Een thuis ver weg van huis

Na de wandeling in de regen had ik het wel gehad. Ik liep het hostel binnen en keek voor de gein nog even op het prikbord, maar wat hing daar?

Een blaadje met heel groot geschreven "Pickers Wanted". Waarschijnlijk waren alle functies waarschijnlijk al vergeven, maar ja ik wilde het toch even proberen. Gelijk bellen en wat bleek?

Ze waren nog op zoek naar "pickers". Ik moest alleen over een uurtje even terugbellen, want hij ging nu eten. Jeeh! Ik was blij. Ik moest het natuurlijk wel even afwachten, want misschien moest je wel een auto hebben zoals bij de meeste banen in de omgeving. "No worries" zoals ze hier zeggen in Australia. Ik ben gaan douchen en kon niet wachten tot ik kon gaan bellen. Ik kreeg Thom weer aan de lijn en zei dat het om fruitpicking ging op een wijngaard. Het seizoen begint hier net, het is waarschijnlijk voor een paar dagen per week. De ene week 2 of 3 dagen de andere week 4 of 5 dagen. Dit lag een beetje aan, hoe snel de druiven rijp waren en dat voor 6 weken lang. Ik vond het al snel best, was blij dat ik kon werken en het voordeel was, dat we opgehaald werden door Thom. Ik zou morgen teruggebeld worden. Hij wist namelijk nog niet of ik vrijdag of maandag kon gaan beginnen en hij liet dan gelijk weten, waar ik opgehaald zou worden.

Multicultureel zooitje

Vanaf het begin had ik al gezegd tegen Dannielle (me kamergenoot) als ik hier in Margaret River werk zou kunnen vinden, zou ik dat helemaal niet erg vinden. Een lief klein plaatsje met 5600 inwoners, 1 grote straat, waar als het druk is misschien 10 auto's rijden. De natuur om de hoek is en stranden waanzinnig mooi zijn en gigantische golven die ik in me leven nog nooit gezien heb. Ik zag van de week zelfs een wat oudere man van een jaar of 55 a 60. Hij had een kruiwagen vol met spullen en moedigde iedereen aan om eten/kleding wat je maar had te geven, zodat hij dat kon sturen naar de slachtoffers van de bosbranden in Victoria. Dit raakte me erg, doordat je dit soort dingen gewoon niet meer ziet in Nederland.

Ook het hostel waar ik nu zit, begin ik me echt thuis te voelen. Zoveel culturen, zoveel verschillende gebruiken. Drie italianen die zich afzetten tegen de maatschappij en alleen maar engels tegen elkaar aan het spreken zijn om het te leren, een ier die wil gaan stoppen met drinken en wil gaan mediteren!!, een kiwi (nieuw zeelander) die denkt dat ie italiaans is door steeds italiaans te spreken (hij kent 2 zinnen), een alternatieve duitser die weinig geld heeft en dus voor zijn ontbijt, lunch en dinner alleen maar eigengemaakte pizza eet (Ja, hier is het echt eten voor de armen) en die zondags op de lokale markt staat te jongleren, een chinees die in Hong Kong woont die van de natuur van Hong Kong houdt en eigenlijk nooit meer terug wil door de chinese maatschappij en vooral de chinese overheid en zo kan ik nog wel even doorgaan. 'S-avonds genieten we met z'n allen op het terras en drinken een biertje of wijntje. Ja, het leven hier is nog niet zo erg.

Snijwondjes overal

Ik kreeg een telefoontje van Thom en kon vrijdag al beginnen. Ik was gelukkig niet de enige van het hostel. Er waren nog 2 andere jongens, een ier genaamd barry en een engelsman waar ik ze naam niet van weet, die ook geluk hadden en de baan hadden. Vrijdagochtend om 5.30 uur opstaan en rond 06.00 uur de deur uit. Rond 06.30 uur zouden we opgehaald worden bij de busparking van de primaryschool en highschool. We waren niet de enige. In totaal waren we met ongeveer 10 man en echt niemand wist eigenijk wat we gingen verdienen! Ach...het was werk, dat is belangerijk. Thom had een pickup dus we hadden een probleem, niet iedereen kon mee.

"BARRY" we dachten allemaal toen Thom hem riep, dat hij in de pick up mocht stappen maar nee. Thom vertelde hem dat hij een dag vrij had. Heel erg raar.

Hij veranderde echter van gedachte en besloot dat wij drieen even moesten wachten, hij zou de anderen wegbrengen en over 30 minuten terug komen of hij zou bellen dat we dinsdag terug moesten komen (maandag was het namelijk labour day). We vonden het allemaal een beetje raar, maar uiteindelijk zijn we toch opgehaald en konden we beginnen met werk.

Iedereen kreeg een schaar in zijn handen gedrukt en dan was het kwestie van zo snel mogelijk knippen van de druiven. We kregen per krat uitbetaald, dus zoveel mogelijk kratten vullen als je kan. Ik knipte dan ook af en toe mis en in me hand, dus aadig wat snijwondjes eraan over gehouden, maar ik vondt het allemaal niet erg. Het was werk, ik stond buiten in het ochtendlicht en de stemming was vrolijk. Halverwege kregen we ook nog een flesje water en chocolade reep voor de energie. Rond 11.30 uur was dit deel van de wijngaard allemaal gedaan. Ik had 21 kratten gevuld. Een gemiddelde score. Rond 12 uur was ik dan weer terug in het hostel na een vermoeiende ochtend. 'S-avonds hebben we met z'n allen weekend gevierd met muziek en lekker eten. De ieren, kiwi en engelse hebben nu geleerd wat heineken's echte naam is:"piss". ;)