A piece of heaven and a piece of hell

Rockingham was vandaag aan de beurt. Dit ligt 42 km ten zuiden van Perth. Het is er op zich niet zo heel erg boeiend maar vlakbij ligt het Penguin Island. Dat leek me toch wel erg interresant, dus ging ik onderweg...

Hitte
Nadat ik bij Aussijobs was geweest, waar ze wederom weer erg weinig werk hadden ging ik onderweg naar het treinsstation. Sinds juni 2007 was het nu eindelijk mogelijk om heel gemakkelijk de trein te nemen naar Rockingham. Voorheen kon dit alleen met de bus en was je een uur onderweg. Met de trein was dit maar een halfuurtje, maar ja dan ben je er nog niet.
Volgens de lonely planet moest je eerst langs het visitor's centre. Dat vond ik wel een goed idee. Daar kon ik dan gelijk even een kaart van Rockingham ophalen. Nadat ik de bus had gevonden naar het visitorcentere. Was ik er binnen een kwartiertje. Daar werd ik weer naar een andere bus verwezen. Ik had de bushalte snel gevonden. Helaas was het erg warm en was er geen schaduw te vinden. Gelukkig had ik genoeg drinken bij me. Daar ston ik dan te wachten, wachten....... maar de bus kwam maar niet. Ik brandde zowat weg uit de zon. Een uur verder en daar was die dan eindelijk. Ik was blij dat ik uit die hitte was.
De buschauffeur vertelde me waar ik naartoe moest lopen om Mersey Point te bereiken, het was eigenlijk gewoon de straat oversteken en dan was je er. Hier lag namelijk de ferry richting Penguin Island. Ik had uiteindelijk over de hele tocht van Perth naar Mersey Point er wel drie uur over gedaan. Om 10.30 uur vertrokken en rond 13.30 uur was ik dan eindelijk aangekomen bij Mersey Point.

Verkoeling
Eerst maar even een kaartje kopen voor de veerboot. Het was wel even wachten op de veerboot want deze vertrok pas om 14.00 uur. Er werd wel van tevoren gezegd dat als je nog iets te drinken of te eten wilde kopen, dan moest je dat nu doen omdat het eiland totaal eco toeristisch was, want er was geen enkele winkel te vinden op het eiland. Daarna ben ik richting het strand gelopen. Het zand voelde als hete kolen onder me voeten, dus snel richting de steiger.
Wow! Wat was het mooi hier. Het water was zo helder. Zo helder had ik het nog nooit gezien. Je kon wel een halve meter het water inkijken.
Rond 14.00 uur maakte iedereen aanstalten om de veerboot op te gaan. Ik zag nog een groen klein visje zwemmen. Volgens de bootman zou deze het niet lang meer overleven. Hij had namelijk nog maar de helft van zijn achtervin over. Dus zwemmen ging niet echt snel.
De veerboot vertrok en binnen tien minuten waren we aan de overkant. Hier bevondt zich ook het "Discovery Centre". Een klein gebouwtje met binnenin een klein zwembad met leefomgeving voor enkele penguins van de kolonie. Dit waren vooral penguins die om 1 of andere reden zichzelf niet meer kunnen redden. Een kwartiertje wachten en dan zou het voeren van de penguins beginnen. Ondertussen werd er natuurlijk ook wat over de penguins verteld. De kolonie die op dit eiland woondde waren "little" penguins omdat ze de kleinste soort ter wereld waren. Overdag zou je van de penguins weinig merken omdat het overdag gewoon te warm is en ze vooral in de nacht actief zijn. Ze vertelde dat het een aardig grote kolonie was. Na het voeren konden we zelf het eiland ontdekken. Althans...we moesten wel op de paden blijven. Want buiten de paden verstoor je de natuur waaronder vogels, reptielen en uiteraard de penguins. Veel van de paden waren vooral van zand gemaakt en afgeschermd met houten palen langs de weg. Ik ging richting South Beach. De meesten mensen bleven bij het strand hangen, maar ik was gekomen om van de natuur te genieten. Ik ging omhoog de trap op en overal vlogen er vogels om me heen. Alsof ik onderdeel was van de natuur. Ik probeerde enkele foto's van de vogels te maken en bij sommige kon ik gewoon een halve meter dichtbij komen. Wauw! Was dat nou gewoon omdat deze vogels mensen gewend waren of omdat ze de mens niet als "vijand" zagen?
Het liep alsmaar omhoog de heuvel op. Op de top had ik een mooi uitzicht over het strand en de rotsen. Ik liep snel naar beneden want me voeten verbranndde namelijk levend, ondanks dat ik me slippers aanhad. Bijna beneden aangekomen kon ik nog even op een soort van houten hekje gaan zitten, zodat ik even me voeten uit hete zand kon halen. Daarna snel doorgelopen naar het strand om me voeten te koelen in het hemelsblauwe water maar wauw! wat was het hier mooi. Hiervoor ging ik naar het westen van Australie. Dit deel van Australie was nog niet bezocht door duizenden toeristen. Het was hier echt prachtig. Ik stond in het witte zand en voor me een prachtige blauwe zee en omheen gigantische rotsen met honderden vogels. Ik loop richting het westen en langs het strand zie ik steeds meer rotsen. Door het water zijn veel van deze rotsen helemaal uitgeslepen zijn. Dit geeft een betoverend effect. Ondertussen klauter ik over wat stenen. Officieel mag dat niet maar ach....dan zie ik opeens bovenop een klif van ongeveer 5 meter hoog, wel iets van 50 pelikanen zitten. Wauw! Ik probeer iets dichterbij te komen. Maar neem niet te veel risico. Ik wil ze natuurlijk wegjagen. Dan ben ik echt blij dat ik een camera heb die heel veeeeel kan inzoomen. Wow! Ik heb er geen woorden voor, het was magisch. Ik keek op me horloge en helaas moest ik alweer terug. Om 16.00 uur zou namelijk de laatste veerboot gaan en ik moest nog even teruglopen. Ik kwam aan bij het discoverycentre en liep richting de steiger naar de veerboot. Wat zag ik daar door het gras? Het waren twee hagedissen en ze waren niet zo kleint ook, niet zoals we gewend waren in nepal en thailand. Nee, deze waren wel ongeveer 30 centimeter als je de staart meerekent. Ik heb het later opgezocht en het waren 2 skinken. Daarna op de veerboot gestapt en met de bus weer richting Perth. Dat ging ditmaal gelukkig iets sneller.