Pardoo Roadhouse (Port Hedland/Broome) 31 mei

Ik wordt weer vroeg wakker zoals gewoonlijk, maar ik heb er zin in. Ik spring uit me bed en begroet de ochtendzon. Ik kijk om me heen en geniet van het uitzicht. Het hele park is omgeven door grote bergen die aan de rand van het Karijini National Park staan.

Beautiful morning

Ik had al op het kleine kaartje van het caravanpark gezien, dat ze hier 2 uitkijkpunten hadden. Dus me rugzakje gepakt met mp3-speler, appel en uiteraard fotocamera. Door, wat leek een pad te zijn, liep ik naar boven. Bovenaan stond me wat prachtigs te wachten. Een fantastisch uitzicht met bergen en een diep dal met fantastische kleuren. Diep rood met groen en wit van de bomen en een strakblauwe lucht en dan besef je dat dit soort uitzichten maar afentoe in je leven voorkomt. Ik ga over 2 weken naar huis en geniet daarom extra van dit mooie uitzicht.

Beneden aangekomen ga ik samen ontbijten met Marrielle en dan vertrekken we richting het Karijini National Park. Volgens vele het mooiste National Park van Western Australia.

Fern Pool

Eerst naar Dales Gorge. Gelukkig nog geasfalteerd. We komen uit bij Fern Pool. Een heel mooi uitzicht en waar ook een kleine waterval loopt. Je kan ongeveer 50 meter naar beneden lopen. Deze komt dan uit bij een klein poeltje waarin je kan zwemmen. Toch maar even wachten tot andere mensen er ook in zwemmen. Je weet natuurlijk nooit wat er zich in het water kan bevinden, misschien wel een krokodil! (nee, dit is geen geintje). Nadat meerdere mensen erin waren gedoken, dook Marrielle er toch ook maar in. Het was weer een prachtige omgeving met hoge kliffen die miljoenen jaren geleden waren ontstaan. Na een frisse duik liepen we weer het pad op naar boven en merkte wel weer dat ik weinig conditie had. Wat wil je als je alleen maar aan het rondreizen bent in een campervan...

Meano Gorge

Daarna de Meano Gorge. Dit moest echter over een ongeasfalteerde weg, altijd een avontuur. Je weet nooit hoe de weg is. Gelukkig houden ze zelfs de toeristische ongeasfalteerde wegen wel goed bij, dus we hadden weinig te vrezen. Alleen de eerste 20 km was erg hobbelig, daarna konden we gewoon 70 of 80 kilometer per uur rijden. Geen probleem en altijd leuk een beetje scheuren over een zandweg. Af en toe leek het dan ook op een race circuit.

Scherpe bochten naar links en rechts en dan weer stijle heuvel (dat werd aangeduid als 'crest') en dan weer een diep dal (dat werd aangeduid als 'dip'). Vooral het DIP-bord hebben we even mooi op de foto gezet. Ongeveer 40 km verder kwamen we aan bij de Meano Gorge. Een aantal mooie uitzichtpunten. Bij sommige kon je wel naar beneden richting de waterval, maar dat was helaas een wandeling van een paar uur. Dat leek me wel wat, maar Marrielle had hier geen zin in en ook zaten we met een tekort aan tijd. Dus helaas.

Oxers Lookout

Oxers Lookout was de mooiste van alle uitkijkpunten. Hier kwamen 4 gorges bij elkaar en je kon meer dan 100 meter de diepte in kijken. Een wandeling naar beneden was hier echter onmogelijk. Het was mogelijk tot 2001, toen er iemand hulp nodig had met gevolg dat zelfs de reddingshelper het niet overleefd heeft. Bij Oxers Lookout staat dan ook een groot kruis om de mensen hieraan te herinneren. Een mooie afsluiter van heet Karijini National Park.

Dingo dinner time

We konden overnachten vlakbij de Dales Gorge voor 6,50 dollar (ongeveer 3 euro) maar ja er zaten dan ook geen faciliteiten bij. We werden bij het inchecken al gewaarschuwd voor dingo's. Dit zijn eigenlijk honden die ook wat weg hebben van vossen. Dus alles moest binnengezet worden. We dacht dat het wel mee zou vallen maar dit was niet het geval. We stonden wat vlees te barbecuen en het was ongeveer 19.00 uur en al donker. In de verte hoorde we wat. Ja, hoor. Ongeveer 5 meter van ons af, stond een dingo. Ook 's-nachts hoorden we ze. Een grote groep dingo's die aan het huilen was. Ik had er gelukkig minder last van dan Marrielle.