoek naar een hotel en in een plaatsje waar het niet zo toeristisch is, is dat nogal een opgave. Het was erg moeilijk om dan ook maar 1 enkel hotel tegen te komen. Ik kwam uiteindelijk uit bij "Casa Theresa" een lief hoteltje met een mooie tuin erbij. Nadat het hotel geregeld was, eerst even wat eten want me maag knorde erg. Ook hier weinig restaurantjes te vinden. Dan maar naar een plaatselijk eetcafe. Ik bestelde fried rice (rijs met groenten), want ik had toch nog wel een beetje last van me maag. Alleen het was niet zomaar fried rice. Nee, ze hadden er ook aardig wat pepertjes ingegooid. Wat ik eruit kon halen, heb ik er maar uitgehaald maar het was toch wel erg pittig.
De volgende dag werd ik echter met kramp in me buik wakker. Waarschijnlijk waren die pepertjes toch niet zo goed gevallen. Dus de rest van de dag eigenlijk ziek op bed gelegen. Eind van de middag ging het toch wel wat beter. Dus tijd om even Ranong te gaan bekijken. Wat zag ik tot mijn verbazing, de hoofdstraat (die ik tot me verbazing nu eindelijk had gevonden) was vrolijk versierd en het was gezellig druk. Overal lampionen en chinese vlaggen. Het was namelijk Chinees Nieuwjaar. Er was een grote markt/braderie met uiteraard heel veel eten en kleding en plaatselijke prullaria te koop. Het was een aardige grote markt. In 1 hele lange straat maar wel heel erg gezellig. De lokale bevolking was dan ook met grote getalen gekomen.
Na dat ik nu eindelijk een restaurantje had gevonden toch wat gegeten en daarna weer vroeg naar bed.

Visa Run
Vandaag er vroeg uit, want vandaag was het tijd voor me visa run oftewel visa verlengen. We waren namelijk in Thailand over land over de grens gekomen en sinds november is het zo dat je dan maar 15 dagen was en dat was dus niet genoeg. Me visa verliep namelijk op 29 januari en op 4 februari zou ik gaan vliegen. S'-morgens rond 08.30 uur werd ik opgehaald met een busje. Deze bracht me naar de grens en ik was duidelijk niet de enige. Heelveel mensen die gebruik maken van deze mogelijkheid. Het was eerst een kwestie van formuliertje invullen en bij de thaise douanne je paspoort af laten stempelen. Dan met een longtailboot richting de grens van Burma. Uiteraard wou de bootman ook een commissie, daar kom je niet onderuit. Gelukkig was het maar 10 baht (ongeveer 20 eurocent) maar ik hoorde van andere mensen dat ze soms wel 40 baht moesten betalen. Na een halfuurtje ben je dan opeens in Burma. Een land waar heel moeilijk in te komen is en bekend is van dictatorschap, maar waar het dus wel mogelijk is om hier een visa voor een dag te krijgen. Dus 10 dollar betalen aan de douanne en je bent binnen, maar ja een dag doorbrengen in een grensstadje is niet iets waar ik naar uit zit te kijken. Dus we gaan met z'n allen weer terug met de boot en terug naar de douanne van Thailand. Jeeh! Ik krijg een stempel en kan in ieder geval tot 12 februari blijven. Wat een opluchting, dat is tenminste geregeld.