Carnarvon 22 mei

De laatste dag met de dolfijnen. Natuurlijk was ik blij dat we weer verder gingen, nieuwe bestemming, nieuwe avonturen, maar ik zou ook wel een week langer kunnen blijven want het is een toch wel erg aparte ervaring en een "once in a lifetime" ervaring, althans voor mij.

Storm op komst

Ik kroop uit me camper, nog half slaperig en zag tot mijn verbazing dat de wolken in de lucht helemaal roze/oranje kleuren. Wow, wat is het toch mooi om in Australie te zijn. Ook is het erg winderig vandaag. Ze hadden zelfs een lichte storm voorspeld. De zee is dan ook aardig onrustig. Normaal gesproken zijn de dolfijnen rond 07.15 uur wel te vinden vlakbij het strand maar nee. Rond 07.30 uur zien we ze. Vooral voor de dolfijnen is dit erg moeilijk, als ze in dieper water waren, hadden ze hier geen last van.

Ook de 2e voeding begint later, maar alles gaat goed, ondanks de onrustige zee.

Rond 11.45 uur ben ik dan eindelijk klaar. Jeeh! We gaan weer een stukje verder.

Marriele staat al helemaal klaar. Ik ga me omkleden en daarna vertrekken we gelijk richting het noorden. Het is voorzichtig rijden want ondat onze camper aardig hoog was, vangt deze aardig wat wind. We moeten erg opletten want nu en dan rolt er een struik de weg op. Uitkijken dus. We komen dan aan bij het roadhouse. De enige plek in de wijde omgeving met beschaving. Hier eten we een heerlijke meatpie en trotseren we weer de weg. Bij de roadhouse was de storm het ergst, gelukkig neemt deze dan ook snel af.

Carnavron

Na 350 km te hebben afgelegd komen we rond 17.00 uur aan in Carnavron (spreek uit: Kaa-nev-ron). Eerst even grote boodschappen gedaan, want de komende tijd zouden de boodschappen erg duur zijn en konden we nu goedkoop inslaan.

Net na zonsondergang stonden we op onze camping. Beter hadden we het niet getimed kunnen hebben. We gingen nog even buiten zitten, maar al snel werden we naar binnen gejaagd. Het begon te regenen. We moesten naar binnen, dat waren we niet gewend, want elke avond zaten we eigenlijk buiten totdat we naar bed moesten. Het leek nu toch wel een beetje op een nederlandse camping, de regen (is jammer genoeg) toch wel een gevoel van thuis. Dus hebben we voor de verandering maar eens binnen gegeten. Beide waren we erg moe van de lange rit vandaag, dus doken we vroeg ons bedje in.

Monkey Mia 21 mei

De derde alweer wat bestond uit vissen en dolfijnen. De dag begon alweer vroeg maar de ochtend was snel voorbij.

We besloten even bij de "Monkey Bar" langs te gaan. Lekker eten en redelijk goedkoop naar Australische maatstaven. 12 dollar (6 euro) voor een seafood basket met patatjes en het was heerlijk! Krab, garnalen, calamarie en snapper. Alles zat erbij. We genoten van onze heerlijke lunch en keken uit over een strakblauwe lucht en blauwe zee. Het was ultiem genieten.

Daarna nog even op zoek naar koraal maar helaas het enige wat ik vond was zeegras en jammer genoeg geen zeekoe want die lusten wel een stukje zeegras. Na 2 uurtjes werd het opeens koud. Wolken werden gevormd en afentoe hadden we zelfs kippevel. Dit waren we niet meer gewend.

Ontdekkingstocht

Dan maar terug naar de camper. Ik besloot me hikingschoenen aan te trekken. Net buiten Monkey Mia zou een mooie wandelroute liggen. Het

was ideaal weer. Door de bewolking niet te warm. Het was erg mooi met in het begin nog een pad maar dit ging al snel over in een zandweg. Ook kwam ik een grot tegen die vroeger door aboriginals werd gebruikt, helaas me batterijen van me fotocamera waren op. Dammit, maar ondanks dat was het erg mooi. Ik liep in het diep rode zand wat zo kenmerkend is voor Australie en kwam daar een klein plasje/meertje tegen met misschien wel 10 verschillende aparte vogels. Waaronder de zebravinken, die wij in kooitjes doen, maar hier in de vrije natuur leven. Langzaam ging het rode zand over naar wit zand en kwam ik bij de zee uit waar nog meer verschillende vogels zaten op een klein eilandje, waaronder een paar pelikanen en dat was dan ook het einde van me wandeltocht.

Precies op tijd voor de zonsondergang. Vooral met de wolken gaf dit een heel mooi effect.

Dat was de laatste avond alweer van Monkey Mia. 'S-avonds ontmoeten nog een nederlands stel dat in Singapore woont maar even voor een paar weken naar Australie gaan. Ja, dan kan ook!

Monkey Mia 20 mei

Dit keer niet tien keer wakker geworden, maar werd wel blij wakker. Het is namelijk niet vaak dat ik met dolfijnen mag werken. Ik stapte dan ook erg blij me bed uit, ondanks dat het pas 06.45 uur was. Op me slippers naar het werk, ik keek uit over het strand. Nee, zo slecht was het leven nog niet.

Snel aan de slag want de dolfijnen waren al actief aan het strand aanwezig. Voor het eerst moest ik vandaag ook de pelikanen voeren. Dit werd gedaan om te voorkomen dat ze geen vis van de dolfijnen zouden afpakken. De ochtend ging weer snel om. 'S-middags nog even genieten van de blauwe zee en blauwe lucht en 's-avonds stond er pasta op het menu en dan gaat de dag alweer snel voorbij.

Monkey Mia 19 mei

Gisteren liepen we langs het informatiecentrum en zag daar opeens me naam staan. Ja, hoor Alison werd erbij geroepen en als ik wilde kon ik morgen beginnen als vrijwilliger bij de dolfijnen. Het was eigenlijk maar voor 4 dagen. Nou dat kwam eigenlijk goed uit, want de tijd ging erg snel en we moesten onze camper begin juni alweer inleveren.

A bright new day
De dag begon vroeg. Om kwart voor zeven ging de wekker. Uiteraard was ik al wakker. Meestal als ik aan een nieuw(e) baan(tje) ga beginnen, maak ik me altijd druk dat ik door me wekker heen slaap. Ik ben dus wel 10x wakker geworden voordat ik uiteindelijk uit bed mocht. Ik trek me shirt met naamkaartje aan die ik gekregen heb van Alison. Daaronder een korte broek. Ik ben volgens het naamkaartje omgedoopt tot "Jess".

Enge dolfijnen

Ook vandaag gaat het weer warm worden. Ik eet snel me cornflakes met melk op en loop naar het strand, naar het kantoortje waar ik moet zijn. Ik maak kennis met de andere vrijwilligers.

2 duitse backpackers en een moeder en dochter ontvlucht uit zuid-australie. Ik help het duitse meisje met de vis. Voor iedere dolfijn een aparte hoeveelheid vis en nadat alles ontdooid is (de dolfijnen zijn ondertussen ook gearriveerd) gaan we naar het strand voor de 1e voeding.

Toch wel een beetje bang loop ik met het duitse meisje naar het strand.

Ja, die dolfijnen zijn toch wel aardig groot maar ik stap vastbesloten het water in. Op zoek naar de dolfijn waar ik de juiste hoevee

lheid vis voor heb. Dan merk ik eigenlijk hoeveel mensen er wel niet staan. Toch zeker wel 100 man en 5 dolfijnen met elk een vrijwilliger. 8 stukjes vis heb ik in me emmer. Dat betekent dus 8 mensen uitkiezen van de 100 man. Zij mogen dan de vis aan de dolfijn geven.

Bij de laatste vis steek ik, net als alle andere vrijwilligers, me hand in de lucht. Dit om te voorkomen dat Nicky, 1 van de dolfijnen, als laatste zijn vis krijgt. Gebeurt dat niet, dan probeert hij dit bij andere dolfijnen weg te kapen en houdt geen rekening met mensen die in het water staan. Nadat alle vis is gevoerd lopen we weer terug richting het kantoortje. Wachtend tot de dolfijnen weer op komen dagen. De 2de voeding doe ik alleen en Picolo is nu aan de beurt. Een dolfijn in de pubertijd. Dat zegt al genoeg, eigenwijs en speels. Houdt er dan ook van om met z'n eten te spelen. Ja, wie niet?

Er vindt nog een 3de voeding plaats en dan is het schoonmaken en om 11.30 uur ben ik klaar.

Even wat eten en de rest van de middag hebben we lekker aan het strand gezeten en gezwommen.

'S-avonds de rest van de noodles gegeten en de laatst vis op de barbecue gegooid. De vis hadden we in de gezamelij

ke vriezer van het hostel gedaan. Het was altijd weer schrikken als je de vriezer open deed er lag namelijk een haai in van ongeveer 30 a 40 cm. Dood, maar toch...

Monkey Mia 18 mei

Met plezier verlieten we het Overlander Roadhouze. Onderweg naar Sharkbay. Dit is een gebied waar Denham en Monkey Mia liggen. Een soort van punt wat omgeven is door zowel veel dieren in het water als veel dieren op het land.

Stromalo-watte?

Als eerst reden we langs Hamelin. Hier lag een oud communicatie/telefoon station uit de vroegere tijden, wat nu omgebouwd was als informatiecentrum voor de stromatolites.

De wat? Ja, voordat ik hier in Hamelin kwam had ik hier ook nog nooit van gehoord.

Ze kunnen het beste worden omschreven als "levende stenen". Ze zijn biljoen jaren oud en maken het mogelijk dat de mens kan leven op aarde. Althans dat is mij verteld.

Deze stenen leven onder water en produceren zuurstof door middel van luchtbelletjes. Biljoenen jaren geleden was het als mens/dier onmogelij

k te leven op aarde door het zuurstofgebrek maar door de stromatolites in het water konden planten en dieren leven.

Ondanks dat het "maar" stenen waren, was het wel indrukwekkend om te zien . Vooral omdat dit 1 van de weinige plekken in de wereld is waar deze "levende stenen" zich nog bevinden.

Nadat we ook de bouwstenen bewonderd hadden, die alleen maar uit schelpen bestan reden we door naar Shell Beach.

Shell Beach

Een strand met alleen maar schelpen. Geen zand maar alleen maar schelpen en op sommige plekken wel 10 meter diep en uiteraard erg blauw water. Een erg mooie lokatie. De volgende stop zou Eagle bluff zijn. Een uitzichtpunt waar je adelaars en haaien zou kunnen zien, maar allebei onze magen gingen aardig te keer. Eerst maar even eten en de Eagle Bluff kon ook op de terugwegrichting Exmouth in.

Emu's en dolfijnen

"Kijk uit!" riep ik. "Emu op de rotonde". Wow, die hadden we allebei niet aan zien komen. We rijden richting het informatiecentrum en komen nog een paar emu's tegen. Ik probeer Alison nog te bellen want ik zou 25 mei beginnen als vrijwilliger bij de dolfijnen. Het is nu 18 mei, dus even bellen of ze met een beetje geluk, nog plaats voor mij heeft. Helaas krijg ik haar niet te pakken. Na onze lunch rijden we door naar Monkey Mia. Wederom zijn de emu's hier overal te vinden. India heeft dan de koeien overal lopen. Monkey Mia heeft de emu. Ze zijn ongeveer net zo groot als struisvogels maar leven gebroederlijk samen met de mens. Op de 1 of andere manier leven mens en dier een stuk beter samen dan in europa. Iets wat me toch wel erg opvalt.

Zo ook als we 's-avonds aan het genieten zijn van zonsondergang. In de verte zien we mensen bezig met hun net gevangen vis van bijna een meter. De pelikanen en meeuwen staan er omheen. Hope

nd op een stukje vis. 4 pelikanen en misschien wel 30 meeuwen. Als een stuk vis wordt toegeworpen lijkt het inderdaad wel op:"de sterkste overleeft" want er wordt letterlijk om gevochten door zowel de pelikanen als zeemeeuwen.

'S-avonds wordt het noodle

s met groenten en een steak en yellowtail (geelstaart) vis die iemand vers gevangen had, maar overhad. Heerlijk!

Overlander Roadhouse 17 mei

Aan kalbarri was weer een einde gekomen. Na het ontbijt hebben we het nodige ge-internet en zijn we richting Jake's Point gereden waar je kon surfen. Helaas was het vandaag geen goede surfdag. Weinig golven en het was erg rotsig bij Jake's Point. Het was dan ook snel klaar. Helaas pindakaas, volgende keer beter.

No man's land

Daarna zijn we doorgereden naar het noorden. Een niemandsland eigenlijk. Normaal gesproken kwamen we tussen de 50 km wel een klein gehuchtje tegen met minstens een paar huizen, maar hier echt niets. Totaal niets. De route van Kalbarri naar Shark Bay is alleen maar "outback".

We zijn onderweg maar 1 roadhouse (wegrestaurant) tegen gekomen, terwijl we toch zo'n 200 km hadden afgelegd. Onze overnachting vindt plaats bij een roadhouse. Het is onze enige

mogelijkheid in de wijde omgeving. Een roadhouse is eigenlijk een benzinestation waar je ook warm eten kan halen. We staan letterlijk achter het benzinestation en moeten er nog de volle ponde voor betalen ook. Ach, het levert in ieder geval nog een aantal leuke foto's op en een mooie ervaring.

Kalbarri 16 mei

Een nieuwe dag, een nieuw avontuur. Ja, als je aan het reizen bent is geen dag hetzelfde.

Vandaag naar Kalbarri National Park waar Kalbarri bekend om stond. Prachtige uitzichten en met auto berijdbaar. Dit komt vooral omdat de afstanden zo groot zijn. Lopende wel even wat langer bezig.

Pelican Feeding

Voordat we naar het National Park gingen, eerst naar de Pelikanen voeding. De voeding vondt eigenlijk tegenover ons caravanpark plaats. De weg oversteken en dan was je al bij het strand waar het zou gebeuren. Helaas vandaag maar 2 pelikanen maar het was erg mooi om deze bijzondere dieren eens van dichtbij te bekijken.

Ross Graham en Hawk's Head

Daarna nog even snel ontbijten en onderweg naar het National Park. Eerst reden we naar "Ross Graham" en "Hawks Head" twee fantastische uitzichtpunten. Je keek in de vallei met misschien wel 100 meters onder je. Aan dit soort dingen dacht ik, voordat ik naar Australie zou gaan. Grote bergen met rode rotsen van miljoenen jaren oud en verschillende lagen steen worden onthuld.

Ik had nog nooit zoiets gezien. In 1 woord:"Wauw!" Daarna was het tijd voor de "Z-bend" en "N

ature's Window". De 2 bekendste uitzichtpunten.

We hadden een paar dagen geleden van een duits koppel hun "WA National Park" pas gekregen. Wat ons na het veranderen van de nummerplaat op het pasje, gratis toegang gaf tot alle National Parks in Western Australia. Bij Ross Graham hadden we dan ook netjes een papiertje ingevuld en 10 dollar in de speciaal toegewezen collecte bus gedaan. Bij de Z-Bend en Nature's Window zat dus wel een ranger bij de ingang en die zag dat en haalde uit de box waren mensen hun 10 dollar in doen, 10 dollar aan ons terug. We hadden immers voor onze WA National Park pas betaalt. ;)

Need a ride...

We reden naar binnen en helaas voor ons was dit een ongeasfalteerde weg wat bij de vorige uitkijkpunten niet het geval was. We hadden wel eerder op dit soort wegen gereden, maar dit sloeg alles. Dit was zo'n slechte weg. Voor een campervan was dit gewoon niet te doen. De campervan trilde gewoon uit elkaar door alle kleine hobbels en we reden nog maar 20 a 30 kilometer per uur. We zijn na een halfuurtje maar weer teruggereden aangezien we onze campervan wel weer heel wilde inleveren.

Marriele liep naar de ranger (10 minuutjes van de parkeerplek) of het wel mogelijk was om met een campervan over dit soort terrein te rijden. Volgens de ranger was de beste oplossing: Gewoon met 70 kilo

meter over de weg crossen. Dan zou je namelijk niks voelen van de hobbels. Yeah right! Nou dat gingen we toch echt niet proberen. Dan maar liften.

Eerst hebben we bij de parkeerplaats even geluncht. Tijdens lunch kwamen er 3 auto's langs.

Dus we zouden makkelijk een lift kunnen krijgen. Een 4WD zou ideaal zijn. Daar scheur je gewoon met 80 kilometer per uur over

de weg en dan leg je die 20 kilometer naar Nature's Window zo af. Nadat we alles opgeruimd hadden was het wachten op een auto.

Wachten, wachten en nog eens wachten. Juist nu komt er geen auto langs.

Pas na een halfuur komt de eerste auto langs. Dat was helaas een campervan. Weer wachten, wachten. Een andere campervan kwam terug. Hetzelfde probleem als ons en bleek een nederlands stel te zijn van een jaar of 50. Ja, hoor soms denk je echt dat je in frankrijk bent. Nederlanders kom je echt overal tegen. Even later komt er een Wicked Campervan aan. Toch maar even proberen. Het zijn 2 franse meiden. Die willen ons wel meenemen in de ragbak van hun. Het schudt en het rommelt maar we rijden in ieder geval. Uiteindelijk hebben we gewoon een uur gedaan over de 20 kilometer, maar het was het zeker waard. Nature's Window was adembenemend mooi. We konden ook nog naar "Z-bend", ook een erg mooi uitzichtpunt maar het dit was nog eens 7 kilometer heen en terug en het begon al laat te worden en je wilt hier in australie niet in het donker rijden dus reden we weer terug. De meiden wilden vanavond nog 300 kilometer afleggen wat we ze afraden want tenzij je een "bullbar" (ijzer geraamte voor je auto) is het verantwoord. Want 's-nachts komen de kangaroe's tevoorschijn en die hebben de neiging voor je auto te springen en zonder bullbar dan ben je gewoon de sjaak.

Maar we gingen weer terug, wederom een uur terug rijden. Nadat we onze campervan weer in het zicht hadden waren we toch weer blij en opgelucht. Ja, je weet nooit wat er onderweg gebeurd en de wicked campervans zijn niet de meest betrouwbare campervans.

'S-avonds zijn we voor het eerst uiteten geweest. Nou ja, uiteten.

We hebben lekkere fish & chips gegeten met een gratis zonsondergang. Wat wil je nog meer?

Kalbarri 15 mei

Vroeg vertrokken vandaag. Ontbijt werd gehouden in winderig Northampton. In 1 van de mooie tuinen daar. Heel schattig en ook de vogels kwamen ons nog even begroeten of hadden ze ook gewoon trek in een stukje ontbijt.

Pink Lake

Vanuit Northampton hebben we de scenic coastal drive genomen richting Kalbarri. Een mooie route zoals de n

aam al zegt. Onderweg kwamen we ook nog langs Port Gregory, waar een "Pink Lake" lag. Dit vonden we allebei toch wel interresant, een roze meer.

Dan zou je denken: roze? Ja, roze en niks geen chemicalien, nee. Door een bepaalde bacterie die in het meer voor komt en niet kan ontsnappen kleurt het meer roze. Echt roze.

Het was apart om te zien. Het had ook wel wat weg van een zout meer met al de ophopingen die je zag.

Scenic look outs

Na al deze verbazing zijn we snel doorgereden richting Kalbarri. We kwamen langs alle uitkijkpunten: grandstand, island rock, natural bridge onder andere. Gigantische klifs overkijkend over de oceaan. Zoiets had ik nog nooit gezien:"Wauw!". Bij het laatste uitkijkpunt zagen we in de verte (misschien wel 100 meter onder ons) een groep dolfijnen zwemmen. Toch zeker wel 30 dolfijnen spelend in de diepblauwe oceaan.

Daarna zijn we doorgereden naar Red Bluff. De laatste maar ook 1 van de bekendste klifs van Kalbarri.

Verbluffend mooi. Onder ons zagen we op de stenen een aantal auto's en campervan's geparkeerd staan. Geen slecht idee, om hier onze lunch te houden. Uitkijken over de kliffen en het strand. Top!

De rest van de middag hebben we ons geinstalleerd op het caravanpark, midden in Kalbarri. Ook hebben we nog even boodschappen gedaan en ge-internet en weer hebben we genoten van een adembenemende zonsondergang.

'S-avonds als we lekker buitenzitten komt een vrouw naar ons toe of we even haar vis in de magnetron mag zetten. Tuurlijk geen probleem. Zo gaat dat nou eenmaal.