dinsdag 29 september 2009

Tussen Exmouth en Tom Price 28 mei

Vandaag is het tijd voor de whaleshark tour. Het had veel gekost maar we hadden het er voor over. De whaleshark stond in Nederland ook wel bekend als de walvishaai. De grootste vis ter wereld. Ze kunnen 3 meter zijn maar ze kunnen ook 20 meter worden. De walvishaai eet alleen maar plankton, dus we hoeven er niet bang voor te zijn. Ook heeft dit dier de dikste huid van alle diersoorten ter wereld. Op de rug wel 15 centimeter dik terwijl het op de buik misschien een paar centimeter dik is. Daarom is het ook niet mogelijk om te gaan duiken met whalesharks, want zodra je te dichtbij komt. Vooral bij de buik. Ze zien dit namelijk als een bedreigingen nemen een diepe duik en dan zijn ze niet meer terug te vinden.

Als een vis in het water
Om 06.45 uur gaat de wekker en om 07.45 uur worden we opgehaal
d en gaan we met de bus richting Bundegi Beach waar we weer met een klein bootje naar de grote boot worden gevaren. Vandaag staat er niet zo'n harde wind, dus de oceaan is een stuk kalmer dan gister. Ik ben dus erg blij. Ik heb voor de zekerheid wel even pilletje tegen zeeziekte ingenomen en heb nergens last van.
Eerst staat er voor ons een ochtendduik in het verschiet. Ik heb er zin in. De duik gaat erg goed en er is veel te zien. Een aantal schildpadden, white tip reefshark en heel veel koraal. De rest gaat allemaal goed, ik
ben blij en voel me als in een vis in het water. Jammer genoeg duurt de duik maar 35 minuten.

Gespot!
Als we boven zijn krijgen we een briefing over de whalesharks. Hoe we hier mee om moeten gaan en vooral wat we niet moeten doen, want zodra je te dichtbij komt, worden ze bang en nemen een duik en dan zijn ze niet meer terug te vinden. Een spotter plane (vliegtuigje) gaat in de lucht zoeken naar de whaleshark. Zodra de spotterplane er 1 heeft gevonden, geeft hij dat door aan de boot door middel van de radio. Al na 5 minuten na de briefing krijgen we positief bericht uit de kombuis. Ze hebben er 1 gevonden. Jeeh! Iedereen juigt en is blij. De motors worden gestart en we gaan zo snel mogelijk die kant op. We scheuren over de golven.

Droom
Het is echter nog wel een uurtje varen, maar als we er bijna zijn moeten we klaar staan om in het water te springen, snorkels op, duikmaksker en flippers aan. Eerst duikt 1 van de duikinstructeurs (spotter) erin richting de whaleshark. Daarna springen wij erin en zwemmen zo snel als we kunnen richting de spotter. Wow! Je kijkt dan naast je en ziet dan een gigantisch beest naast je zwemmen van toch wel 5 a 6 meter. Ze zwemmen aardig rustig maar toch kost het aardig wat kracht om deze dieren bij te houden. Het is eigenlijk net alsof je naar een natuurfilm zit te kijken want het is gewoon zo onwerkelijk om naast een whaleshark te zwemmen van wel 5 a 6 meter lang. Na een paar keer weer in- en uit het water gedoken te zijn, was het tijd voor de lunch. Aardig uitgebreid en erg lekker.

The End
Na de lunch konden we nog even snorkelen en dan weer terug varen en toen was de dag alweer bijna om. Nog even internetten en daarna terug naar het caravanpark in Exmouth. Het was echter alweer 18.00 uur toen we terugreden. Het duurde dan ook even voordat we terug waren want onderweg kwamen we weer wat kangaroo's tegen. Wilde beesten waar je niet van weet, wat ze gaan doen, maar alles gaat goed en we duiken allebei vroeg ons bed in van een vermoeiende maar erg leuke dag.

zondag 27 september 2009

Exmouth 27 mei

Trring! Dat was de wekker. Ik lag nog half in coma, maar ja moet eruit.
Wat vroeger opstaan om te duiken? Dat vindt ik helemaal niet erg. Vandaag staan 2 duiken op het programma. We gaan duiken bij de Muiron Islands. Hier heb ik erg naar uitgekeken. Het was dan ook 1 van de redenen geweest om naar Western Australia te komen.

Woeste Oceaan
Rond 07.00 uur vertrekken want om 07.25 uur zou de bus vertrekken vanuit Exmouth. Het was wel uitkijken voor de kangaroo's omdat het nog donker/schemerig was, maar we hadden geluk. Ze lagen waarschijnlijk allemaal te slapen. Rond 07.30 uur konden we met het busje mee en nadat we iedereen hadden opgehaald, werden we gebracht naar de boot met een klein rubberbootje. Dat was nog moeilijk ook. De oceaan was namelijk erg woest. Bij ons ging het goed maar het tweede bootje dat naar de grote boot vaarde, stond voor de helft onder water.
Ze hadden het net gehaald, anders hadden ze moeten zwemmen. Iedereen was duiker en die kunnen over het algemeen wel goed zwemmen, maar toch...

Drama #1
Ook de grote boot ging aardig heen en weer. Ook ik voelde me op een zeker moment toch ziek worden. Zeeziek! Dammit. Ik had ook geen pilletjes meegenomen, omdat ik op een aantal boten al gezeten had, maar nooit ergens last van had.
Ik werd alleen maar zieker en net voor de duik moest ik ook nog overgeven. Dat luchtte wel op, dus besloot ik gewoon de duik te doen. Ik had er veel geld voor betaald en ik was hier nu en wist gewoon dat als ik in het water zou zijn, ik nergens last van zou hebben.
Tristan, de duikinstructeur van Reef Dreaming hielp met alles klaarzetten, ik hoefde alleen nog maar alle spullen om te doen en kon ik het water inspringen.
Alles zat vast totdat ik weer moest overgeven. Drama! Laatste poging. Ja, het lukte ik liep naar de railing zonder over te geven. Eenmaal onder water voeld ik me weer als een vis onder water. Toepasselijk, hé!

Drama #2
Ook onder water stond er zelfs nog een sterke stroming. Je schommelde dan weer een stuk naar rechts en dan weer naar links. Het was een mooie duik met veel verschillende vissen. Alleen jammer genoeg was het koraal hier ook erg grauw, maar vissen genoeg.
Daarna weer naar boven en het verhaal begon weer van vooraf aan, maar ik was er minder aan toe dan het meisje naast me. Zij had gedoken maar had onderkoelingsverschijnselen, kon amper meer op haar benen staan. Ja, het water was niet erg warm en wij kregen van de duikschool dan ook dikke pakken aan en zij had haar eigen wetsuit bij zich, die waarschijnlijker wat dunner was. Ze werd snel naar binnen gebracht en ik heb haar de hele dag niet meer gezien, behalve toen we naar huis gingen.

Drama #3
De lunch werd geserveerd. Het zag er allemaal lekker uit, maar me maag kon dit echt niet aan. Had al een klein gingerkoekje geprobeerd (ginger helpt tegen zeeziekte) maar ook dat kwam er gelijk weer uit. Daarna tijd voor de 2e duik.
Ik had weinig energie, wan het enige wat ik gegeten had was me ontbijt, maar ja dat had ik al uitgespuugd. Toch wilde ik de duik doen. Dit is misschien me enige kans in heel me leven om hier te duiken en dat laat ik niet verpesten doordat ik een beetje ziek was. Eenmaal in het water voor de 2e duik ging het goed. Ik merkte wel dat ik minder energie had, maar ik voelde me hier lekkerder dan op de boot. Ook de stroming was hier minder en het ging goed. Heel veel visjes met velden vol met koraal. Ook nog een schildpad gezien, cowtail stingray (ja, diegene waar Steve Irwin aan overleden is) en heel veel tropische vissen. Ook een paar schollen en zelfs een murrah.
Na de 2e duik was het ook wat rustiger geworden op zee en langszaam voelde ik me beter. Ik was dan ook blij dat ik weer voet aan wal kon zetten. S'-avonds ging gewoon weer goed en had ik nergens meer last van. We moesten nog wel even terugrijden naar de camping en inmiddels was het al donker. Uitkijken dus! We reden niet al te snel en moesten onderweg erg goed uitkijken want we kwamen negen hupsende kangaroo's tegen en ook nog 4 emu's.
We gingen eindelijk eten. Ik sterfde van de honger ;)
Morgen zou ik in ieder geval wel een pilletje nemen tegen de zeeziekte want morgen was de dag van de WHALESHARK!

maandag 21 september 2009

Exmouth 26 mei

7 uur wakker. Nee, dat is echt te vroeg, dan ga ik er echt nog niet uit. Om 07.30 uur weer wakker, klaar wakker. Ik moest nodig naar de wc, dus dan maar uit bed. Een nieuwe dag begint in een mooi stukje paradijs.

Thuis
Nou is Exmouth zelf, niet zo heel erg boeiend. Het lijkt op een dorpje dat nog maar half af is en er is weinig activiteit, maar het caravanpark waar we zitten is ideaal. Weg oversteken en je bent bij het strand. Kwartiertje lopen naar de vuurtoren en je kijkt over de punt van West Australia uit. Je kunt het National Park in al z'n glorie bekijken en dan denk ik aan het uitzicht wat ik heb in nederland: een grote weg voor me deur ;(
Ik besluit even naar het strand te lopen, Marrielle ligt nog wel even te slapen. Ik loop langs de gigantische golven en wens de plaa
tselijke vissersman een g'day en realiseer me toch wel dat ik 1 van de gelukkige ben die van dit uitzicht mag genieten en dan denk ik aan thuis. Nog 2 week jes en dan zal ik vrienden en familie weer zien, maar zal toch wel de schoonheid van Australie gaan missen.

Mandu Mandu Gorge Trail
Na het ontbijt rijden we nog even Exmouth in, voor de nodige boodschappen. Daarna op naar het National Park. Hier laten we onze National Park pas zien. Deze hebben we van een ander stel gehad, kenteken veranderd en zo kunnen we gratis alle national parks in. De controleurs van dit park vertrouwden het toch niet helemaal, maar we hadden geluk, we mochten doorrijden. Ik ging het Mandu Mandu gorge trail lopen en Marrielle ging zonnen en misschien nog wat snorkelen, want die hield niet zo van wandelen. Ik nam aan dat het een redelijk simpel pad zou zijn, maar nee.....het tegenovergestelde was waar. Waar ik juist erg blij om was, een beetje uitdaging is nooit erg. Het pad was een normaal pad, maar ging al snel over naar keien en op een gegeven moment hoorde ik wat en wat zag ik daar.....een skippy (kangaroo). Ik wilde hem
benaderen om een foto te maken maar hupsde al snel weg. Jammer....
Ik kwam langs fantastische rotspartijen en het werd steeds ruiger. Langszamerhand werd het steeds steiler en steiler en afentoe was het dan ook echt van de ene naar de andere steen omhoog. Ik was erg blij dat ik me slippers aan het begin van de wandeling vervangen had door sandalen. Bovenaan genoot ik van het uitzicht. Niet te lang, want het was erg warm. Rond de 30 a 35 graden.

Nieuwsgierige donders
Na anderhalf uur wat ik alweer klaar. Het was dan ook maar 3 kilometer, maar zeker de moeite waard. Na deze inspanning gingen we naar Turquiose Bay, kon ik gelijk het zweet van de wandeling afspoelen. Ik ging alleen erin want Marrielle was bij het andere strandje al wezen snorkelen en ze was niet echt onder de indruk. Weinig vissen en weinig koraal.
Turquiose bay stond juist bekend om het koraal en de vele vissen, dus ging ik toch een poging wagen. Ik zat op me knieen in de oceaan, zodat ik eerst even me duikmasker op kon zetten. Ik keek onder water of er geen water in me duikmasker kon komen, maar wat zag ik daar?
Een school vissen van ongeveer 200 a 300 misschien wel 400 vissen (Serieus, ik maak geen geintje!) die om mij heen zwommen. Wauw! Terwijl ik nog geen eens in de buurt was van koraal. Verbazingwekkend! Ik heb het later opgezocht en het was de "Spotted Dart". Ze waren rond de 20 a 30 centimeter groot en erg nieuwsgierig. Wow! Ik zwom richting het koraal en de school vissen voor me. Een prachtig gezicht. Het koraal op zichzelf was erg grauw maar het krioelde van de vissen. Alle kleuren, alle soorten. Van een paar centimeter groot tot 40 a 50 centimeter groot, ook zeekomkommers. Marrielle kwam ook maar even kijken (ik bleef zo lang weg), ze vond het toch ook wel erg mooi.
Ik vertelde Marielle over de grote school vissen. Die kon het toch echt niet geloven. We konden ze niet vinden. Totdat we terug naar het strand wilden gaan. Daar waren ze weer.
Ook Marrielle vond het toch wel erg apart vooral omdat ze zo nieuwsgierig waren en in zo'n grote hoeveelheid.
Het was een leuke dag maar we zijn er vroeg ingedoken. Een lange dag stond voor de dag morgen. 2 duiken stonden op het schema.

donderdag 17 september 2009

Exmouth 25 mei

Rustig begint de morgen. Vooral vanmiddag activiteit. Dan gaan we duiken vanaf de Navy (Marine) pier. Deze pier is heel speciaal doordat het er wemelt van de vissen en "Reef Dreaming" is de enige duikschool die hier mag duiken. Bijzondere duikplek als me eerste duikplek als gecertificeerd duiker.

Onze held Vlamingh
'S-morgens lekker ontbijt met cornflakes en melk met geroosterd brood. Ik besluit na het ontbijt naar de vuurtoren te lopen. Marriele blijft nog even in de zon lezen. Het is een wandeling van ongeveer een halfuur maar dan heb je dan ook een heel mooi uitzicht. De vuurtoren op zich is niet zo heel bijzonder. Een oude vuurtoren uit 1912 ter ere van de heer Vlamingh (ja, onze nederlandse trots) maar het uitzicht was prachtig. Je keek over de grote oceaan en het Cape Range National Park heen. Heel erg mooi, kijken tot de horizon.
Daarna teruggelopen en rond de tijd dat ik terug was, was het alweer 12.00 uur. Om 13.20 uur moesten we in exmouth zijn voor onze duik.

Hart in me keel en gaan met die banaan
Dus spullen pakken en dan gaan, want allebei wilden we van tevoren nog internetten. Het was bijna tijd en begon toch weer een beetje zenuwachtig te worden. Wist ik alles nog van het duiken? Was ik alle procedures niet vergeten? Aaaah. Paniek!
Ik vertelde mezelf dat het allemaal weg goed komt totdat.....we de briefing kregen van de duik op de Navy Pier. Alle condities werden door besproken; weer, watertemperatuur, zichtbaarheid, bla bla bla..totdat ze vertelde dat we van een platform van 3 meter hoog moesten springen omdat het waterpeil erg laag was! Slik! Ik was juist altijd degene in het zwembad die de grote duikplank, juist het liefste wilde ontwijken. Nu maakte ik me niet meer bang om de duik maar om de sprong van 3 meter en om de 20 kilo die je op je rug hebt!

Geen woorden
Ik ging gewoon duiken, no matter what want het zou een fantastische duik zijn en waarschijnlijk zou ik hier nooit meer komen, dus nu of nooit. Ook behoorde deze plek tot de top 10 van de beste duikplekken ter wereld! Nee, opgeven was geen optie. Nooit, geweest overigens.
Toen we bij de pier aankwamen werden we streng gecontroleerd op identiteitsbewijs en ook mochten er geen foto's van de pier worden genomen. Ik keek naar het platform waar we vanaf
moesten springen. Oh, het viel mee. Ik had het erger verwacht, maar toch was het even slikken. Alles aangetrokken en even later ging ik met Marrielle, 2 andere duikers en duikinstructeur duiken. Van de trap aflopen naar het platform ging erg langzaam. Ja, wat moet je als je 20 kilo op je rug hebt. Me hart zat in me keel, maar ik sprong gewoon. Niet nadenken was de beste optie.
Eenmaal in het water was het fantastisch. Zoveel vissen, niet normaal. Heel veel grote scholen vissen hebben we gezien. Een whit tip shark van zeker wel 2 meter, een grote baracuda en veel, veel meer. Het was de grote sprong in het diepe zeker waard. Rond 17.00 uur klommen we uit het water. Moe maar voldaan. Ik kan de duik aan iedereen aanraden.
Super!

dinsdag 15 september 2009

Exmouth 24 mei

We slapen allebei lekker uit. Rond 10.00 uur checken we uit. We gaan snorkelen. Coralbay heet dan ook voor niets, Coral Bay. Het ligt aan het zuiderpuntje van het Ningaloo Marine Park (ongeveer vergelijkbaar met het Great Barrier Reef). Sommige zeggen zelfs mooier dan het Great Barrier Reef. We gaan het zien.

Krachttraining
Rond 10.30 uur duiken we het water in. Om de 1 of andere reden is het water hier een stuk warmer dan wat zuidelijker, we denken ongeveer 26 graden. Zelfs de buitentemperatuur is kouder dan het water. We moeten eerst tegen de stroming in, wat aardig wat kracht kost, want er staat een heftige stroming. Daarna is het eigenlijk een kwestie van, je laten meevoeren met de stroming. Door deze stroming is ook het zicht een stuk minder. Dat is erg jammer.
Er is jammer genoeg niet zoveel koraal te zien. Dit ligt een stuk dieper en voor de snorkelaar niet te bereiken maar we zien wel enkele vissen waaronder "Snappers" van wel 50 centimeter lang en zelfs een Cowtail Stingray van bijna 2 meter breed. Wow! Door het snorkelen keek ik erg uit naar duiken in het Ningaloo Reef.

Joekel van een vis
Dit gingen we doen in Exmouth, een plaatsje iets ten noorden. Op naar Exmouth dus. Na 1,5 uur waren we er al. Eerst onze duiken regelen. We wilden allebei met de Whaleshark (Walvishaai) zwemmen. Een vermogen (350 australische dollars) maar dit zou waarschijnlijk een "once in a lifetime experience" zijn. Wow! Zwemmen met de grootste vis ter wereld. Ze kunnen wel 15 a 20 meter lang worden. Maar wees niet bang, ondanks dat het een haai is, eet het alleen maar plankton en geen mensen ;)
Nadat we bij verschillende duikscholen langswaren geweest moesten we een beslissing. Uiteindelijk ook nog besloten om er 2 extra duiken bij te doen. Ja, we zijn er nu toch!

Top camping
Nadat alles geregeld was, gingen we naar, volgens de Lonely Planet, de camping met de beste locatie van heel Western Australia en ik moet zeggen:"Niet verkeerd!".
We zaten in het puntje van Cape Range National Park met een toplocatie. Aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant het National Park en de Vlamingh vuurtoren.
Ja, vernoemd naar 1 van de ontdekkingsreizigers waar we trots op zijn. We duiken vroeg ons bedje in, want de wind die hier waait is aardig koud.

zaterdag 12 september 2009

Coral Bay 23 mei

De volgende morgen was het weer nog niet echt beter. Ik ging douchen en het regende weer maar al snel was het beter. Het was nog erg vroeg en wist dat Marrielle pas over een uurtje op zou zijn, dus ging ik even het dorpje verkennen.

Black & White
Halverwege merkte ik echter dat ik niks had meegenomen, geen jas of trui voor het geval dat het zou gaan regenen, maar geen regen. Ik had geluk. Het was een leuk klein dorpje maar wat me toch opviel was dat er hier aardig wat aboriginals leven. Vaak kom je in steden/dorpjes niet zo heel veel aboriginals tegen behalve een enkeling maar hier was het, het tegenovergestelde.
Dit vondt ik erg goed, want het zijn nog steeds de originele bewoners van Australie. Ook al is de gemiddelde australier het daarmee niet eens.

U.S.O (Unidentified Standing Object)
Uurtje later kom ik weer terug op de camping en ook Marrielle is op. We gaan even ontbijten en rond 10.00 uur vertrekken we richting Coral Bay. Het is een lange rit van rond de 350 km en heel veel niks. Halverwege komen we nog een roadhouse tegen maar verder is het niemandsland. De laat
ste 50 a 100 km zien we langs de weg soort van stenen staan. Het lijkt wel een beetje op de Pinnacle Dessert die we aan het begin van onze roadtrip hebben gezien.
Af en toe staan ze dichtbij de weg, maar dan zie ik het! Het zijn geen oude koralen maar termietenheuvels en rond elke 50 meter zie je er wel een paar staan. Wow, wat zijn het er veel. Zeker wel duizenden termietheuvels.

Integratie ten top
Rond 16.00 uur komen we aan in Coral Bay. We besluiten om hier maar 1 nachtje te blijven, want de walvishaai wordt hier de laatste tijd niet zo heel veel gespot. Die bewaren we voor Exmouth, daar hebben we meer kans. Coral Bay is eigenlijk geen dorpje, terwijl het wel een dorpje is. Ra, ra hoe kan dat?
Het heeft 2 caravanparks, een hotel met bar en een paar winkeltjes en een baai waarin je kan snorkelen. Dat is Coral Bay. Niet veel, maar meer heb je ook niet nodig.
'S-avonds wordt er heerlijke stampot andijvie met spekjes gemaakt en om even te integreren duiken we de bar/pub van het hotel in. Erg gezellig. Vooral de australiers zijn erg nieuwsgierig waar we vandaan komen en naartoe gaan. Rond een uur of 23.00 uur is het feestje afgelopen en nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden en lopen wij richting de camper voor een welverdiende r
ust.