Een wereld van dromen

Daar was ik dan aangekomen in Perth, Australie. Ik zat in het vliegtuig, rustig maar van binnen kon ik wel juichen. Hiep hoi!! Dit was 1 van de landen waar ik erg naar uitgekeken had.
Australie oftewel Ozzie!

Welcome Mate!
Ik stapte uit het vliegtuig en bedankte de stewardess. Ik was helemaal in "la la" stemming. Ja, hoe omschrijf je dat. Thuis zullen ze dat waarschijnlijk wel weten. Blij en hyper terwijl het eigenlijk tussen 12 uur en 1 uur 's-nachts was ook al voelde het niet zo en was ik 's-morgens om half zes al opgestaan, maar eerst orde op zaken stellen. Eerst door de paspoortcontrole en me bagage ophalen.
Wat me gelijk al opviel was, dat de hele bemanning van de douanne gewoon "wit" was. Ja, voor de alledaagse mensen die thuis zitten die denken:"Wat praat ze nou raar?" Ja, dat komt gewoon omdat je 7 maanden alleen maar aziatische mensen hebt gezien, is dit een rare gewaarwording. Ik merkte ook gelijk een groot verschil. Ik werd niet nagestaard, ik werd niet gezien als een bijzonder persoon, wat in Azie toch meestal wel het geval was. Wat een opluchting was dat.
Ik zou zo een australier kunnen zijn. Ik hou nu al van dit land!
En dat accent! Geniaal. Wie dat ooit verzonnen heeft, mag van mij de nobelprijs winnen. Toen ik het voor de eerste keer hoorde moest ik toch wel een beetje lachen. Ze klinken echt allemaal als Steve Irwin (Zie: Steve Irwin) en superaardig.
Dit vliegveld waar ik op aangekomen was, was ook niet zoals singapore of bangkok. Totaal niet hypermodern. Gewoon simpel maar dat was ook wel lekker. Dat hypermoderne hoeft allemaal niet. Gewoon achterin de rij aansluiten en gaan met die banaan.
Maar ik had alles: me backpack en ik had nog wat geld dat ik kon omwisselen naar Australische dollars. Nu alleen nog even wachten op me shuttle, die ik vantevoren geregeld had. Een busje dat vanuit het vliegveld richting de stad reed en ik had appelsap gekocht voor het eerst in 7 maanden. Man, wat smaakte dat lekker!
Na een halfuurtje wachten konden we vertrekken met de bus. Een aziatisch stel, ik en een oud vrouwtje waar ik al snel mee aan de praat raakte. Zij woonde nu in Engeland maar had in Perth gewoond. Zij had net een hele lange vlucht gehad helemaal vanuit London en dat voor een dame van een jaar of 65. Ze was Engeland even ontvlucht omdat het toch wel erg duur daar werd, dus ging ze hier tijdelijk even in een hostel zitten en werken.
Ik vertelde dat ik al een tijdje aan het reizen was en dat ik nu werk ging zoeken in Australie.
Ze gaf me allerlei tips, hoe ik dit het beste kon doen en dat ik het wel ging redden vooral omdat ik zo open en eerlijk persoon was en dat ik binnen een paar dagen wel wat zou vinden. Wel erg lief van haar. We wensten elkaar succes en ik werd afgedropt bij me hostel genaamd "Governor Robins". Dit hostel stond in een klein straatje. Het bestond uit twee oude koloniale huizen. Ik had van de eigenaar een code gehad voor de deur zodat ik naar binnen kon. Binnen lag een briefje, waar me kamer was en een sleutel. Nou eerst tijd om te slapen het was inmiddels ook alweer 2 uur midden in de nacht.

Italiaans Australie
Ik werd 's-morgens wakker en ben eerst het hostel gaan bekijken. Het had een gezellige sfeer.
Een grote mooie keuken, chesterfield banken en echt een mooie koloniale uitstraling. De badkamers zagen er ook allemaal netjes uit en ze hadden ook nog een gigantische koelkast waar je je eten in kwijt kon. Erg mooi. Daarna toch maar even eten scoren want het was inmiddels een uur of 10.30 uur. De lonely Planet erbij gepakt en een mooi restaurantje uitgezocht. Wat me erg opviel was dat het supermakkelijk navigeren was in Perth. Overal stonden naamborden en met het kaartje wat ik van de receptie had gehad, werkte dit prima.
Oh en ze hebben het beste vervoerssysteem ever! Genaamd het CAT-systeem dit zijn 3 buslijnen die door Perth rijden die langs het strand, shoppingsmalls, toerische trekpleisters en parken rijden en die rijden helemaal voor niks, noppes. Helemaal gratis dus. Geniaal! Daar was ik erg blij mee. Maar eerst tijd voor wat eten. Ik had gekozen voor een italiaans broodje met mozarella.
Dan verwacht je een normaal italiaans broodje, maar nee dit is australie en australie houdt van aparte combinaties. Het was een toast met boter, daarbovenop advocado (advocado? ja, advocado) dan tomaat en dan mozarella. Heel apart maar wel erg lekker.
Eerst maar even naar de immigration. Dat was nog wel even zoeken want ze hadden maar een piepklein bordje en probeer het dan maar eens te vinden en het was ook nog eens midden op de dag dus erg heet. Nou ja gevonden en dan was het wachten. Bij mij viel het gelukkig mee, ik moest maar een halfuurtje wachten maar de mensen voor mij hebben gewoon anderhalf uur moeten wachten. Ik had via me email een bevestiging gehad dat ik een visa had gekregen.
Nu moest ik alleen even bij de immigration langs om een labeltje in me paspoort te zetten zodat ik aan iedereen kon laten zien dat ik een working holiday visa had.
Daarna was het op zoek naar werk. Dit bleek echter niet zo gemakkelijk als ik dacht. Ook hier had de financiele crisis een grote impact gehad. Naar de travelclub, ik kreeg als antwoord: "nee, helemaal niks." Aussijobs:"nee, ook niks tenzij je een auto hebt". Oh, man dit schijnt toch wel wat moeilijker tenzij dan ik van de vele mensen had gehoord. Ik ben de rest van de dag en de volgende dag hard bezig geweest om toch iets voor elkaar te krijgen waaronder langs verschillende bureautjes gegaan, verschillende bedrijven afgebeld, CV op het internet gezet, en gereageerd op functies via het internet. Helaas kreeg je vaak de reactie dat je of te weinig ervaring hebt (dit gaat vaak om banen op het platteland of banen als ober) of dat je een auto moet hebben. Drama, drama. Van een meisje van het hostel, had ik de tip gekregen om gewoon om 09.00 uur 's-ochtends bij aussijobs te gaan staan, terwijl het pas om 10.00 uur openging. Dat had ik geweten. Ik was niet de enige. Voor het kleine bureautje stonden misschien wel 60 a 70 man te wachten, hopend op een baan. Maar hard zocht ik verder en zag ondertussen ook nog wat van de stad.