Coronation Beach 14 mei

13 mei was het alweer. De 2e dag in Geraldton. Ik had me wekker gezet om 07.15 uur, maar was te moe om eruit te gaan. Om 08.15 uur ga ik er maar uit. Eens kijken hoe de golven waren want ik had me wekker gezet zodat ik kon gaan surfen. Ik had de goede beslissing genomen. Het waren echte mini golfjes. Geen beweging hier te vinden.

Cornflakes aan de Oceaan

Ontbijten maar ontbijten is niet zoals ontbijten in nederland. We zaten buiten en besloten onze bakjes met cornflakes op de duin op te eten, waar je een fantastich mooi uitzicht over de oceaan had. 10 meter van onze camper vandaan. Genieten zo vroeg in de morgen.

Daarna de laatste dingen inpakken en de stad in. Geraldton was niet zo heel groot maar had wel een aantal leuke toerischte plekken. Eerst het WA Museum (WA=Western Australian). Dit ging net als in Fremantle over de visserij. Ook hier was een gedeelte van het museum gewijd aan de Batavia, aangezien we ons nu bevonden aan de "Batavia Coast". Het was mooi maar veelal hetzelfde als in Fremantle alleen was het in Fremantle wat uitgebreider.

Grijs op reis

Daarna op naar het H.M.A.S. Sydney Memorial. Deze gedenkplaats is ten ere van de bemanning (600 man) van de boot de "H.M.A.S. Sydney". Zij vochtten tegen de duitsers. De gedenkplaats ligt op een heuvel die uitkijkt over Geraldton en de oceaan. Het was een erg mooie plek.

Daarna op naar de bakker voor een typisch aussie broodje. Een saladebroodje met heel veel advocado. Heerlijk! Daarna zijn we weer vertrokken. Ditmaal richting Coronation Beach. Goedkoop slapen (3 dollar per nacht) en aan het strand. Wat wil je nog meer?

Het was een populaire plek want bijna alle plekken waren bezet. De zon ging bijna onder maar een mooi uitzichtpunt op de heuvel met uitkijktoren maakte een perfecte plek om foto's te maken. We waren niet de enige, de reisorganisatie "grijs op reis" had zich ook gemeld en 's-avonds weer lekker barbecuen!

Geraldton 13 mei

Rustig zijn we vertrokken. Nadat we uitgecheckt waren, onderweg naar Geraldton. Ook wel de hoofdstad van het midwesten genoemd.

Geraldton

Lunch werd dit keer in Port Denison gehouden. Ze hebben daar een uitkijkpunt wat over het dorpje en over de oceaan uitkijkt. Het is erg druk op het uitkijkpunt. Dus besluiten we maar bij het strand te lunchen. 20 meter van het uitkijkpunt. Ver, he!

Na de lunch zijn we toch even het uitkijkpunt opgelopen. Je hebt een prachtig uitzicht over het dorp. We rijden daarna door naar Geraldton. Een redelijke grote stad. Een stad, dat hebben we toch al een tijdje niet gezien. Het waren vooral kleine dorpjes waar we de afgelopen weken waren geweest. Eerst even langs het informatiecentrum. Er is hier in ieder geval genoeg te doen.

Bonk vlees

Nadat we de nodige boodschappen hadden gedaan, op naar Sunset Beach Caravan Park. De naam al, belooft veel goeds. Dit Caravanpark kregen we als tip en het was top. Een grote camping met vooral veel familie's. De echte aussies en weer een hele mooie zonsondergang, zoals hier te verwachten valt en daarna lekker barbecuen. Althans, we hadden een bonk vlees maar dit waren we vergeten. Het was dus nog een bonk bevroren vlees. Ik probeerde de grote lappen vlees op de barbecue (die door het caravanpark ter beschikking waren gesteld) te ontdooien. Ik probeerde ze nog te scheiden van elkaar door middel van een mes, maar helaas was dit haast onmogelijk. Er kwam een aussie bij ons kijken wat we aan het uitvogelen waren maar al snel bood ze aan dat we het wel even bij haar in de magnetron mocht en daar zeggen we natuurlijk geen "nee" tegen en even later konden we onze heerlijke steaks opeten.

Na het avondeten zijn we naar de enige bioscoop in de stad geweest. Leuk!

Geraldton 12 mei

Om zeven uur ging de wekker. We hoordde geluiden van buiten. Was het de ranger die ons geld wilde hebben voor de nacht? Of kwam hij zelfs met een boete omdat we nog niets betaald hadden? We schuifde de gordijnen een stukje opzij. Maar nee, het was niet de ranger maar de schoonmakers. Snel omkleden en dan gaan als een banaan.

Gevaarlijke weg

We reden naar de weg toe en nog steeds geen ranger. Jeeh we hadden een gratis nacht!

Daarna zijn we doorgereden naar Leeman waar we ons ontbijt opaten overkijkend op het strand. Leeman is een klein vissersdorpje maar erg mooi. Een tussenstop onderweg naar Perenjori was de Yarra Yarra Lakes maar helaas ook deze meren waren opgedroogd. We kwamen dan ook wat vroeger aan in Perenjori. Eerst even naar het informatiecentrum om te vragen of het mogelijk was om om te gaan naar de "Camel Soak" en het gigantische zoutmeer. Even snel internetten, wat een dure bedoeling was. 11 dollar (5,5 euro) voor 1 uur. Daarna even geluncht.

Marrielle had de beschrijving gekregen. Dit betekende wel over een paar dirt-roads, maar er werd ons verzekerd dat de weg goed is en daar gingen we maar vanuit. Gelukkig was het een redelijk goede weg maar we realiseerde ons wel dat als er iets zou gebeuren, we een groot probleem hadden. We zaten namelijk wel 20 a 30 km van de beschaving af en geen telefoon die hier werkte, tenzij je een sateliettelefoon hebt maar we lieten ons niet van het veld slaan.

We arriveerde eerst bij de camelsoak. Een groot stuk rots/kleine heuvel waar een soort van putten in zaten. Deze zouden normaal gesproken vol met water zijn, maar doordat het nu het droge seizoen was waren ze helemaal leeg waren. Vroeger werden deze putten gebruikt als drinkbakken voor de kamelen vandaar de naam "Camel Soak".

Rabbit Proof Fence

We gingen weer verder over de Rabbit Proof Fence Road. 1 lange weg die van noord naar zuid australie loopt met een "Rabbit Proof Fence" (Hek om konijnen tegen te houden). Deze zijn namelijk een australie een plaag geworden. Een engelsman uit 1894 had in dat jaar namelijk het briljante idee bedacht om 12 konijnen over te brengen van Engeland naar Australie. Dit zou een gevoel van thuis geven met als gevolgd een konijnenplaag in Australie.

Over de Rabbit Proof Fence Road gereden te hebben kwamen we na een halfuurtje uit bij het gigantische zoutmeer. Erg mooi. Het gehele meer was gigantisch groot. Het was een mooie omgeving met veel vogels en een ervaring op zich. Op de terugweg kwamen er ook nog achter dat zelfs de dirtroads hier onderhouden worden. Met een grote tractor worden de wegen weer vlak gemaakt. Daarna op naar de camping. De enige in Penjori en de wijde omgeving maar de beste tot nu toe. Hele mooie plekken omgeven met eucalyptus bomen maar 16 dollar (8 euro) per nacht en zelfs de was konden we gratis doen en zulke aardige mensen. Top!

Perenjori 11 mei

Ik werd rond 8 uur wakker, toch wel een beetje vol spanning. Ik kon verder slapen maar ik kon ook gewoon gaan surfen! Het strand lag immers naast de deur, de zon scheen en ook me surfboard was binnen handbereid. Ik had het allemaal mee.

Kopje onder in Lancelin

Even snel omkleden en kijken of de golven geschikt waren. Niet te groot, maar ook niet te klein.

Mooi, me roze wetsuit aantrekken want het water was toch wel erg koud. Ik paddle door de golven heen. Uiteraard ging ik wel een paar keer kopje onder maar ik had het naar me zin en daar gaat het om. Na een uurtje ga ik er toch uit. De golven worden iets te heftig en ook me maag begint te knorren. Behalve dat ene appeltje namelijk nog geen ontbijt gehad. Inmiddels is ook Marrielle wakker geworden en gaan we even ontbijten.

Een meer dat geen meer meer was

Na het ontbijt gaan we weer de weg op. Ditmaal naar Cervantes waar de "Pinnacle dessert" ligt. Ook hier was ik al geweest. Marrielle nog niet, maar het lag op onze route dus een korte tussenstop bij de Pinnacles. Het was nu een stuk drukker. We waren dan ook snel klaar. Op naar Jurien Bay, waar we een mooie lunchplek hadden uitgezocht. Onze eindbestemming was vandaag "Lake Indoon" waar we voor 5 dollar (2,50 euro) konden overnachten. We kwamen daar aan en liep naar het meer. Wat?!? Ik was met stomheid geslagen! Wat 2 maanden geleden nog een meer was (ik was hier eerder geweest), was nu helemaal opgedroogd en ik heb de foto's om het te bewijzen. Ik kon het niet geloven. Dat een heel meer gewoon in 2 maanden kan opdrogen. Verbazingwekkend! Nadat ik het bewijsmateriaal had verzameld, genoten we van de zonsondergang. Je ziet ze niet zo vaak zo mooi. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. We waren eigenlijk in "the middle of nowhere" en dan kom je zoiets tegen. De kleuren gingen van blauw naar roze naar rood. Volgens mij heb ik alleen van de zonsondergang al 50 foto's gemaakt. Daarna eten want het plan was om er weer vroeg uit te gaan. De ranger waaraan we het geld van de camping moesten betalen, was namelijk nog steeds niet langsgekomen en als we er misschien vroeg uit gaan, missen we hem en hebben we een gratis nacht. Dus vroeg het bedje in.

Lake Indoon 10 mei

Nadat we aangestaard werden bij ons ontbijt door de camperbewoners in Toodyay vertrokken we richting New Norcia

New Norcia

New Norcia, een klein dorpje. Heel klein want ze hadden maar 50 inwoners. Het dorpje bestond uit een aantal spaanse gebouwen die gebouwd waren voor de aboriginal kinderen. Opgezet door een monnik en later omgezet tot klooster. Hoe dit voor de aboriginal kinderen is geweest, wordt even vergeten. Na de nodige kiekjes te hebben gemaakt kwam er langs de weg een paar oversized roadtrains langs. Apparaten/machines van wel 2 rijbanen breed. Waar in Nederland een hele weg voor wordt afgezet, rijden er hier alleen 2 auto's voor en 2 achter.

Lancelin

Na New Norcia zijn we richting Lancelin gereden met een tussenstop in Hangover Bay waar we genoten van een heerlijke meat pie aan het strand en een superblauwe zee.

Rond een uur of 3 waren we aangekomen waar we gingen sandboarden. Dit had ik al een keertje gedaan maar omdat dit erg leuk vond, vond ik het niet erg om dit nog een keertje te doen.

Dit keer waren de heuvels toch wat steiler. Ik moest dan toch wel even slikken, voordat ik naar beneden ging op het board. Gelukkig land zand heel erg zacht.

Na een paar stuntelpogingen terug naar de camping, die idealisch aan het strand lag.

Onderweg naar onze campingplaats kwamen we de ijscoman tegen met heerlijke ouderwets ijs in een hoorntje met nootjes en chocola. Mjammie...

IJsje meegenomen naar het strand en genoten van het uitzicht en natuurlijk het erg lekkere softijsje. Rond een uur of zes zijn we bewapend met fotocamera's weer richting het strand gegaan voor de zonsondergang. Adembenemend mooi. Aan de rechterkant zag je een rode/roze zon die onderging en aan de linkerkant de volle maan die zo helder was. 'S-avonds zijn we nog even met onze buren, de ieren, naar de plaatselijke pub gegaan. Het was gezellig maar erg rustig.

Lancelin 09 mei

Voor de zoveelste keer vroeg wakker. Het caravanpark lag naast Waverock dus besloot ik een wandeling te maken.

Hippo Yawn

Ik pakte een appeltje voor de energie. Het was 07.30 uur. Lekker vroeg. Geen toeristen, helemaal niemand. Het enige wat je hoorde waren de vogels die ook vroeg op waren. Er was een "Hippo Yawn" (vertaald: Nijlpaard Gaap) wandelroute. Dat klonk wel interresant. Het was een rotsopening die inderdaad leek op een open mond van een nijlpaard. Het duurde een halfuurtje en op de terugweg verbaasde ik me toch over de aparte planten die hier groeien. Ondertussen kwam ik ook nog een "galagah" tegen. Deze zijn roze met zwart witte vleugels. Als je hier in Australie je dom gedraagt dan noemen ze je ook wel een "galagah". Waarom? Geen idee.

Daarna weer teruggelopen naar de camper. Even kijken of Marriele al wakker was. Ja. We gingen ontbijten en dan inpakken en wegwezen. We hadden een lange rit voor de boeg.

Onderweg was er weinig te zien, behalve ellenlange wegen met gigantische wheatbelt's (graanvelden) en afentoe een roadtrain. Onze eindbestemming was eigenlijk New Norcia maar dat haalden we niet. We besloten te verblijven in Toodyay. Een kleine camping aan de rivier. Een echt volkscamping met schilderijtjes aan de caravan en bloemetjes voor de ramen. De kapitein met baard en pet had zo uit een kuifje stripverhaal kunnen stappen. Hij maakte de camping compleet. Geen backpacker te vinden hier, ach het is ook maar voor 1 avond.

Toodyay 08 mei

Een erg koude nacht was het. Weinig geslapen maar toch pas om 08.00 uur opgestaan. Het was veel te koud buiten me slaapzak. Rond 09.00 uur zijn we gaan ontbijten en dan spullen inpakken.

Wickepin

We hadden weer een lange rit tegemoet naar Waverock. Eerst even langs het plaatsje Wickepin. Hier lag volgen de Lonely Planet, de Albert Facey Homestead. Een man die leefde tijdens de depressie (in de jaren 30). Deze man had ook een boek geschreven genaamd "A fortunate life" over de depressie waar veel australiers last van hadden. We werden begroet door een oud vrouwtje waar we 2,50 aan betaalde. We liepen een oud huisje binnen met vooral hele oude spulletjes en het huisje was erg klein dus we stonden dan ook snel weer buiten. Een paar bankjes en een barbecue opgezocht om onze lunch op te eten. Ja, elke picknick plek hier in Australie heeft altijd een publieke barbecue erbij. Ideaal! Deze kun je gewoon gratis gebruiken.

Onder arrest en Waverock

Na onze lunch (worstjes met brood) zijn we doorgereden naar Kongindin, onze tankstop. Vandaar zijn we weer richting Waverock gereden. Net uit het plaatstje keek ik in me spiegel. Loeiende sirene's van een politie auto. Snel aan de kant zodat ze voorbij me konden, maar wat bleek? Het bleek voor ons te zijn. Ik schrikte me dood. We reden niet te hard, dus dat kon het ook niet zijn. Wat bleek: Ik had me richtingaanwijzer niet aangedaan, maar ja het was doodstil hier. Zelfs geen muis op de weg, wij waren de enige. Ze vroegen naar me rijbewijs maar die zat uiteraard diep onderin me tas. Nou, na een blaastest mochten we dan toch echt gaan. Beetje apart!

Nu eindelijk op naar Waverock. Rond 16.30 uur komen we aan bij het caravanpark dat praktisch naast Waverock ligt. Waverock is miljoenen jaren geleden ontstaan. Een prachtig en bijzonder fenomeen. Je kon er ook nog omheen lopen en met een trap kon je voor een gedeelte omhoog en dan een stuk omhoog klimmen en een fantastisch uitzicht heb je hier over de hele vallei.

Daarna werd het al snel donker en ondanks dat we haast in de outback zaten, was het niet koud.

UPDATE!!

Ja, het kan snel gaan! Voor dat je het weet is het jaar om. Een jaar dat ik niet snel zal vergeten.

Inmiddels is het alweer 13 juni en ben ik alweer aangeland in Nederland. Terug naar de werkelijkheid. Ik zal het reizen missen. Dat is 1 ding dat waar is, maar natuurlijk ben ik ook weer blij om vrienden en familie te zien en ga ik verder met me leven, wat toch nog wel even wennen is, maar het leven gaat verder.

Ondanks dat ik afscheid moet nemen van al me avonturen die ik beleefd heb in zowel Azie als Australie ga ik alles nog wel online zetten. Dus jullie zijn momenteel nog niet van me af.

Er zullen nog een groot aantal blogjes de revue passeren. Jammer genoeg kon ik dit niet tijdens de trip doen wegens computergebrek en toch ook wel een beetje tijdgebrek.

Nou tot snel.

Waverock 07 mei

Gisteren vroeg wakker. 07.00 uur al. Marriele lag nog te slapen. Rustig aangekleed en gedoucht. Dan wordt ik tenminste weer warm. Het was een erg koude nacht.

Verassing
Nadat ik een lekkere warme douche had genomen, besloot ik een stukje te gaan wandelen. Er liep een pad aan de achterkant van de camping en nieuwsgierig als ik was, liep ik het pad op. Ik kwam uit bij een groot grasveld wat een verlaten paardenrenbaan scheen te zijn en hierachter lag Mount Bakely, een grote berg die uitkeek over York. Na een aantal mooie foto's te hebben gemaakt ging ik weer terug naar de camper, Marriele was inmiddels ook wakker.

Motorgek dorp
We gingen nadat we ge-ontbijt hadden en alles opgeruimd hadden, York bekijken. Het was een noal dood dorpje, veel mensen waren er niet, maar we kwamen niet voor de mensen, we kwamen voor de gebouwen. York was namelijk het oudste "inland" dorpje. Het deed me een beetje denken aan een stadje uit het wildwesten. Het enige wat miste waren de cowboys.
Ze hadden een historische townhall (gemeentehuis) en courthouse (rechtbank). Soms leek het net alsof de tijd hier had stilgestaan. Het dorpje was in ieder geval wel motor/auto gek. Een aantal motorcafe's zoals het bugati cafe en zelfs een motormuseum. Waar we echter niet binnen zijn geweest. We wilden naar het residency museum maar helaas was deze gesloten. Er stond wel een bedframe buiten uit 1800. Uit de rivier gevist.

Beverly
Daarna zijn we weer teruggelopen en nadat we de nodige boodschappen hadden gedaan, gingen we onderweg naar Dryandra Woodland. Een NP (nationaal park) van 28.000 hectare. Hier zouden we 's-avonds in het donker een tour doen. Rond 11 uur vertrokken en rond 13.00 uur zijn we in een gehucht gestopt genaamd "Beverly", waar het informatiecentrum een gigantisch vliegtuig in de achtertuin had staan. We gingen even naar binnen om te kijken of ze hier misschien een boek hadden met campings. Helaas niet, maar wegkomen was erg moeilijk. De man van het toeristenbureau verveelde zich waarschijnlijk zo erg dat het moeilijk wegkomen was, maar na 10 minuten konden we toch ontsnappen.

Dryandra Woodland
Daarna lekker in de zon lunchen en dan op naar Narrogin en van daaruit werden borden aangegeven richting het NP. Het bleek echter op een ongeasfalteerde weg te liggen. Mmmm...eerst even vragen of ze een camping hebben. Ja, een gratis camping. Mooi! Weinig faciliteiten (alleen een toilet) maar je kan er camperen. Barna Mia, waar we moesten zijn voor onze tour lag 5,5 km het NP in en de camping plaats 11 km, maar volgens de vrouw bij de ingang was de dirtroad amkkelijk te doen met de camper. Oke, daar gaan we dan. 20 a 30 km per uur reden we. Niet harder. Dit was ook niet mogelijk. Ondanks dat het een vlakke dirtroad was, was het niet erg prettig rijden.

Veel heen en weer geschud. Bijna bij de campground hupsde er ook nog een kangaroo voor onze auto langs. Dus op de rem, maar het liep goed af. Ja, wat wil je als je midden in een NP rijdt.
Rond 16.30 uur kwamen we aan bij onze camping. Even snel eten en dan 5 km terug over de dirt road. Wat al een avontuur op zich was. Het was al aardig donker dus uitkijken voor overstekende kangaroe's of andere dieren. We zagen onderweg wel een klein diertje de weg oversteken maar wat het was? Geen idee. De tour begon om 18.30 uur. We kregen eerst wat theoretische kennis. Er werd verteld over de dieren die hier woonde: Possums, bilby's, whoolie's en wallaby's. De meeste van deze dieren stonden vaak op de lijst als uitstervende diersoorten. Daarna naar buiten de kou in. We kregen bakken met voer in onze handen gedrukt die we 1 voor 1 neerlegde. Langzaam kwamen de diertjes te voorschijn. Het was pikdonker maar we hadden rode lampen om de diertjes te zien(rood: omdat dit ze niet afschrikt). Rond de 13 a 15 bilby's, whoolie's, Quenda's en Wallaby's hebben we gezien. Aparte dieren die ik in me leven nog nooit gezien had en zo dichtbij in hun natuurlijke leefomgeving. Dat is iets wat ik niet snel zal vergeten. Daarna in het donker terugrijden. Weer geen kangaroo. Terwijl ze toch in de avond actief zijn. We rijden de camping op en wat zien we daar weg hupsen? Een kangaroe! We gaan vroeg naar bed want het is erg koud buiten. Voordat ik naar bed ganog even naar de wc op de camping. Als ik op 2 meter afstand van de wc ben hoor ik opeens wat geluiden van de wc afkomen. Langzaam doe ik de piepende deur open. Wat vindt ik daar?
Een possum op de wc. Ik schrik maar moet toch wel een beetje lachen. Dan zoek ik wel gewoon een bosje op en duik daarna me warme slaapzak in.