Carnarvon 22 mei

De laatste dag met de dolfijnen. Natuurlijk was ik blij dat we weer verder gingen, nieuwe bestemming, nieuwe avonturen, maar ik zou ook wel een week langer kunnen blijven want het is een toch wel erg aparte ervaring en een "once in a lifetime" ervaring, althans voor mij.

Storm op komst

Ik kroop uit me camper, nog half slaperig en zag tot mijn verbazing dat de wolken in de lucht helemaal roze/oranje kleuren. Wow, wat is het toch mooi om in Australie te zijn. Ook is het erg winderig vandaag. Ze hadden zelfs een lichte storm voorspeld. De zee is dan ook aardig onrustig. Normaal gesproken zijn de dolfijnen rond 07.15 uur wel te vinden vlakbij het strand maar nee. Rond 07.30 uur zien we ze. Vooral voor de dolfijnen is dit erg moeilijk, als ze in dieper water waren, hadden ze hier geen last van.

Ook de 2e voeding begint later, maar alles gaat goed, ondanks de onrustige zee.

Rond 11.45 uur ben ik dan eindelijk klaar. Jeeh! We gaan weer een stukje verder.

Marriele staat al helemaal klaar. Ik ga me omkleden en daarna vertrekken we gelijk richting het noorden. Het is voorzichtig rijden want ondat onze camper aardig hoog was, vangt deze aardig wat wind. We moeten erg opletten want nu en dan rolt er een struik de weg op. Uitkijken dus. We komen dan aan bij het roadhouse. De enige plek in de wijde omgeving met beschaving. Hier eten we een heerlijke meatpie en trotseren we weer de weg. Bij de roadhouse was de storm het ergst, gelukkig neemt deze dan ook snel af.

Carnavron

Na 350 km te hebben afgelegd komen we rond 17.00 uur aan in Carnavron (spreek uit: Kaa-nev-ron). Eerst even grote boodschappen gedaan, want de komende tijd zouden de boodschappen erg duur zijn en konden we nu goedkoop inslaan.

Net na zonsondergang stonden we op onze camping. Beter hadden we het niet getimed kunnen hebben. We gingen nog even buiten zitten, maar al snel werden we naar binnen gejaagd. Het begon te regenen. We moesten naar binnen, dat waren we niet gewend, want elke avond zaten we eigenlijk buiten totdat we naar bed moesten. Het leek nu toch wel een beetje op een nederlandse camping, de regen (is jammer genoeg) toch wel een gevoel van thuis. Dus hebben we voor de verandering maar eens binnen gegeten. Beide waren we erg moe van de lange rit vandaag, dus doken we vroeg ons bedje in.