Het einde: Thailand

Ook in Kuala Lumpur gaat het goed. Ik koop een ticket met het eerste beste vliegtuig richting bangkok. Over 2 uurtjes vlieg ik al. Eerst nog even martine op de hoogte stellen, over het hoe en wat. Uiteindelijk land ik na een lange dag eindelijk op het oude vertrouwde Bangkok.

He, he wat ben ik blij.

Zaterdag

Ik pak een taxi vanuit het vliegveld. Van Martine heb ik het adres gekregen van het hotel. Makkelijker gezegd, dan gedaan. De taxichauffeur komt er niet uit. We zijn in de buurt maar ja, ze hebben hier tig zijstraatjes en welke moet je nou hebben. Meerdere malen met de gsm van de taxichauffeur proberen te bellen naar Martine, helaas dit lukt niet. Op een gegeven moment maar aan de lokale mensen gevraagd, maar nee de naam van het hotel komt niet bekend over. Uiteindelijk bel ik Martine via een telefooncel. Jeeh, ik krijg haar te pakken en we spreken af bij een bekend, groot hotel. Dat weet de taxichauffeur wel te vinden. Dan lopen we een aantal straatjes in en daar is het hotel. Een lief klein hotelletje met een hele lieve thaise receptioniste. Ze heet me hartelijk welkom en ik kan eindelijk me rugzak voor een paar dagen wegleggen. Inmiddels is het alweer 7 uur 's-avonds. We gaan even wat

eten, lekker thais, lekker op de hoek van de straat. Mjammie! Ik weet dat ik dit heerlijke eten zeker ga missen. Daarna vroeg naar bed, ben doodop omdat ik de vorige nacht hele nacht wakker ben geweest.

Zondag

Na 12 uur geslapen te hebben, voel ik me als herboren. Ik kan er weer tegenaan. Nadat we van een heerlijk ontbijt genoten hebben en ik kennis gemaakt heb met onder andere een jongen uit oostenrijk, die werkt in australie. Zijn we naar de grote weekendmarkt geweest waar weer genoeg te zien was. Daarna had Martine besloten om een echte thaise massage te ondergaan. Ik had dat nog nooit gedaan, dat leek me dus wel wat. Erg pijnlijk maar totaal relaxt, daarna zijn we naar de foodhall van Siam shoppingcentre lekker wezen eten. 'S-avonds naar de bios. We zijn naar Angels en Demons geweest in het Central World, maar niet zomaar. We gingen naar de Nokia Lounge. Echte Lounge stoelen met zelfs nog een eigen dekentje en bediening. Ja, nu kan het nog. Het was erg leuk en gezellig.

Maandag

Vandaag shopdag. Ik moest natuurlijk ook wel even wat kleding inslaan en daar is Bangkok the place to be voor. We hebben 's-avonds niet veel gedaan. Eten op onze kamer laten bezorgen door de plaatselijk thaise bezorgboer en een filmpje erbij die de receptioniste van het hotel had opgezet.

Dinsdag

Vandaag ben ik jarig, jeeh! Weer een jaartje ouder. Volgens Martine moeten we naar de floating market. Hier was ik nog nooit geweest en leek me toch wel erg leuk. Ondanks dat het wel erg toeristisch was, heb ik me zeker vermaakt op een bootje door de dunne grachtjes en per boot werd de verschillende waar aangeprezen. De terugweg was wat moeilijker, de bus vinden was nog een klus maar uiteindelijk gelukt, daarna op naar Panthip Plaza voor een zoektocht naar een laptoptas een oortjes voor me mp3-speler. Panthip Plaza is het shopping centre voor alle computer gerelateerde waren.

'S-avonds hebben we mijn verjaardag gevierd en wel op een hele speciale manier. Martine trakteerde. We gingen naar het Baiyoke Sky Hotel. Het hoogste hotel in heel thailand. Op de 82e verdieping was het restaurant met een buffet. We gingen er al rond 18.00 uur heen, zodat we de zonsondergang konden zien. Wauw! Wat een uitzicht en ook het eten was fantastisch. Ze hadden echt alles wat je maar kon bedenken. We probeerde van alles kleine hapjes te nemen zodat we alles konden proeven maar ondanks dat konden we nog niet alles proeven. Na het eten zijn we naar de 83e verdieping gegaan. De skywalk. Hier stond je buiten op het roterende dak om een mooie foto te maken van het uitzicht over heel bangkok. Een bijzondere verjaardag dus.

Woensdag

Laatste dag in Bangkok. We zijn naar het Dusit Palace gegaan met heel veel goud en verschillende troonzalen. Erg mooi allemaal. Vooral de witte troonhal blinkte van goud en groene beetle wings. Martine was 's-avonds een beetje moe dus veel hebben we die laatste avond niet meer gedaan.

Donderdag

Dat was het dan. Op sommige momenten in je reis zou je willen dat je thuis was bij je familie maar voel je je ook gelukkig door de dingen die je meemaakt. Niet veel mensen hebben deze kans en dat besef toch maar al te goed, maar nu is een moment gekomen om terug te keren naar huis. Om 07.30 uur werd ik dan ook opgehaald met de taxi die me naar het vliegveld zou brengen. Ik neem afscheid van Martine (zij blijft nog even in Thailand) en dan ga ik toch echt aan me terugreis beginnen.

Ik vlieg weer via Kuala Lumpur en via Kuala Lumpur vlieg ik terug naar Londen. Een vlucht van 10 uur en in het vliegtuig wordt ik ook nog ziek. Ik kom 1 uur 's-nachts aan op Londen, lokale tijd. Voor mijn gevoel is het 7 uur later. In het vliegtuig heb ik niet geslapen dus leg ik net als vele andere me backpack op de vloer van het vliegveld en probeer wat te slapen, dit lukt aardig. Ben zo moe.... afentoe schrik ik wakker omdat je niet je spullen in de gaten kan houden en dan slaap ik weer een halfuurtje verder. Uiteindelijk toch nog een paar uur geslapen. Om 7 uur 's-ochtends kan ik eindelijk inchecken. Om 09.00 uur kom ik aan eindelijk aan in Eindhoven.

Ben toch wel een beetje zenuwachtig. Ik heb me familie een jaar niet gezien.

Als ik me familie dan in me arme sluit, weet ik dat het goed zit.....ook al weet ik dat ik het reizen zo verschrikkelijk zal gaan missen....

Perth 5 juni

's-Morgens rustig aangedaan. Een aantal dingen opgeruimd en om 10.00 uur uitgecheckt en de laatste souvenirs gekocht.

Afscheid van Broome en Australia, mate!

Rond een uur of of 2, de campervan op de parkeerplaats van Cable Beach geparkeerd en alle laatste dingen ingepakt en alles nagekeken of het er weer een beetje schoon uit ziet. Nog even van Cable Beach genoten maar rond 15.30 uur moest ik toch echt de campervan weg gaan brengen. Het was nog wel even zoeken, maar gevonden! Campervan afgeleverd en met de taxi naar het vliegveld van Broome. Me laatste paar uurtjes in Australie zijn geteld. Inchecken op Broome Airport dan maar....klein vliegveld met de liefste boarding area die ik ooit heb gezien. Een binnenplaats met fontein in het midden, een klein cafetje en dat was het eigenlijk wel. Het had meer de indruk van een grote binnentuin. Een gedeelte van het dak was zelfs open waardoor je mooi naar de sterren kon kijken. Ondanks dat vertrekt het vliegtuit 1,5 uur later. Hopen dat ik me aansluiting in Perth niet zou gaan missen....

Drama, drama

Rond 22.45 uur kom ik aan op Perth domestic airport dat betekent dat ik nog naar international airport moet rijden. Dan maar snel een taxi pakken richting het vliegveld. Stressend zit ik in de taxi, want veel tijd is er niet over. Om 12.00 uur middernacht vertrekt mijn vliegtuig en ik moet echt een uur van tevoren inchecken. Zodra we aankomen, betaal ik de chauffeur en pak snel me backpack en surfboard. Daar aangekomen: Niemand! Ik vloek van binnen. Ik probeer iemand anders te pakken te krijgen, maar tevergeefs. Ik krijg niemand

te pakken. Ik probeer langs de bewaking te komen, ik stamel nog:"Ik mis mijn vliegtuig!!", maar tevergeefs. Dan zie ik het even niet zitten en de tranen komen te voorschijn, maar dit is snel over.

Plan van aanpak

Ik moet een plan verzinnen. In perth overnachten is geen optie. Het is midden in de nacht, vervoer kan ik wel krijgen maar geen

enkel hostel is rond deze tijd open en behalve dat, kost me dat gewoon weer een vermogen. Ik besluit op het vliegveld te blijven. Even thuis bellen (thuis is het inmiddels 8 uur 's-avonds, lokale tijd 2 uur 's-nachts), dat helpt altijd tegen de chaos. Zij kijken ook even wanneer de eerst beschikbare vlucht beschikbaar is. Air Asia is een optie. Zij hebben een vlucht naar Kuala Lumpur. Ik moet dan wel weer een ticket halen in kuala lumpur voor bangkok. Ik moet alleen het callcenter in de UK bellen. Via internet boeken kan niet meer, een paar uur voor de vlucht. Uiteindelijk wordt verteld dat ik een ticket kan boeken via de balie die om 5 uur opengaat (uiteindelijk de hele nacht wakker gebleven). De vlucht vertrekt om 07.00 uur. Dat betekent dat ik later aankom in bangkok, waar ik een paar dagen zou verblijven met Martine. Gelukkig...

Broome 5 juni

Ja, om 05.30 uur klonk de wekker toch echt! Met moeite ga ik eruit. Ik neem afscheid van Marrielle en tijd voor ontbijt. Lekker op het strand was een mooi begin van de dag. Daarna even internetten en rond de middag besloot ik naar het "Malcolm Douglas Crocodile park" te gaan.

Malcolm Douglas Crocodile Park

Door een man die ook in Australie bekend sto

nd om zijn tv-series en films. Ik had er echter nog nooit van gehoord. Ik kwam aan en het zag er verlaten uit, maar toch wou ik het een kans geven. Rond 14.00 uur ging ik naar binnen want om 15.00 uur was het voedertijd. Ik liep daar rond en het stelde niet veel voor, wel heel veel kooien. Misschien wel rond de 40 a 50 kooien/verblijven met zowel krokodillen, kaaimannen als alligators. Ook hadden ze Nightmare Alley (Nachtmerrie laan). Dit was waar alle meer aggresieve krokodillen zaten. Veel van de krokodillen kwamen uit het wild. Gevangen omdat ze een gevaar voor de mensen in de omgeving waren. Ook werden in dit krokodillen park een aantal kangaroe's en wallaby's gehouden. Dit waren allemaal wezen en zouden het niet in het wild overleven. Er stond maar een hek van 1,5 meter hoog, dus ik was erg verbaasd dat de kangaroe's hier niet overheen zouden springen. Dit kwam eigenlijk omdat het wezen waren en niet de behoefte hadden om hier overheen te springen.

Om 15.oo uur begon de tour. Ik was verbaasd over het groot aantal mensen dat bij de tour aanwezig was, want toen ik het park betrad was ik zowat de enige die er rondliep.

Er werden wat dingen verteld over de verschillende alligators en kaaimannen, waarbij hij ook even gezellig bij de alligators ging zitten. Daarna door naar de kleine krokodillen en langszaam naar de wat grotere krokodillen, waarvan een enkeling wel 5 a 6 meter lang. Precies wisten ze het niet. Ja, opmeten gaat wat moeilijker bij de wat agressieve krokodillen. Ook werd Nightmare Alley aangedaan, waar speciaal vanuit een feedingbay het vis/vlees werd gegeven.

De tour was zeker de moeite waard. Zeker als je zoiets nog nooit heeft meege

maakt. Dan realiseer je je toch weer dat het dieren zijn, waar je grote respect voor moet hebben en vooral niet te dichtbij komen is misschien wel een goed advies.

Laatste avond in Australie

Na de tour, het was inmiddels een uur of 5, liep ik naar het strand van Cable Beach. Zou ik me laatste avond in Australie nog een mooie zonsondergang krijgen? Ja, hoor het was haast onbewolkt. Een paar kleine wolkjes maar dat gaf een mooi effect op de zonsondergang. Ik liep een stuk over het strand en genoot van me laatste zonsondergang. Een mooie afsluiter dacht ik zo. Na de zonsondergang ben ik nog even naar het internetcafe geweest en daarna me laatste stukje vlees op de barbie. Mjammie....op naar de laatste dag in Australie......

Broome 4 juni

Vandaag was het alweer woensdag. De laatste dag voor Marrielle. Morgen ging er namelijk een 6-daagse tour van start, door de Kimberly's richting Darwin. Daarna een trip naar Alice Springs en uiteindelijk Adelaide en dan met een vriendin naar Thailand. Dus de do's and dont's van Thailand wist ze nu ook. Ook moesten er een aantal dingen geregeld worden.

Zwemmen met krokodillen

De ochtend stond in het teken van schoonmaken en wassen van onze campervan. Uiteraard weer vroeg wakker, dus voor de laatste keer in Australie even wassen. Een grote stapel was, van zowel Marrielle als mij ging de wasmachine in. Ik zag de blauw/groene ocean van town beach waaraan de camping gelegen was. Het zag er erg aanlokkelijk uit o

m erin te springen, maar toch niet zo'n goed plan. Van verschillende mensen hadden we gehoord dat er krokodillen gespot waren. Er waren gister ook al borden neergezet dat het gevaarlijk was om te zwemmen. Ja, hier in het noorden weet je het nooit. 50 meter van town beach waren dan ook een aantal mangrove bossen en dat betekende vaak niet veel goeds.

Zand overal

Na de was was het tijd om de campervan schoon te maken. Vrijdagmiddag (morgenmiddag) zou ik hem namelijk wegbrengen, zodat ik daarna gelijk me vlucht kon pakken richting Perth. Het irritante van een campervan is alleen dat er echt overal zand zit. Zowel het rode zand als het strandzand. In de koelkast, in bed, bij de gasfles, echt overal. Nadat de campervan er weer aan de binnenkant schoon uitzag, vonden we het mooi geweest. Er was aan de buitenkant nog wel een hoop rood zand te zien, nou ja j

ammer dan. Tijd voor wat ontspanning. We zijn naar Cable Beach gereden voor een lunch. Nog even genoten van het mooie uitzicht van de oceaan, uiteraard in de schaduw, want het was in de volle zon niet te harden.

Theater met sterren

Rond een uur of 5 nog even een kleine snack gehaald. Rond 18.oo uur stonden we namelijk voor de bioscoop "Sun Pictures" want om 18.30 uur zou de film beginnen. Ten eerste was dit niet een normale bioscoop en ook geen normale film. Ten eerste stamde de bioscoop uit het jaar 1916. Het oudste buitentheater ter wereld. En zo zag het er dan ook uit. Vaak gebeurd het dat zo'n theater opgeknapt wordt. Dit was niet het geval, wat het wel erg bijzonder maakte en met de typische bouwstijl die in Broome werd gebruikt. Hoge plafonds en veel gietijzer werd gebruikt voor de wanden, wat het echt een authentieke stijl geeft.

Toen ik voor het eerst over de bioscoop las in de lonely planet, dacht ik dat het een normale drive-in bioscoop was. Dat is het totaal niet. Zodra je de bioscoop instapt waan je je gelijk negentig jaar terug. Oude posters met Marilyn Monroe en de verkoopster in een klein vierkant hokje van 1 bij 1 meter. Binnen is ook buiten. Soort van strandstoelen en houten banken werden gebruikt als bioscoopstoelen. Ondanks dat alle stoelen op gelijke hoogte zitten, heb je geen last van elkaar. Dus letterlijk onder de sterren kijk je naar de film. Voordat de film begint vliegt er nog even een vliegtuig laag over, het vliegveld bevindt zich namelijk dichtbij de bioscoop. Tijdens de film hebben we er geen last meer van. Het is de film "The boy with the striped pyama's" een film over twee jongens die bevriend raken tijdens de 2e wereldoorlog. De 1 zit in het concentratiekamp en ander is zoon van de bevelhebber van het concentratiekamp. Een hele indrukwekkende en heftige film. Zodra de aftiteling kwam bleef iedereen nog in schok zitten. Wow! Na deze realitycheck hebben we nog even van ons avondeten genoten, een heerlijke pizza. Daarna naar bed want om 05.30 uur eruit om Marrielle weg te brengen.

Broome 3 juni

De eerste echte dag in Broome. Wat staat er op het programma.

Shoppen, naar Cable Beach, het beroemde strand, Chinatown en de Japanse begraafplaats. Ja, ook dit is een toeristische trekpleister.

Oude bekenden

Na ontbijt gaan we Broome verkennen. Ditmaal met de auto, vooral in een klein stadje/groot dorp is het erg makkelijk. Je bent niet afhankelijk van openbaar vervoer. Ik wist van tevoren al dat er veel aboriginals zouden zijn. Vooral in Broome en in de Kimberley's zitten heel veel aboriginal community's. Je kan bijvoorbeeld ook een week bij zo'n community verblijven, maar helaas heb ik daar de tijd niet voor, anders zou ik dit graag willen meemaken. We gaan nog even naar het andere shoppingcentre om de nodige souvenirs te kopen. Dan komen we opeens Gigi tegen. Italiaan, zat ook in Margaret River en was nu op zoek naar werk in Broome, net zoals vele andere backpackers. 'S-middags komen we ook Christian tegen. Een canadees uit het franse gedeelte van Canada. We hadden hem ontmoet in Coral Bay. Samen met hem en nog een ander duits meisje, genaamd Annette.

We besloten met z'n allen naar Cable Beach te gaan en te genieten van de zonsondergang. Deze was helaas nog een beetje matig, maar ik heb nog wel een poging surfen gedaan.

Er kwam ook nog een nederlands stel dat Christian kende. Het bleken onze buren van de camping te zijn. Toevallig!

Ja, je komt heel veel mensen tegen. Dit komt omdat veel backpackers dezelfde kant op gaan. Richting het noorden, omdat het in het zuiden gewoon te koud is. Het is namelijk al winter in Australie.

Highway to Hell!

Na de zonsondergang gingen we weer richting de camping. Even wat eten. Daarna op naar de ierse pub hier in Broome want op dinsdagavond was het backpackersavond. Het was een aparte avond maar erg leuk. Een soort van open mic, de lokale artiesten gingen los.

Veel aboriginals waren ook in de pub aanwezig. Wat ik nog nooit had meegemaakt en veel van de artiesten waren aboriginals. De 1 wat beter dan de ander, maar over het algemeen erg goed!

Aan het eind werd er ook "Highway to Hell" gespeeld en gezongen. Wauw!!

Wat klonk dat goed. Een gigantische rauwe stem, helemaal fantastisch. Rond 01.00 uur was het feestje alweer afgelopen. Ja, zo gaat dat hier! Je begint vroeg en eindigt vroeg. Rond 01.30 uur lagen we in bed. Dat was een lange tijd geleden dat we het zo laat hadden gemaakt.

Broome 2 juni

We slapen bij een roadhouse maar het geeft meer een gevoel van een camping, met grasvelden en degelijke toiletvoorzieningen. Alleen de familie flodder die tegenover ons staat maakt een groot verschil. Ach zo is er overal wel wat.

Pardoo Roadhouse

Als ik rond 08.00 uur op sta is de halve camping al leeg. Geef ze eens ongelijk. In de wijde omtrek is hier niks te vinden, zelfs geen dorpje en met wijde omtrek bedoel ik dan ook 200 km.

Ik kan het ze dus niet kwalijk nemen. Rond 09.00 uur vertrekken ook wij.

Ons laatste hoofdstuk: Broome.

Bijna 5000 km hebben we afgelegd. Een heel eind!

Sandfire Roadhouse

De weg is lang en op de North West Coastal Hwy komen we weinig auto's tegen. Meer koeien dan auto's. bij het Sandfire Roadhouse moeten we stop

pen. We kunnen nog wel even verder, maar er wordt aangegeven: "Next Service 291 km" oftewel de komende 291 km, helemaal niks behalve outback dus toch even de tank vullen. Sandfire was vroeger een dorpje maar we zien op de borden dat deze door bosbranden helemaal verbrand is. Het enige wat momenteel weer opgebouwd is, is het roadhouse want mensen hebben toch benzine nodig en ander zou er staan:

"Next Service 500 km".

Dit is niet het enige aparte aan dit roadhouse. Er lopen hier ook pauwen rond. De normale pauw maar ook een aantal witte pauwen. In heel australie kom je ze niet tegen, maar hier dus wel. Ik vraag me af: Zouden dit een paar overlevenden van de brand zijn? Je weet het niet.

Broome here we come!

We rijden verder en naarmate we meer richting Broome rijden wordt het drukker.

Drukker is misschien een erg groot woord. We zien elk halfuur wel een auto en dat is aardig veel. Opeens zien we een politie-auto. Wat doet die hier nou? Weinig actie hier. Het blijkt achteraf dat zijn taak is om mensen aan te houden en te testen of ze niet te lang achter het stuur zitten. Dat gebeurt hier nog wel eens regelmatig. Wij, met onze campervan kunnen gewoon doorrijden. Mooi! Rond een uur of 4 's-middags komen we aan in Broome. We zoeken de goedkoopste camping uit. Deze ligt bij townbeach. Mooi, kunnen we onze camper uitstappen en in de oceaan springen. We komen aan op de camping en zien gelijk dat het wel een camping voor "longstayers" is. Mensen die voor een lange tijd verblijven en dan bedoel ik niet een paar weken maar eerder een paar jaar. Nou ja, we nemen het maar op de koop toe. We komen er toch alleen maar om te slapen. We duiken het internetcafe in en dan zit de eerste avond er in Broome alweer op.

Broome 1 juni

De volgende morgen stond een lange rit voor de boeg. Rond 09.00 uur zijn we vertrokken. Eerste deel van de toch was nog erg mooi. We reden het Karijini Park uit en overal bergen om ons heen. Heel mooi. Na een uurtje werd het langszamerhand maar saaier en saaier...

Port Hedland: Een gat!

Uitgestrekte vlaktes waar australie bekend bekend om staat en afentoe is een auto met gigantische boot en grote caravan. Rond het middaguur komen we aan in Port Hedland. Een klein stadje dat ongeveer even groot moet zijn als Broome, onze eindbestemming.

Maar we hopen dat Broome wat gezelliger is dan Port Hedland, want hier zou ik in ieder geval niet lang willen blijven. Het is een echte industriestad met 1 grote ijzermagnaat die overal terug te vinden is. Zelfs de plaatselijke speeltuin wordt gesponsord door de ijzermagnaat, BHP Billiton. Bij de speeltuin kan je uitkijken over haven met 2 gigantische schepen die beide rond de 300 meter lang zijn, zo was te lezen bij het informatiecentrum. We eten snel wat worstjes met brood en gaan er dan met gierende banden vandoor...

Koei op de weg

Onderweg komen we nog wat vee tegen. Koeien die langs de weg of op de weg staan. Even ontwijken dus...

Marrielle staat er erg van te kijken en maakt een aantal foto's maar voor mij is dit de normaalste zaak van de wereld aangezien we dit in Azie alleen maar gezien hebben. Ik zal in Nederland dan ook moeten wennen dat ze weer achter de hekken staan.

Rond een uur of 5 's-avonds komen we aan bij het Pardoo Roadhouse waar we overnachten.

Pardoo Roadhouse (Port Hedland/Broome) 31 mei

Ik wordt weer vroeg wakker zoals gewoonlijk, maar ik heb er zin in. Ik spring uit me bed en begroet de ochtendzon. Ik kijk om me heen en geniet van het uitzicht. Het hele park is omgeven door grote bergen die aan de rand van het Karijini National Park staan.

Beautiful morning

Ik had al op het kleine kaartje van het caravanpark gezien, dat ze hier 2 uitkijkpunten hadden. Dus me rugzakje gepakt met mp3-speler, appel en uiteraard fotocamera. Door, wat leek een pad te zijn, liep ik naar boven. Bovenaan stond me wat prachtigs te wachten. Een fantastisch uitzicht met bergen en een diep dal met fantastische kleuren. Diep rood met groen en wit van de bomen en een strakblauwe lucht en dan besef je dat dit soort uitzichten maar afentoe in je leven voorkomt. Ik ga over 2 weken naar huis en geniet daarom extra van dit mooie uitzicht.

Beneden aangekomen ga ik samen ontbijten met Marrielle en dan vertrekken we richting het Karijini National Park. Volgens vele het mooiste National Park van Western Australia.

Fern Pool

Eerst naar Dales Gorge. Gelukkig nog geasfalteerd. We komen uit bij Fern Pool. Een heel mooi uitzicht en waar ook een kleine waterval loopt. Je kan ongeveer 50 meter naar beneden lopen. Deze komt dan uit bij een klein poeltje waarin je kan zwemmen. Toch maar even wachten tot andere mensen er ook in zwemmen. Je weet natuurlijk nooit wat er zich in het water kan bevinden, misschien wel een krokodil! (nee, dit is geen geintje). Nadat meerdere mensen erin waren gedoken, dook Marrielle er toch ook maar in. Het was weer een prachtige omgeving met hoge kliffen die miljoenen jaren geleden waren ontstaan. Na een frisse duik liepen we weer het pad op naar boven en merkte wel weer dat ik weinig conditie had. Wat wil je als je alleen maar aan het rondreizen bent in een campervan...

Meano Gorge

Daarna de Meano Gorge. Dit moest echter over een ongeasfalteerde weg, altijd een avontuur. Je weet nooit hoe de weg is. Gelukkig houden ze zelfs de toeristische ongeasfalteerde wegen wel goed bij, dus we hadden weinig te vrezen. Alleen de eerste 20 km was erg hobbelig, daarna konden we gewoon 70 of 80 kilometer per uur rijden. Geen probleem en altijd leuk een beetje scheuren over een zandweg. Af en toe leek het dan ook op een race circuit.

Scherpe bochten naar links en rechts en dan weer stijle heuvel (dat werd aangeduid als 'crest') en dan weer een diep dal (dat werd aangeduid als 'dip'). Vooral het DIP-bord hebben we even mooi op de foto gezet. Ongeveer 40 km verder kwamen we aan bij de Meano Gorge. Een aantal mooie uitzichtpunten. Bij sommige kon je wel naar beneden richting de waterval, maar dat was helaas een wandeling van een paar uur. Dat leek me wel wat, maar Marrielle had hier geen zin in en ook zaten we met een tekort aan tijd. Dus helaas.

Oxers Lookout

Oxers Lookout was de mooiste van alle uitkijkpunten. Hier kwamen 4 gorges bij elkaar en je kon meer dan 100 meter de diepte in kijken. Een wandeling naar beneden was hier echter onmogelijk. Het was mogelijk tot 2001, toen er iemand hulp nodig had met gevolg dat zelfs de reddingshelper het niet overleefd heeft. Bij Oxers Lookout staat dan ook een groot kruis om de mensen hieraan te herinneren. Een mooie afsluiter van heet Karijini National Park.

Dingo dinner time

We konden overnachten vlakbij de Dales Gorge voor 6,50 dollar (ongeveer 3 euro) maar ja er zaten dan ook geen faciliteiten bij. We werden bij het inchecken al gewaarschuwd voor dingo's. Dit zijn eigenlijk honden die ook wat weg hebben van vossen. Dus alles moest binnengezet worden. We dacht dat het wel mee zou vallen maar dit was niet het geval. We stonden wat vlees te barbecuen en het was ongeveer 19.00 uur en al donker. In de verte hoorde we wat. Ja, hoor. Ongeveer 5 meter van ons af, stond een dingo. Ook 's-nachts hoorden we ze. Een grote groep dingo's die aan het huilen was. Ik had er gelukkig minder last van dan Marrielle.

Karijini National Park (Dales Gorge Campinground)30 mei

We gaan weer vroeg op pad want vandaag ook weer een lange rit voor de boeg.

300 kilometer naar Tom Price. Ook wel bekend als de toptown of WA (Western Australia) oftewel het

dorp wat op de grootste hoogte ligt in WA. Ook nog niet erg hoog, m

aar toch...het gaat om het idee.

Tom Price

Rond een uur of 3 komen we aan in Tom Price. Een duidelijk mijnersdorpje. Klein maar fijn. Na de nodige boodschappen toch maar naar het enige internetcafe, het "Nameless Coffeehouse" vernoemd naar de beroemde berg "Mt. Nameless" Ja! Veelbelovend!

Nou het waren echt old school computers en erg traag dus dat schoot ook niet echt op.

Gekkenhuis

Op naar het caravanpark wat 2km buiten het dorp lag. Het enige caravanpark dat 2 kilometer buiten het dorp lag. Het enige caravanpark in de wijde omtrek en net als het towncentre van Tom Price, leek het ook hier wel een dierentuin.

Nou ja, een soort avifauna. Overal vogels. Kaketoes, Galah's en duiven met kuiven. Overal is geluid van de vogels te horen. In het centrum zaten we 's-middags een pizza

a la meatpie te eten en dat bleef niet ongehoord. Uiteindelijk hadden 50 kakatoes (ja, we hadden ze geteld) zich bij ons verzameld. Ook bij het avondeten kregen we gezelschap van ongeveer 10 galah's, maar naarmate de nacht naderde, werd het ook rustiger.

Nu kwamen andere diersoorten te voorschijn. Marielle was haar was aan het doen, maar kwam opeens terug: "Moet je komen kijken! Mien god!" (Ja, ze is gronings;) Een kangaroo stond gewoon te grazen bij het washok en ook geen kleintje. Hij/zij was erg groot, maar op de 1 of andere manier aan mensen gewend, want normaal gesproken springen ze gelijk weg wanneer ze mensen zien. Deze ging gewoon verder met grazen. We kwamen ook nog een vliegende tak in onze camper tegen, die onze aardige australische buurman eruit gejaagd heeft (

het zag er namelijk giftig uit, je weet maar nooit!) en een ander nader te bepalen insect ;)

Tom Price 29 mei

Vandaag bestond eigenlijk de hele dag uit rijden, rijden en nog eens rijden maar, voordat we vertrekken worden de nodige boodschappen weer gedaan. Daarna richting Tom Price. Hier ligt het beroemde Karijin National Park. Bekend om de vele mooie uitzichten.

Heeeele lange weg

De weg is lang en eenzaam. Veel komen we niet tegen behalve de red kangaroo's die je afentoe langs de weg ziet liggen. Na 200 kilometer komen we dan eindelijk een roadhouse tegen, waar we kunnen tanken. De enige in de wijde omtrek. Dat was dan ook wel te merken. Ga je in de grote steden tanken, dan ben je net 1 dollar per liter kwijt. Hier waren we gewoon 1,60 dollar per liter kwijt, maar ja een andere keus hadden we niet.

Na een korte stop gingen we weer verder. Voor de avond stoppen we bij een gratis camping langs de weg. Het enige wat we hier hebben zijn een aantal toiletten en de lokale galah's (roze/grijze vogels) en witte kaketoes. Ik kom zelfs nog een paar kleine zebravinkjes tegen.

We duiken vroeg ons bed in, want veel is er niet te beleven hier, ver van de beschaving......

Moonwalking bird

Tussen Exmouth en Tom Price 28 mei

Vandaag is het tijd voor de whaleshark tour. Het had veel gekost maar we hadden het er voor over. De whaleshark stond in Nederland ook wel bekend als de walvishaai. De grootste vis ter wereld. Ze kunnen 3 meter zijn maar ze kunnen ook 20 meter worden. De walvishaai eet alleen maar plankton, dus we hoeven er niet bang voor te zijn. Ook heeft dit dier de dikste huid van alle diersoorten ter wereld. Op de rug wel 15 centimeter dik terwijl het op de buik misschien een paar centimeter dik is. Daarom is het ook niet mogelijk om te gaan duiken met whalesharks, want zodra je te dichtbij komt. Vooral bij de buik. Ze zien dit namelijk als een bedreigingen nemen een diepe duik en dan zijn ze niet meer terug te vinden.

Als een vis in het water

Om 06.45 uur gaat de wekker en om 07.45 uur worden we opgehaal

d en gaan we met de bus richting Bundegi Beach waar we weer met een klein bootje naar de grote boot worden gevaren. Vandaag staat er niet zo'n harde wind, dus de oceaan is een stuk kalmer dan gister. Ik ben dus erg blij. Ik heb voor de zekerheid wel even pilletje tegen zeeziekte ingenomen en heb nergens last van.

Eerst staat er voor ons een ochtendduik in het verschiet. Ik heb er zin in. De duik gaat erg goed en er is veel te zien. Een aantal schildpadden, white tip reefshark en heel veel koraal. De rest gaat allemaal goed, ik

ben blij en voel me als in een vis in het water. Jammer genoeg duurt de duik maar 35 minuten.

Gespot!

Als we boven zijn krijgen we een briefing over de whalesharks. Hoe we hier mee om moeten gaan en vooral wat we niet moeten doen, want zodra je te dichtbij komt, worden ze bang en nemen een duik en dan zijn ze niet meer terug te vinden. Een spotter plane (vliegtuigje) gaat in de lucht zoeken naar de whaleshark. Zodra de spotterplane er 1 heeft gevonden, geeft hij dat door aan de boot door middel van de radio. Al na 5 minuten na de briefing krijgen we positief bericht uit de kombuis. Ze hebben er 1 gevonden. Jeeh! Iedereen juigt en is blij. De motors worden gestart en we gaan zo snel mogelijk die kant op. We scheuren over de golven.

Droom

Het is echter nog wel een uurtje varen, maar als we er bijna zijn moeten we klaar staan om in het water te springen, snorkels op, duikmaksker en flippers aan. Eerst duikt 1 van de duikinstructeurs (spotter) erin richting de whaleshark. Daarna springen wij erin en zwemmen zo snel als we kunnen richting de spotter. Wow! Je kijkt dan naast je en ziet dan een gigantisch beest naast je zwemmen van toch wel 5 a 6 meter. Ze zwemmen aardig rustig maar toch kost het aardig wat kracht om deze dieren bij te houden. Het is eigenlijk net alsof je naar een natuurfilm zit te kijken want het is gewoon zo onwerkelijk om naast een whaleshark te zwemmen van wel 5 a 6 meter lang. Na een paar keer weer in- en uit het water gedoken te zijn, was het tijd voor de lunch. Aardig uitgebreid en erg lekker.

The End

Na de lunch konden we nog even snorkelen en dan weer terug varen en toen was de dag alweer bijna om. Nog even internetten en daarna terug naar het caravanpark in Exmouth. Het was echter alweer 18.00 uur toen we terugreden. Het duurde dan ook even voordat we terug waren want onderweg kwamen we weer wat kangaroo's tegen. Wilde beesten waar je niet van weet, wat ze gaan doen, maar alles gaat goed en we duiken allebei vroeg ons bed in van een vermoeiende maar erg leuke dag.

Exmouth 27 mei

Trring! Dat was de wekker. Ik lag nog half in coma, maar ja moet eruit.

Wat vroeger opstaan om te duiken? Dat vindt ik helemaal niet erg. Vandaag staan 2 duiken op het programma. We gaan duiken bij de Muiron Islands. Hier heb ik erg naar uitgekeken. Het was dan ook 1 van de redenen geweest om naar Western Australia te komen.

Woeste Oceaan

Rond 07.00 uur vertrekken want om 07.25 uur zou de bus vertrekken vanuit Exmouth. Het was wel uitkijken voor de kangaroo's omdat het nog donker/schemerig was, maar we hadden geluk. Ze lagen waarschijnlijk allemaal te slapen. Rond 07.30 uur konden we met het busje mee en nadat we iedereen hadden opgehaald, werden we gebracht naar de boot met een klein rubberbootje. Dat was nog moeilijk ook. De oceaan was namelijk erg woest. Bij ons ging het goed maar het tweede bootje dat naar de grote boot vaarde, stond voor de helft onder water.

Ze hadden het net gehaald, anders hadden ze moeten zwemmen. Iedereen was duiker en die kunnen over het algemeen wel goed zwemmen, maar toch...

Drama #1

Ook de grote boot ging aardig heen en weer. Ook ik voelde me op een zeker moment toch ziek worden. Zeeziek! Dammit. Ik had ook geen pilletjes meegenomen, omdat ik op een aantal boten al gezeten had, maar nooit ergens last van had.

Ik werd alleen maar zieker en net voor de duik moest ik ook nog overgeven. Dat luchtte wel op, dus besloot ik gewoon de duik te doen. Ik had er veel geld voor betaald en ik was hier nu en wist gewoon dat als ik in het water zou zijn, ik nergens last van zou hebben.

Tristan, de duikinstructeur van Reef Dreaming hielp met alles klaarzetten, ik hoefde alleen nog maar alle spullen om te doen en kon ik het water inspringen.

Alles zat vast totdat ik weer moest overgeven. Drama! Laatste poging. Ja, het lukte ik liep naar de railing zonder over te geven. Eenmaal onder water voeld ik me weer als een vis onder water. Toepasselijk, hé!

Drama #2

Ook onder water stond er zelfs nog een sterke stroming. Je schommelde dan weer een stuk naar rechts en dan weer naar links. Het was een mooie duik met veel verschillende vissen. Alleen jammer genoeg was het koraal hier ook erg grauw, maar vissen genoeg.

Daarna weer naar boven en het verhaal begon weer van vooraf aan, maar ik was er minder aan toe dan het meisje naast me. Zij had gedoken maar had onderkoelingsverschijnselen, kon amper meer op haar benen staan. Ja, het water was niet erg warm en wij kregen van de duikschool dan ook dikke pakken aan en zij had haar eigen wetsuit bij zich, die waarschijnlijker wat dunner was. Ze werd snel naar binnen gebracht en ik heb haar de hele dag niet meer gezien, behalve toen we naar huis gingen.

Drama #3

De lunch werd geserveerd. Het zag er allemaal lekker uit, maar me maag kon dit echt niet aan. Had al een klein gingerkoekje geprobeerd (ginger helpt tegen zeeziekte) maar ook dat kwam er gelijk weer uit. Daarna tijd voor de 2e duik.

Ik had weinig energie, wan het enige wat ik gegeten had was me ontbijt, maar ja dat had ik al uitgespuugd. Toch wilde ik de duik doen. Dit is misschien me enige kans in heel me leven om hier te duiken en dat laat ik niet verpesten doordat ik een beetje ziek was. Eenmaal in het water voor de 2e duik ging het goed. Ik merkte wel dat ik minder energie had, maar ik voelde me hier lekkerder dan op de boot. Ook de stroming was hier minder en het ging goed. Heel veel visjes met velden vol met koraal. Ook nog een schildpad gezien, cowtail stingray (ja, diegene waar Steve Irwin aan overleden is) en heel veel tropische vissen. Ook een paar schollen en zelfs een murrah.

Na de 2e duik was het ook wat rustiger geworden op zee en langszaam voelde ik me beter. Ik was dan ook blij dat ik weer voet aan wal kon zetten. S'-avonds ging gewoon weer goed en had ik nergens meer last van. We moesten nog wel even terugrijden naar de camping en inmiddels was het al donker. Uitkijken dus! We reden niet al te snel en moesten onderweg erg goed uitkijken want we kwamen negen hupsende kangaroo's tegen en ook nog 4 emu's.

We gingen eindelijk eten. Ik sterfde van de honger ;)

Morgen zou ik in ieder geval wel een pilletje nemen tegen de zeeziekte want morgen was de dag van de WHALESHARK!

Exmouth 26 mei

7 uur wakker. Nee, dat is echt te vroeg, dan ga ik er echt nog niet uit. Om 07.30 uur weer wakker, klaar wakker. Ik moest nodig naar de wc, dus dan maar uit bed. Een nieuwe dag begint in een mooi stukje paradijs.

Thuis

Nou is Exmouth zelf, niet zo heel erg boeiend. Het lijkt op een dorpje dat nog maar half af is en er is weinig activiteit, maar het caravanpark waar we zitten is ideaal. Weg oversteken en je bent bij het strand. Kwartiertje lopen naar de vuurtoren en je kijkt over de punt van West Australia uit. Je kunt het National Park in al z'n glorie bekijken en dan denk ik aan het uitzicht wat ik heb in nederland: een grote weg voor me deur ;(

Ik besluit even naar het strand te lopen, Marrielle ligt nog wel even te slapen. Ik loop langs de gigantische golven en wens de plaa

tselijke vissersman een g'day en realiseer me toch wel dat ik 1 van de gelukkige ben die van dit uitzicht mag genieten en dan denk ik aan thuis. Nog 2 week jes en dan zal ik vrienden en familie weer zien, maar zal toch wel de schoonheid van Australie gaan missen.

Mandu Mandu Gorge Trail

Na het ontbijt rijden we nog even Exmouth in, voor de nodige boodschappen. Daarna op naar het National Park. Hier laten we onze National Park pas zien. Deze hebben we van een ander stel gehad, kenteken veranderd en zo kunnen we gratis alle national parks in. De controleurs van dit park vertrouwden het toch niet helemaal, maar we hadden geluk, we mochten doorrijden. Ik ging het Mandu Mandu gorge trail lopen en Marrielle ging zonnen en misschien nog wat snorkelen, want die hield niet zo van wandelen. Ik nam aan dat het een redelijk simpel pad zou zijn, maar nee.....het tegenovergestelde was waar. Waar ik juist erg blij om was, een beetje uitdaging is nooit erg. Het pad was een normaal pad, maar ging al snel over naar keien en op een gegeven moment hoorde ik wat en wat zag ik daar.....een skippy (kangaroo). Ik wilde hem

benaderen om een foto te maken maar hupsde al snel weg. Jammer....

Ik kwam langs fantastische rotspartijen en het werd steeds ruiger. Langszamerhand werd het steeds steiler en steiler en afentoe was het dan ook echt van de ene naar de andere steen omhoog. Ik was erg blij dat ik me slippers aan het begin van de wandeling vervangen had door sandalen. Bovenaan genoot ik van het uitzicht. Niet te lang, want het was erg warm. Rond de 30 a 35 graden.

Nieuwsgierige donders

Na anderhalf uur wat ik alweer klaar. Het was dan ook maar 3 kilometer, maar zeker de moeite waard. Na deze inspanning gingen we naar Turquiose Bay, kon ik gelijk het zweet van de wandeling afspoelen. Ik ging alleen erin want Marrielle was bij het andere strandje al wezen snorkelen en ze was niet echt onder de indruk. Weinig vissen en weinig koraal.

Turquiose bay stond juist bekend om het koraal en de vele vissen, dus ging ik toch een poging wagen. Ik zat op me knieen in de oceaan, zodat ik eerst even me duikmasker op kon zetten. Ik keek onder water of er geen water in me duikmasker kon komen, maar wat zag ik daar?

Een school vissen van ongeveer 200 a 300 misschien wel 400 vissen (Serieus, ik maak geen geintje!) die om mij heen zwommen. Wauw! Terwijl ik nog geen eens in de buurt was van koraal. Verbazingwekkend! Ik heb het later opgezocht en het was de "Spotted Dart". Ze waren rond de 20 a 30 centimeter groot en erg nieuwsgierig. Wow! Ik zwom richting het koraal en de school vissen voor me. Een prachtig gezicht. Het koraal op zichzelf was erg grauw maar het krioelde van de vissen. Alle kleuren, alle soorten. Van een paar centimeter groot tot 40 a 50 centimeter groot, ook zeekomkommers. Marrielle kwam ook maar even kijken (ik bleef zo lang weg), ze vond het toch ook wel erg mooi.

Ik vertelde Marielle over de grote school vissen. Die kon het toch echt niet geloven. We konden ze niet vinden. Totdat we terug naar het strand wilden gaan. Daar waren ze weer.

Ook Marrielle vond het toch wel erg apart vooral omdat ze zo nieuwsgierig waren en in zo'n grote hoeveelheid.

Het was een leuke dag maar we zijn er vroeg ingedoken. Een lange dag stond voor de dag morgen. 2 duiken stonden op het schema.

Exmouth 25 mei

Rustig begint de morgen. Vooral vanmiddag activiteit. Dan gaan we duiken vanaf de Navy (Marine) pier. Deze pier is heel speciaal doordat het er wemelt van de vissen en "Reef Dreaming" is de enige duikschool die hier mag duiken. Bijzondere duikplek als me eerste duikplek als gecertificeerd duiker.

Onze held Vlamingh

'S-morgens lekker ontbijt met cornflakes en melk met geroosterd brood. Ik besluit na het ontbijt naar de vuurtoren te lopen. Marriele blijft nog even in de zon lezen. Het is een wandeling van ongeveer een halfuur maar dan heb je dan ook een heel mooi uitzicht. De vuurtoren op zich is niet zo heel bijzonder. Een oude vuurtoren uit 1912 ter ere van de heer Vlamingh (ja, onze nederlandse trots) maar het uitzicht was prachtig. Je keek over de grote oceaan en het Cape Range National Park heen. Heel erg mooi, kijken tot de horizon.

Daarna teruggelopen en rond de tijd dat ik terug was, was het alweer 12.00 uur. Om 13.20 uur moesten we in exmouth zijn voor onze duik.

Hart in me keel en gaan met die banaan

Dus spullen pakken en dan gaan, want allebei wilden we van tevoren nog internetten. Het was bijna tijd en begon toch weer een beetje zenuwachtig te worden. Wist ik alles nog van het duiken? Was ik alle procedures niet vergeten? Aaaah. Paniek!

Ik vertelde mezelf dat het allemaal weg goed komt totdat.....we de briefing kregen van de duik op de Navy Pier. Alle condities werden door besproken; weer, watertemperatuur, zichtbaarheid, bla bla bla..totdat ze vertelde dat we van een platform van 3 meter hoog moesten springen omdat het waterpeil erg laag was! Slik! Ik was juist altijd degene in het zwembad die de grote duikplank, juist het liefste wilde ontwijken. Nu maakte ik me niet meer bang om de duik maar om de sprong van 3 meter en om de 20 kilo die je op je rug hebt!

Geen woorden

Ik ging gewoon duiken, no matter what want het zou een fantastische duik zijn en waarschijnlijk zou ik hier nooit meer komen, dus nu of nooit. Ook behoorde deze plek tot de top 10 van de beste duikplekken ter wereld! Nee, opgeven was geen optie. Nooit, geweest overigens.

Toen we bij de pier aankwamen werden we streng gecontroleerd op identiteitsbewijs en ook mochten er geen foto's van de pier worden genomen. Ik keek naar het platform waar we vanaf

moesten springen. Oh, het viel mee. Ik had het erger verwacht, maar toch was het even slikken. Alles aangetrokken en even later ging ik met Marrielle, 2 andere duikers en duikinstructeur duiken. Van de trap aflopen naar het platform ging erg langzaam. Ja, wat moet je als je 20 kilo op je rug hebt. Me hart zat in me keel, maar ik sprong gewoon. Niet nadenken was de beste optie.

Eenmaal in het water was het fantastisch. Zoveel vissen, niet normaal. Heel veel grote scholen vissen hebben we gezien. Een whit tip shark van zeker wel 2 meter, een grote baracuda en veel, veel meer. Het was de grote sprong in het diepe zeker waard. Rond 17.00 uur klommen we uit het water. Moe maar voldaan. Ik kan de duik aan iedereen aanraden.

Super!

Exmouth 24 mei

We slapen allebei lekker uit. Rond 10.00 uur checken we uit. We gaan snorkelen. Coralbay heet dan ook voor niets, Coral Bay. Het ligt aan het zuiderpuntje van het Ningaloo Marine Park (ongeveer vergelijkbaar met het Great Barrier Reef). Sommige zeggen zelfs mooier dan het Great Barrier Reef. We gaan het zien.

Krachttraining

Rond 10.30 uur duiken we het water in. Om de 1 of andere reden is het water hier een stuk warmer dan wat zuidelijker, we denken ongeveer 26 graden. Zelfs de buitentemperatuur is kouder dan het water. We moeten eerst tegen de stroming in, wat aardig wat kracht kost, want er staat een heftige stroming. Daarna is het eigenlijk een kwestie van, je laten meevoeren met de stroming. Door deze stroming is ook het zicht een stuk minder. Dat is erg jammer.

Er is jammer genoeg niet zoveel koraal te zien. Dit ligt een stuk dieper en voor de snorkelaar niet te bereiken maar we zien wel enkele vissen waaronder "Snappers" van wel 50 centimeter lang en zelfs een Cowtail Stingray van bijna 2 meter breed. Wow! Door het snorkelen keek ik erg uit naar duiken in het Ningaloo Reef.

Joekel van een vis

Dit gingen we doen in Exmouth, een plaatsje iets ten noorden. Op naar Exmouth dus. Na 1,5 uur waren we er al. Eerst onze duiken regelen. We wilden allebei met de Whaleshark (Walvishaai) zwemmen. Een vermogen (350 australische dollars) maar dit zou waarschijnlijk een "once in a lifetime experience" zijn. Wow! Zwemmen met de grootste vis ter wereld. Ze kunnen wel 15 a 20 meter lang worden. Maar wees niet bang, ondanks dat het een haai is, eet het alleen maar plankton en geen mensen ;)

Nadat we bij verschillende duikscholen langswaren geweest moesten we een beslissing. Uiteindelijk ook nog besloten om er 2 extra duiken bij te doen. Ja, we zijn er nu toch!

Top camping

Nadat alles geregeld was, gingen we naar, volgens de Lonely Planet, de camping met de beste locatie van heel Western Australia en ik moet zeggen:"Niet verkeerd!".

We zaten in het puntje van Cape Range National Park met een toplocatie. Aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant het National Park en de Vlamingh vuurtoren.

Ja, vernoemd naar 1 van de ontdekkingsreizigers waar we trots op zijn. We duiken vroeg ons bedje in, want de wind die hier waait is aardig koud.

Coral Bay 23 mei

De volgende morgen was het weer nog niet echt beter. Ik ging douchen en het regende weer maar al snel was het beter. Het was nog erg vroeg en wist dat Marrielle pas over een uurtje op zou zijn, dus ging ik even het dorpje verkennen.

Black & White

Halverwege merkte ik echter dat ik niks had meegenomen, geen jas of trui voor het geval dat het zou gaan regenen, maar geen regen. Ik had geluk. Het was een leuk klein dorpje maar wat me toch opviel was dat er hier aardig wat aboriginals leven. Vaak kom je in steden/dorpjes niet zo heel veel aboriginals tegen behalve een enkeling maar hier was het, het tegenovergestelde.

Dit vondt ik erg goed, want het zijn nog steeds de originele bewoners van Australie. Ook al is de gemiddelde australier het daarmee niet eens.

U.S.O (Unidentified Standing Object)

Uurtje later kom ik weer terug op de camping en ook Marrielle is op. We gaan even ontbijten en rond 10.00 uur vertrekken we richting Coral Bay. Het is een lange rit van rond de 350 km en heel veel niks. Halverwege komen we nog een roadhouse tegen maar verder is het niemandsland. De laat

ste 50 a 100 km zien we langs de weg soort van stenen staan. Het lijkt wel een beetje op de Pinnacle Dessert die we aan het begin van onze roadtrip hebben gezien.

Af en toe staan ze dichtbij de weg, maar dan zie ik het! Het zijn geen oude koralen maar termietenheuvels en rond elke 50 meter zie je er wel een paar staan. Wow, wat zijn het er veel. Zeker wel duizenden termietheuvels.

Integratie ten top

Rond 16.00 uur komen we aan in Coral Bay. We besluiten om hier maar 1 nachtje te blijven, want de walvishaai wordt hier de laatste tijd niet zo heel veel gespot. Die bewaren we voor Exmouth, daar hebben we meer kans. Coral Bay is eigenlijk geen dorpje, terwijl het wel een dorpje is. Ra, ra hoe kan dat?

Het heeft 2 caravanparks, een hotel met bar en een paar winkeltjes en een baai waarin je kan snorkelen. Dat is Coral Bay. Niet veel, maar meer heb je ook niet nodig.

'S-avonds wordt er heerlijke stampot andijvie met spekjes gemaakt en om even te integreren duiken we de bar/pub van het hotel in. Erg gezellig. Vooral de australiers zijn erg nieuwsgierig waar we vandaan komen en naartoe gaan. Rond een uur of 23.00 uur is het feestje afgelopen en nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden en lopen wij richting de camper voor een welverdiende r

ust.

Carnarvon 22 mei

De laatste dag met de dolfijnen. Natuurlijk was ik blij dat we weer verder gingen, nieuwe bestemming, nieuwe avonturen, maar ik zou ook wel een week langer kunnen blijven want het is een toch wel erg aparte ervaring en een "once in a lifetime" ervaring, althans voor mij.

Storm op komst

Ik kroop uit me camper, nog half slaperig en zag tot mijn verbazing dat de wolken in de lucht helemaal roze/oranje kleuren. Wow, wat is het toch mooi om in Australie te zijn. Ook is het erg winderig vandaag. Ze hadden zelfs een lichte storm voorspeld. De zee is dan ook aardig onrustig. Normaal gesproken zijn de dolfijnen rond 07.15 uur wel te vinden vlakbij het strand maar nee. Rond 07.30 uur zien we ze. Vooral voor de dolfijnen is dit erg moeilijk, als ze in dieper water waren, hadden ze hier geen last van.

Ook de 2e voeding begint later, maar alles gaat goed, ondanks de onrustige zee.

Rond 11.45 uur ben ik dan eindelijk klaar. Jeeh! We gaan weer een stukje verder.

Marriele staat al helemaal klaar. Ik ga me omkleden en daarna vertrekken we gelijk richting het noorden. Het is voorzichtig rijden want ondat onze camper aardig hoog was, vangt deze aardig wat wind. We moeten erg opletten want nu en dan rolt er een struik de weg op. Uitkijken dus. We komen dan aan bij het roadhouse. De enige plek in de wijde omgeving met beschaving. Hier eten we een heerlijke meatpie en trotseren we weer de weg. Bij de roadhouse was de storm het ergst, gelukkig neemt deze dan ook snel af.

Carnavron

Na 350 km te hebben afgelegd komen we rond 17.00 uur aan in Carnavron (spreek uit: Kaa-nev-ron). Eerst even grote boodschappen gedaan, want de komende tijd zouden de boodschappen erg duur zijn en konden we nu goedkoop inslaan.

Net na zonsondergang stonden we op onze camping. Beter hadden we het niet getimed kunnen hebben. We gingen nog even buiten zitten, maar al snel werden we naar binnen gejaagd. Het begon te regenen. We moesten naar binnen, dat waren we niet gewend, want elke avond zaten we eigenlijk buiten totdat we naar bed moesten. Het leek nu toch wel een beetje op een nederlandse camping, de regen (is jammer genoeg) toch wel een gevoel van thuis. Dus hebben we voor de verandering maar eens binnen gegeten. Beide waren we erg moe van de lange rit vandaag, dus doken we vroeg ons bedje in.

Monkey Mia 21 mei

De derde alweer wat bestond uit vissen en dolfijnen. De dag begon alweer vroeg maar de ochtend was snel voorbij.

We besloten even bij de "Monkey Bar" langs te gaan. Lekker eten en redelijk goedkoop naar Australische maatstaven. 12 dollar (6 euro) voor een seafood basket met patatjes en het was heerlijk! Krab, garnalen, calamarie en snapper. Alles zat erbij. We genoten van onze heerlijke lunch en keken uit over een strakblauwe lucht en blauwe zee. Het was ultiem genieten.

Daarna nog even op zoek naar koraal maar helaas het enige wat ik vond was zeegras en jammer genoeg geen zeekoe want die lusten wel een stukje zeegras. Na 2 uurtjes werd het opeens koud. Wolken werden gevormd en afentoe hadden we zelfs kippevel. Dit waren we niet meer gewend.

Ontdekkingstocht

Dan maar terug naar de camper. Ik besloot me hikingschoenen aan te trekken. Net buiten Monkey Mia zou een mooie wandelroute liggen. Het

was ideaal weer. Door de bewolking niet te warm. Het was erg mooi met in het begin nog een pad maar dit ging al snel over in een zandweg. Ook kwam ik een grot tegen die vroeger door aboriginals werd gebruikt, helaas me batterijen van me fotocamera waren op. Dammit, maar ondanks dat was het erg mooi. Ik liep in het diep rode zand wat zo kenmerkend is voor Australie en kwam daar een klein plasje/meertje tegen met misschien wel 10 verschillende aparte vogels. Waaronder de zebravinken, die wij in kooitjes doen, maar hier in de vrije natuur leven. Langzaam ging het rode zand over naar wit zand en kwam ik bij de zee uit waar nog meer verschillende vogels zaten op een klein eilandje, waaronder een paar pelikanen en dat was dan ook het einde van me wandeltocht.

Precies op tijd voor de zonsondergang. Vooral met de wolken gaf dit een heel mooi effect.

Dat was de laatste avond alweer van Monkey Mia. 'S-avonds ontmoeten nog een nederlands stel dat in Singapore woont maar even voor een paar weken naar Australie gaan. Ja, dan kan ook!

Monkey Mia 20 mei

Dit keer niet tien keer wakker geworden, maar werd wel blij wakker. Het is namelijk niet vaak dat ik met dolfijnen mag werken. Ik stapte dan ook erg blij me bed uit, ondanks dat het pas 06.45 uur was. Op me slippers naar het werk, ik keek uit over het strand. Nee, zo slecht was het leven nog niet.

Snel aan de slag want de dolfijnen waren al actief aan het strand aanwezig. Voor het eerst moest ik vandaag ook de pelikanen voeren. Dit werd gedaan om te voorkomen dat ze geen vis van de dolfijnen zouden afpakken. De ochtend ging weer snel om. 'S-middags nog even genieten van de blauwe zee en blauwe lucht en 's-avonds stond er pasta op het menu en dan gaat de dag alweer snel voorbij.

Monkey Mia 19 mei

Gisteren liepen we langs het informatiecentrum en zag daar opeens me naam staan. Ja, hoor Alison werd erbij geroepen en als ik wilde kon ik morgen beginnen als vrijwilliger bij de dolfijnen. Het was eigenlijk maar voor 4 dagen. Nou dat kwam eigenlijk goed uit, want de tijd ging erg snel en we moesten onze camper begin juni alweer inleveren.

A bright new day
De dag begon vroeg. Om kwart voor zeven ging de wekker. Uiteraard was ik al wakker. Meestal als ik aan een nieuw(e) baan(tje) ga beginnen, maak ik me altijd druk dat ik door me wekker heen slaap. Ik ben dus wel 10x wakker geworden voordat ik uiteindelijk uit bed mocht. Ik trek me shirt met naamkaartje aan die ik gekregen heb van Alison. Daaronder een korte broek. Ik ben volgens het naamkaartje omgedoopt tot "Jess".

Enge dolfijnen

Ook vandaag gaat het weer warm worden. Ik eet snel me cornflakes met melk op en loop naar het strand, naar het kantoortje waar ik moet zijn. Ik maak kennis met de andere vrijwilligers.

2 duitse backpackers en een moeder en dochter ontvlucht uit zuid-australie. Ik help het duitse meisje met de vis. Voor iedere dolfijn een aparte hoeveelheid vis en nadat alles ontdooid is (de dolfijnen zijn ondertussen ook gearriveerd) gaan we naar het strand voor de 1e voeding.

Toch wel een beetje bang loop ik met het duitse meisje naar het strand.

Ja, die dolfijnen zijn toch wel aardig groot maar ik stap vastbesloten het water in. Op zoek naar de dolfijn waar ik de juiste hoevee

lheid vis voor heb. Dan merk ik eigenlijk hoeveel mensen er wel niet staan. Toch zeker wel 100 man en 5 dolfijnen met elk een vrijwilliger. 8 stukjes vis heb ik in me emmer. Dat betekent dus 8 mensen uitkiezen van de 100 man. Zij mogen dan de vis aan de dolfijn geven.

Bij de laatste vis steek ik, net als alle andere vrijwilligers, me hand in de lucht. Dit om te voorkomen dat Nicky, 1 van de dolfijnen, als laatste zijn vis krijgt. Gebeurt dat niet, dan probeert hij dit bij andere dolfijnen weg te kapen en houdt geen rekening met mensen die in het water staan. Nadat alle vis is gevoerd lopen we weer terug richting het kantoortje. Wachtend tot de dolfijnen weer op komen dagen. De 2de voeding doe ik alleen en Picolo is nu aan de beurt. Een dolfijn in de pubertijd. Dat zegt al genoeg, eigenwijs en speels. Houdt er dan ook van om met z'n eten te spelen. Ja, wie niet?

Er vindt nog een 3de voeding plaats en dan is het schoonmaken en om 11.30 uur ben ik klaar.

Even wat eten en de rest van de middag hebben we lekker aan het strand gezeten en gezwommen.

'S-avonds de rest van de noodles gegeten en de laatst vis op de barbecue gegooid. De vis hadden we in de gezamelij

ke vriezer van het hostel gedaan. Het was altijd weer schrikken als je de vriezer open deed er lag namelijk een haai in van ongeveer 30 a 40 cm. Dood, maar toch...

Monkey Mia 18 mei

Met plezier verlieten we het Overlander Roadhouze. Onderweg naar Sharkbay. Dit is een gebied waar Denham en Monkey Mia liggen. Een soort van punt wat omgeven is door zowel veel dieren in het water als veel dieren op het land.

Stromalo-watte?

Als eerst reden we langs Hamelin. Hier lag een oud communicatie/telefoon station uit de vroegere tijden, wat nu omgebouwd was als informatiecentrum voor de stromatolites.

De wat? Ja, voordat ik hier in Hamelin kwam had ik hier ook nog nooit van gehoord.

Ze kunnen het beste worden omschreven als "levende stenen". Ze zijn biljoen jaren oud en maken het mogelijk dat de mens kan leven op aarde. Althans dat is mij verteld.

Deze stenen leven onder water en produceren zuurstof door middel van luchtbelletjes. Biljoenen jaren geleden was het als mens/dier onmogelij

k te leven op aarde door het zuurstofgebrek maar door de stromatolites in het water konden planten en dieren leven.

Ondanks dat het "maar" stenen waren, was het wel indrukwekkend om te zien . Vooral omdat dit 1 van de weinige plekken in de wereld is waar deze "levende stenen" zich nog bevinden.

Nadat we ook de bouwstenen bewonderd hadden, die alleen maar uit schelpen bestan reden we door naar Shell Beach.

Shell Beach

Een strand met alleen maar schelpen. Geen zand maar alleen maar schelpen en op sommige plekken wel 10 meter diep en uiteraard erg blauw water. Een erg mooie lokatie. De volgende stop zou Eagle bluff zijn. Een uitzichtpunt waar je adelaars en haaien zou kunnen zien, maar allebei onze magen gingen aardig te keer. Eerst maar even eten en de Eagle Bluff kon ook op de terugwegrichting Exmouth in.

Emu's en dolfijnen

"Kijk uit!" riep ik. "Emu op de rotonde". Wow, die hadden we allebei niet aan zien komen. We rijden richting het informatiecentrum en komen nog een paar emu's tegen. Ik probeer Alison nog te bellen want ik zou 25 mei beginnen als vrijwilliger bij de dolfijnen. Het is nu 18 mei, dus even bellen of ze met een beetje geluk, nog plaats voor mij heeft. Helaas krijg ik haar niet te pakken. Na onze lunch rijden we door naar Monkey Mia. Wederom zijn de emu's hier overal te vinden. India heeft dan de koeien overal lopen. Monkey Mia heeft de emu. Ze zijn ongeveer net zo groot als struisvogels maar leven gebroederlijk samen met de mens. Op de 1 of andere manier leven mens en dier een stuk beter samen dan in europa. Iets wat me toch wel erg opvalt.

Zo ook als we 's-avonds aan het genieten zijn van zonsondergang. In de verte zien we mensen bezig met hun net gevangen vis van bijna een meter. De pelikanen en meeuwen staan er omheen. Hope

nd op een stukje vis. 4 pelikanen en misschien wel 30 meeuwen. Als een stuk vis wordt toegeworpen lijkt het inderdaad wel op:"de sterkste overleeft" want er wordt letterlijk om gevochten door zowel de pelikanen als zeemeeuwen.

'S-avonds wordt het noodle

s met groenten en een steak en yellowtail (geelstaart) vis die iemand vers gevangen had, maar overhad. Heerlijk!

Overlander Roadhouse 17 mei

Aan kalbarri was weer een einde gekomen. Na het ontbijt hebben we het nodige ge-internet en zijn we richting Jake's Point gereden waar je kon surfen. Helaas was het vandaag geen goede surfdag. Weinig golven en het was erg rotsig bij Jake's Point. Het was dan ook snel klaar. Helaas pindakaas, volgende keer beter.

No man's land

Daarna zijn we doorgereden naar het noorden. Een niemandsland eigenlijk. Normaal gesproken kwamen we tussen de 50 km wel een klein gehuchtje tegen met minstens een paar huizen, maar hier echt niets. Totaal niets. De route van Kalbarri naar Shark Bay is alleen maar "outback".

We zijn onderweg maar 1 roadhouse (wegrestaurant) tegen gekomen, terwijl we toch zo'n 200 km hadden afgelegd. Onze overnachting vindt plaats bij een roadhouse. Het is onze enige

mogelijkheid in de wijde omgeving. Een roadhouse is eigenlijk een benzinestation waar je ook warm eten kan halen. We staan letterlijk achter het benzinestation en moeten er nog de volle ponde voor betalen ook. Ach, het levert in ieder geval nog een aantal leuke foto's op en een mooie ervaring.

Kalbarri 16 mei

Een nieuwe dag, een nieuw avontuur. Ja, als je aan het reizen bent is geen dag hetzelfde.

Vandaag naar Kalbarri National Park waar Kalbarri bekend om stond. Prachtige uitzichten en met auto berijdbaar. Dit komt vooral omdat de afstanden zo groot zijn. Lopende wel even wat langer bezig.

Pelican Feeding

Voordat we naar het National Park gingen, eerst naar de Pelikanen voeding. De voeding vondt eigenlijk tegenover ons caravanpark plaats. De weg oversteken en dan was je al bij het strand waar het zou gebeuren. Helaas vandaag maar 2 pelikanen maar het was erg mooi om deze bijzondere dieren eens van dichtbij te bekijken.

Ross Graham en Hawk's Head

Daarna nog even snel ontbijten en onderweg naar het National Park. Eerst reden we naar "Ross Graham" en "Hawks Head" twee fantastische uitzichtpunten. Je keek in de vallei met misschien wel 100 meters onder je. Aan dit soort dingen dacht ik, voordat ik naar Australie zou gaan. Grote bergen met rode rotsen van miljoenen jaren oud en verschillende lagen steen worden onthuld.

Ik had nog nooit zoiets gezien. In 1 woord:"Wauw!" Daarna was het tijd voor de "Z-bend" en "N

ature's Window". De 2 bekendste uitzichtpunten.

We hadden een paar dagen geleden van een duits koppel hun "WA National Park" pas gekregen. Wat ons na het veranderen van de nummerplaat op het pasje, gratis toegang gaf tot alle National Parks in Western Australia. Bij Ross Graham hadden we dan ook netjes een papiertje ingevuld en 10 dollar in de speciaal toegewezen collecte bus gedaan. Bij de Z-Bend en Nature's Window zat dus wel een ranger bij de ingang en die zag dat en haalde uit de box waren mensen hun 10 dollar in doen, 10 dollar aan ons terug. We hadden immers voor onze WA National Park pas betaalt. ;)

Need a ride...

We reden naar binnen en helaas voor ons was dit een ongeasfalteerde weg wat bij de vorige uitkijkpunten niet het geval was. We hadden wel eerder op dit soort wegen gereden, maar dit sloeg alles. Dit was zo'n slechte weg. Voor een campervan was dit gewoon niet te doen. De campervan trilde gewoon uit elkaar door alle kleine hobbels en we reden nog maar 20 a 30 kilometer per uur. We zijn na een halfuurtje maar weer teruggereden aangezien we onze campervan wel weer heel wilde inleveren.

Marriele liep naar de ranger (10 minuutjes van de parkeerplek) of het wel mogelijk was om met een campervan over dit soort terrein te rijden. Volgens de ranger was de beste oplossing: Gewoon met 70 kilo

meter over de weg crossen. Dan zou je namelijk niks voelen van de hobbels. Yeah right! Nou dat gingen we toch echt niet proberen. Dan maar liften.

Eerst hebben we bij de parkeerplaats even geluncht. Tijdens lunch kwamen er 3 auto's langs.

Dus we zouden makkelijk een lift kunnen krijgen. Een 4WD zou ideaal zijn. Daar scheur je gewoon met 80 kilometer per uur over

de weg en dan leg je die 20 kilometer naar Nature's Window zo af. Nadat we alles opgeruimd hadden was het wachten op een auto.

Wachten, wachten en nog eens wachten. Juist nu komt er geen auto langs.

Pas na een halfuur komt de eerste auto langs. Dat was helaas een campervan. Weer wachten, wachten. Een andere campervan kwam terug. Hetzelfde probleem als ons en bleek een nederlands stel te zijn van een jaar of 50. Ja, hoor soms denk je echt dat je in frankrijk bent. Nederlanders kom je echt overal tegen. Even later komt er een Wicked Campervan aan. Toch maar even proberen. Het zijn 2 franse meiden. Die willen ons wel meenemen in de ragbak van hun. Het schudt en het rommelt maar we rijden in ieder geval. Uiteindelijk hebben we gewoon een uur gedaan over de 20 kilometer, maar het was het zeker waard. Nature's Window was adembenemend mooi. We konden ook nog naar "Z-bend", ook een erg mooi uitzichtpunt maar het dit was nog eens 7 kilometer heen en terug en het begon al laat te worden en je wilt hier in australie niet in het donker rijden dus reden we weer terug. De meiden wilden vanavond nog 300 kilometer afleggen wat we ze afraden want tenzij je een "bullbar" (ijzer geraamte voor je auto) is het verantwoord. Want 's-nachts komen de kangaroe's tevoorschijn en die hebben de neiging voor je auto te springen en zonder bullbar dan ben je gewoon de sjaak.

Maar we gingen weer terug, wederom een uur terug rijden. Nadat we onze campervan weer in het zicht hadden waren we toch weer blij en opgelucht. Ja, je weet nooit wat er onderweg gebeurd en de wicked campervans zijn niet de meest betrouwbare campervans.

'S-avonds zijn we voor het eerst uiteten geweest. Nou ja, uiteten.

We hebben lekkere fish & chips gegeten met een gratis zonsondergang. Wat wil je nog meer?

Kalbarri 15 mei

Vroeg vertrokken vandaag. Ontbijt werd gehouden in winderig Northampton. In 1 van de mooie tuinen daar. Heel schattig en ook de vogels kwamen ons nog even begroeten of hadden ze ook gewoon trek in een stukje ontbijt.

Pink Lake

Vanuit Northampton hebben we de scenic coastal drive genomen richting Kalbarri. Een mooie route zoals de n

aam al zegt. Onderweg kwamen we ook nog langs Port Gregory, waar een "Pink Lake" lag. Dit vonden we allebei toch wel interresant, een roze meer.

Dan zou je denken: roze? Ja, roze en niks geen chemicalien, nee. Door een bepaalde bacterie die in het meer voor komt en niet kan ontsnappen kleurt het meer roze. Echt roze.

Het was apart om te zien. Het had ook wel wat weg van een zout meer met al de ophopingen die je zag.

Scenic look outs

Na al deze verbazing zijn we snel doorgereden richting Kalbarri. We kwamen langs alle uitkijkpunten: grandstand, island rock, natural bridge onder andere. Gigantische klifs overkijkend over de oceaan. Zoiets had ik nog nooit gezien:"Wauw!". Bij het laatste uitkijkpunt zagen we in de verte (misschien wel 100 meter onder ons) een groep dolfijnen zwemmen. Toch zeker wel 30 dolfijnen spelend in de diepblauwe oceaan.

Daarna zijn we doorgereden naar Red Bluff. De laatste maar ook 1 van de bekendste klifs van Kalbarri.

Verbluffend mooi. Onder ons zagen we op de stenen een aantal auto's en campervan's geparkeerd staan. Geen slecht idee, om hier onze lunch te houden. Uitkijken over de kliffen en het strand. Top!

De rest van de middag hebben we ons geinstalleerd op het caravanpark, midden in Kalbarri. Ook hebben we nog even boodschappen gedaan en ge-internet en weer hebben we genoten van een adembenemende zonsondergang.

'S-avonds als we lekker buitenzitten komt een vrouw naar ons toe of we even haar vis in de magnetron mag zetten. Tuurlijk geen probleem. Zo gaat dat nou eenmaal.

Coronation Beach 14 mei

13 mei was het alweer. De 2e dag in Geraldton. Ik had me wekker gezet om 07.15 uur, maar was te moe om eruit te gaan. Om 08.15 uur ga ik er maar uit. Eens kijken hoe de golven waren want ik had me wekker gezet zodat ik kon gaan surfen. Ik had de goede beslissing genomen. Het waren echte mini golfjes. Geen beweging hier te vinden.

Cornflakes aan de Oceaan

Ontbijten maar ontbijten is niet zoals ontbijten in nederland. We zaten buiten en besloten onze bakjes met cornflakes op de duin op te eten, waar je een fantastich mooi uitzicht over de oceaan had. 10 meter van onze camper vandaan. Genieten zo vroeg in de morgen.

Daarna de laatste dingen inpakken en de stad in. Geraldton was niet zo heel groot maar had wel een aantal leuke toerischte plekken. Eerst het WA Museum (WA=Western Australian). Dit ging net als in Fremantle over de visserij. Ook hier was een gedeelte van het museum gewijd aan de Batavia, aangezien we ons nu bevonden aan de "Batavia Coast". Het was mooi maar veelal hetzelfde als in Fremantle alleen was het in Fremantle wat uitgebreider.

Grijs op reis

Daarna op naar het H.M.A.S. Sydney Memorial. Deze gedenkplaats is ten ere van de bemanning (600 man) van de boot de "H.M.A.S. Sydney". Zij vochtten tegen de duitsers. De gedenkplaats ligt op een heuvel die uitkijkt over Geraldton en de oceaan. Het was een erg mooie plek.

Daarna op naar de bakker voor een typisch aussie broodje. Een saladebroodje met heel veel advocado. Heerlijk! Daarna zijn we weer vertrokken. Ditmaal richting Coronation Beach. Goedkoop slapen (3 dollar per nacht) en aan het strand. Wat wil je nog meer?

Het was een populaire plek want bijna alle plekken waren bezet. De zon ging bijna onder maar een mooi uitzichtpunt op de heuvel met uitkijktoren maakte een perfecte plek om foto's te maken. We waren niet de enige, de reisorganisatie "grijs op reis" had zich ook gemeld en 's-avonds weer lekker barbecuen!

Geraldton 13 mei

Rustig zijn we vertrokken. Nadat we uitgecheckt waren, onderweg naar Geraldton. Ook wel de hoofdstad van het midwesten genoemd.

Geraldton

Lunch werd dit keer in Port Denison gehouden. Ze hebben daar een uitkijkpunt wat over het dorpje en over de oceaan uitkijkt. Het is erg druk op het uitkijkpunt. Dus besluiten we maar bij het strand te lunchen. 20 meter van het uitkijkpunt. Ver, he!

Na de lunch zijn we toch even het uitkijkpunt opgelopen. Je hebt een prachtig uitzicht over het dorp. We rijden daarna door naar Geraldton. Een redelijke grote stad. Een stad, dat hebben we toch al een tijdje niet gezien. Het waren vooral kleine dorpjes waar we de afgelopen weken waren geweest. Eerst even langs het informatiecentrum. Er is hier in ieder geval genoeg te doen.

Bonk vlees

Nadat we de nodige boodschappen hadden gedaan, op naar Sunset Beach Caravan Park. De naam al, belooft veel goeds. Dit Caravanpark kregen we als tip en het was top. Een grote camping met vooral veel familie's. De echte aussies en weer een hele mooie zonsondergang, zoals hier te verwachten valt en daarna lekker barbecuen. Althans, we hadden een bonk vlees maar dit waren we vergeten. Het was dus nog een bonk bevroren vlees. Ik probeerde de grote lappen vlees op de barbecue (die door het caravanpark ter beschikking waren gesteld) te ontdooien. Ik probeerde ze nog te scheiden van elkaar door middel van een mes, maar helaas was dit haast onmogelijk. Er kwam een aussie bij ons kijken wat we aan het uitvogelen waren maar al snel bood ze aan dat we het wel even bij haar in de magnetron mocht en daar zeggen we natuurlijk geen "nee" tegen en even later konden we onze heerlijke steaks opeten.

Na het avondeten zijn we naar de enige bioscoop in de stad geweest. Leuk!

Geraldton 12 mei

Om zeven uur ging de wekker. We hoordde geluiden van buiten. Was het de ranger die ons geld wilde hebben voor de nacht? Of kwam hij zelfs met een boete omdat we nog niets betaald hadden? We schuifde de gordijnen een stukje opzij. Maar nee, het was niet de ranger maar de schoonmakers. Snel omkleden en dan gaan als een banaan.

Gevaarlijke weg

We reden naar de weg toe en nog steeds geen ranger. Jeeh we hadden een gratis nacht!

Daarna zijn we doorgereden naar Leeman waar we ons ontbijt opaten overkijkend op het strand. Leeman is een klein vissersdorpje maar erg mooi. Een tussenstop onderweg naar Perenjori was de Yarra Yarra Lakes maar helaas ook deze meren waren opgedroogd. We kwamen dan ook wat vroeger aan in Perenjori. Eerst even naar het informatiecentrum om te vragen of het mogelijk was om om te gaan naar de "Camel Soak" en het gigantische zoutmeer. Even snel internetten, wat een dure bedoeling was. 11 dollar (5,5 euro) voor 1 uur. Daarna even geluncht.

Marrielle had de beschrijving gekregen. Dit betekende wel over een paar dirt-roads, maar er werd ons verzekerd dat de weg goed is en daar gingen we maar vanuit. Gelukkig was het een redelijk goede weg maar we realiseerde ons wel dat als er iets zou gebeuren, we een groot probleem hadden. We zaten namelijk wel 20 a 30 km van de beschaving af en geen telefoon die hier werkte, tenzij je een sateliettelefoon hebt maar we lieten ons niet van het veld slaan.

We arriveerde eerst bij de camelsoak. Een groot stuk rots/kleine heuvel waar een soort van putten in zaten. Deze zouden normaal gesproken vol met water zijn, maar doordat het nu het droge seizoen was waren ze helemaal leeg waren. Vroeger werden deze putten gebruikt als drinkbakken voor de kamelen vandaar de naam "Camel Soak".

Rabbit Proof Fence

We gingen weer verder over de Rabbit Proof Fence Road. 1 lange weg die van noord naar zuid australie loopt met een "Rabbit Proof Fence" (Hek om konijnen tegen te houden). Deze zijn namelijk een australie een plaag geworden. Een engelsman uit 1894 had in dat jaar namelijk het briljante idee bedacht om 12 konijnen over te brengen van Engeland naar Australie. Dit zou een gevoel van thuis geven met als gevolgd een konijnenplaag in Australie.

Over de Rabbit Proof Fence Road gereden te hebben kwamen we na een halfuurtje uit bij het gigantische zoutmeer. Erg mooi. Het gehele meer was gigantisch groot. Het was een mooie omgeving met veel vogels en een ervaring op zich. Op de terugweg kwamen er ook nog achter dat zelfs de dirtroads hier onderhouden worden. Met een grote tractor worden de wegen weer vlak gemaakt. Daarna op naar de camping. De enige in Penjori en de wijde omgeving maar de beste tot nu toe. Hele mooie plekken omgeven met eucalyptus bomen maar 16 dollar (8 euro) per nacht en zelfs de was konden we gratis doen en zulke aardige mensen. Top!

Perenjori 11 mei

Ik werd rond 8 uur wakker, toch wel een beetje vol spanning. Ik kon verder slapen maar ik kon ook gewoon gaan surfen! Het strand lag immers naast de deur, de zon scheen en ook me surfboard was binnen handbereid. Ik had het allemaal mee.

Kopje onder in Lancelin

Even snel omkleden en kijken of de golven geschikt waren. Niet te groot, maar ook niet te klein.

Mooi, me roze wetsuit aantrekken want het water was toch wel erg koud. Ik paddle door de golven heen. Uiteraard ging ik wel een paar keer kopje onder maar ik had het naar me zin en daar gaat het om. Na een uurtje ga ik er toch uit. De golven worden iets te heftig en ook me maag begint te knorren. Behalve dat ene appeltje namelijk nog geen ontbijt gehad. Inmiddels is ook Marrielle wakker geworden en gaan we even ontbijten.

Een meer dat geen meer meer was

Na het ontbijt gaan we weer de weg op. Ditmaal naar Cervantes waar de "Pinnacle dessert" ligt. Ook hier was ik al geweest. Marrielle nog niet, maar het lag op onze route dus een korte tussenstop bij de Pinnacles. Het was nu een stuk drukker. We waren dan ook snel klaar. Op naar Jurien Bay, waar we een mooie lunchplek hadden uitgezocht. Onze eindbestemming was vandaag "Lake Indoon" waar we voor 5 dollar (2,50 euro) konden overnachten. We kwamen daar aan en liep naar het meer. Wat?!? Ik was met stomheid geslagen! Wat 2 maanden geleden nog een meer was (ik was hier eerder geweest), was nu helemaal opgedroogd en ik heb de foto's om het te bewijzen. Ik kon het niet geloven. Dat een heel meer gewoon in 2 maanden kan opdrogen. Verbazingwekkend! Nadat ik het bewijsmateriaal had verzameld, genoten we van de zonsondergang. Je ziet ze niet zo vaak zo mooi. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. We waren eigenlijk in "the middle of nowhere" en dan kom je zoiets tegen. De kleuren gingen van blauw naar roze naar rood. Volgens mij heb ik alleen van de zonsondergang al 50 foto's gemaakt. Daarna eten want het plan was om er weer vroeg uit te gaan. De ranger waaraan we het geld van de camping moesten betalen, was namelijk nog steeds niet langsgekomen en als we er misschien vroeg uit gaan, missen we hem en hebben we een gratis nacht. Dus vroeg het bedje in.