Het begin van de rest van me leven....

Dat vond ik wel een toepasselijke naam voor het blogje omdat ik vanaf nu in me eentje verder ga. Gwen moest helaas afscheid nemen.

Een tijd van komen en een tijd van gaan
Gwen en Marcel liepen met me mee naar de boot die naar Krabi zou vertrekken en vandaar kon ik de bus nemen naar Ranong. Tijdens het ontbijt zat ik al een beetje met een brok in me keel omdat ik afscheid moest nemen. Ik had tegen mezelf al gezegd dat ik niet moeilijk moest gaan doen en niet moest gaan huilen want ik zag gwen gewoon over een paar maandjes weer. No big deal, maar toen we naar het strand liepen en we nog even herrineringen ophaalde over onze mooie avonturen konden we het allebei niet tegenhouden. Als de 1 gaat huilen dan hou je de ander gewoon niet tegen. Eenmaal op het strand aangekomen had marcel nog een paar leuke foto's van ons en gwen gemaakt. Helaas kunnen we die nu niet meer terugzien omdat de camera van gwen werd gestolen tijdens de terugreis naar Nederland. Na een halfuurtje wachten, kon ik dan in de boot stappen met tranen in me ogen stapte ik de Longtailboot in en nam afscheid van Gwen en Marcel. We vaarde weg en sprak met mezelf af om niet meer om te kijken naar Gwen en Marcel die ook huilend en zwaaiend aan de kant stonden. Het was nu tijd geworden voor een nieuw tijdperk. De zon scheen over het water en we gingen de golven tegemoet.....

Ziek van pepertjes
De boot naar Krabi was een uur en rond 11 uur was ik dan in Krabi. Helaas vertrok de bus naar Ranong pas om 12 uur, dus was het weer wachten. Rond 18.00 uur 's-avonds kwam ik pas aan in Ranong en dan nog op zoek naar een hotel en in een plaatsje waar het niet zo toeristisch is, is dat nogal een opgave. Het was erg moeilijk om dan ook maar 1 enkel hotel tegen te komen. Ik kwam uiteindelijk uit bij "Casa Theresa" een lief hoteltje met een mooie tuin erbij. Nadat het hotel geregeld was, eerst even wat eten want me maag knorde erg. Ook hier weinig restaurantjes te vinden. Dan maar naar een plaatselijk eetcafe. Ik bestelde fried rice (rijs met groenten), want ik had toch nog wel een beetje last van me maag. Alleen het was niet zomaar fried rice. Nee, ze hadden er ook aardig wat pepertjes ingegooid. Wat ik eruit kon halen, heb ik er maar uitgehaald maar het was toch wel erg pittig.
De volgende dag werd ik echter met kramp in me buik wakker. Waarschijnlijk waren die pepertjes toch niet zo goed gevallen. Dus de rest van de dag eigenlijk ziek op bed gelegen. Eind van de middag ging het toch wel wat beter. Dus tijd om even Ranong te gaan bekijken. Wat zag ik tot mijn verbazing, de hoofdstraat (die ik tot me verbazing nu eindelijk had gevonden) was vrolijk versierd en het was gezellig druk. Overal lampionen en chinese vlaggen. Het was namelijk Chinees Nieuwjaar. Er was een grote markt/braderie met uiteraard heel veel eten en kleding en plaatselijke prullaria te koop. Het was een aardige grote markt. In 1 hele lange straat maar wel heel erg gezellig. De lokale bevolking was dan ook met grote getalen gekomen.
Na dat ik nu eindelijk een restaurantje had gevonden toch wat gegeten en daarna weer vroeg naar bed.

Visa Run
Vandaag er vroeg uit, want vandaag was het tijd voor me visa run oftewel visa verlengen. We waren namelijk in Thailand over land over de grens gekomen en sinds november is het zo dat je dan maar 15 dagen was en dat was dus niet genoeg. Me visa verliep namelijk op 29 januari en op 4 februari zou ik gaan vliegen. S'-morgens rond 08.30 uur werd ik opgehaald met een busje. Deze bracht me naar de grens en ik was duidelijk niet de enige. Heelveel mensen die gebruik maken van deze mogelijkheid. Het was eerst een kwestie van formuliertje invullen en bij de thaise douanne je paspoort af laten stempelen. Dan met een longtailboot richting de grens van Burma. Uiteraard wou de bootman ook een commissie, daar kom je niet onderuit. Gelukkig was het maar 10 baht (ongeveer 20 eurocent) maar ik hoorde van andere mensen dat ze soms wel 40 baht moesten betalen. Na een halfuurtje ben je dan opeens in Burma. Een land waar heel moeilijk in te komen is en bekend is van dictatorschap, maar waar het dus wel mogelijk is om hier een visa voor een dag te krijgen. Dus 10 dollar betalen aan de douanne en je bent binnen, maar ja een dag doorbrengen in een grensstadje is niet iets waar ik naar uit zit te kijken. Dus we gaan met z'n allen weer terug met de boot en terug naar de douanne van Thailand. Jeeh! Ik krijg een stempel en kan in ieder geval tot 12 februari blijven. Wat een opluchting, dat is tenminste geregeld.